Είναι θεός ο έρωτας!

Είναι θεός ο έρωτας …φτερωτός,

άλλες φορές περιστέρι, άλλες αηδόνι, άλλες αητός…

Κι αν είναι αητός δεν λογαριάζει, ζυγιάζεται ψηλά, σκορπάει φτερούγες, στέλνει ματιές….

κι είναι ματιές του φεγγαριού, λεπίδες ασημένιες….σκίζουν τις σάρκες..

Και σαν κοιτά κανείς τον ουρανό τον βλέπει,

πότε πλάι στο ήλιο, πότε πίσω απ τα σύννεφα,

να περιμένει την στιγμή….με βλέμμα πάντα λαμπερό γεμάτο φως..

Και σαν θα φτάσει, φτάνει μαζί της και το θαύμα,

και στήνεται γιορτή στην Γή,

και κλείνει ο ουρανός τις πόρτες,

κι ανοίγουν οι νεραΐδες τον χορό….χορό μεθυστικό….

Κι είναι χορός Πυρρίχιος, πολεμικός…. μεταμορφώνεται ο έρωτας σε πάθος…

Τότε και μόνο τότε,

ορμά βολίδα ο αετός, και μ ανοιγμένα τα φτερά, στην γη απιθώνεται , αλλιώτικος, πραγματικός…

και αρπάζει, κάνει δικό του ότι θέλει να κερδίσει….

δεν λογαριάζει πια τα θέλω και τα πρέπει…

Αρχέγονη ψύχη, που ξεδιπλώνεται,

δεν έχει τόπο για λουλούδια, για πουλιά, για μεταξένια πέπλα…

Δεν έχει αισθήματα, και λογική….

μονάχα ένστικτα, να πάρει ότι αφημένο, περιμένει να αρπαχτεί….

Δεν δίνει, μόνο παίρνει.…

και από το «Άλωση» ανακλά και δόσιμο, και πόνος.

Η Γή ρουφαει την βροχή, μ ανάγκη και την θέλει…. 

Ο αητός σπαράζει,το αστραπένιο βλέμμα του λαγού….

θανατερή στιγμή γεμάτη πάθος…

Και είναι όλα αυτά αρχέτυπα ορισμένα….

που ο καθένας μέσα στο ασυνείδητο μονολογεί τα βράδια,

που όλα πιο εύκολα κυλάνε...

δροσιάς σταγόνες, λεύτερες, παρθενικές,  χωρίς προσμίξεις….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/8/2012