Βασιλιάς Ήλιος

Στα μονοπάτια τριγυρνώντας, του σκοτεινού δάσους βρέθηκα,

κυνηγώντας τα ξωτικά, της μοίρας έρμαιο, του πεπρωμένου ναυαγός.

Ψυχή χαμένη, κομμάτια της πέτρας, κουρέλια μεταξωτής χλαμύδας..

Τον ουρανό μου σκλάβωσαν σύννεφα, την θάλασσα μου κατάπιαν όρνεα..

Η μέρα με πρόδωσε, τα λουλούδια του Μάη χάθηκαν, οι πεταλούδες;

Σαν θαύμα, ο θεός μου άκουσε την προσευχή μου, έσκυψε με πήρε.

Η μοίρα γύρισε και με κοίταξε , απίθωσε το κορμί της στα πόδια μου..

Η θάλασσα γαλήνεψε έγινε βελουδένιο χάδι, άναψε ο φάρος ο λατρεμένος.

Τα κομμάτια της πέτρας, ενώθηκαν έγιναν, γρανιτένιος βράχος.

Η χλαμύδα, έγινε πορφύρα, αγέρας μυρωμένος έδιωξε τα σύννεφα.

Η νύχτα αγκάλιασε τα όνειρα μου, στα  νυχτολούλουδα λάμπει μια πυγολαμπίδα.

Μια πυγολαμπίδα, η θύμηση του Ήλιου στα σκοτάδια,

Μια πυγολαμπίδα, η ζεστή ανάσα του μεσημεριού στο μεσονύχτι..

Μια πυγολαμπίδα, η ψυχή μου…

Ψυχή μου την σκιά σου ακολουθώ, με τη Σελήνη στο πλευρό μου…

Κι όταν βροχή χρυσή θα γίνω, το βλέμμα θα αναστήσω, να δει τον ΗΛΙΟ.  

Τον ήλιο που την άνοιξη φυτρώνει, κατακίτρινος με  λευκά πέταλα….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/12/12