Παραμυθένια…..έννοια

Μια φορά και έναν καιρό στην καρδία ενός παραμυθένιου δάσους ζούσε μια όμορφη νεράιδα, η Λουλουδένια, ανθισμένο όνομα που άλλαζε όμως ανάλογα με την περίσταση.

Ζούσε ανάμεσα σε ξωτικά, καλικάτζαρους, και τους επτά νάνους, που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στην Νεραιδένια.

Προσευχές μουσικής αντηχούσαν συνεχώς, ανάμεσα στα δέντρα στα λουλούδια, στα ξέφωτα, τραγούδια τέτοια για να αποπλανούν τις σειρήνες.
Το ξωτικό με καλεί

Ο κυβερνήτης του δάσους, άνοιξε την πόρτα, και  ζήτησε από την Βελουδένια να τον ακολουθήσει στο μονοπάτι της μυσταγωγίας.
Σε εκείνο το μονοπάτι που στεκόταν σαν ήρωας η μοίρα, εκεί συναρτήθηκαν η ομορφιά της ζωής και το τέρας της απόγνωσης.
Εκεί αναμετρήθηκε η ειλικρίνεια των δυο κόσμων, που κυβερνιούνται από μαγεία, και πολεμούν ο ένας τον άλλο με ατσάλινα σπαθιά.

Ο πόλεμος αυτός φουντώνει την μεγαλοσύνη της ψυχής και γιγαντώνεται.

Η Φεγγαρένια πήρε και μένα τον τυχερό, βόλτα πάνω στο σκουπόξυλο, και μου είπε ψιθυριστά να κρατηθώ ζεστός και να περιμένω.

Ένα αστέρι πέφτει από τον σκοτεινό ουρανό, έναστρη χορωδία για να τιμήσει την ζωή, Δαντελένια αγάπη με μυρουδιά γυναίκας.

Τραγούδησε μου Μεταξένια, μια μελωδία ομορφιάς, που μεταμορφώνει τα δάκρυα του φόβου σε δάκρυα αγάπης  που θάβει τις λύπες και ξεθάβει τα όνειρα μου.

Στο ταξίδι γνώρισα όλα τα πλάσματα του δάσους, γνώρισα τις φαντασιώσεις μου, λογιών-λογιών ξωτικά, γνώρισα τις επιθυμίες μου, αστείους καλικάτζαρους, γνώρισα τις  αδυναμίες μου τους επτά νάνους.
Ονειρεύτηκα σε αυτή την γη, την απεραντοσύνη της θάλασσας να με τραβάει στην ακτή, αναζητώντας την δική μου «πυγολαμπίδα».

Ξέρω τα όνειρα μου είναι δάκρυα στην φωνή, και κόμπος στο λαιμό μου, ένας κόσμος χωρίς ματιά….

ααχχ να γινόταν τα γουργουρητά της θάλασσας αγάπη.

Ο κρύος αέρας και η βροχή να γίνονταν ήλιος για τις ψυχές του κόσμου, που πεθαίνουν.

Τώρα όμως είμαι πάλι εδώ κοντά σας, η τουλάχιστον σχεδόν μαζί σας, ο ύπνος με παίρνει από το χέρι….με βγάζει σιγά-σιγά από το δάσος και είμαι ακόμα μαγεμένος…

Ο κόσμος είναι ένα υπέροχο θέαμα όταν τον κοιτάζεις από την σωστή πλευρά….
Θυμηθείτε τον χορό που μοιραστήκατε, και την νύχτα που έφυγε με ένα φιλί, αφήνοντας πίσω ένα άρωμα μαργαριταρένιας ομορφιάς.

Ξέρω ότι τα όνειρά σας γίνονται από εσάς
Από εσάς και μόνο για εσάς……

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
14/9/2012

Νύχτα

Εκεί στ΄ απάτητα βουνά,

εκεί που ο ουρανός είναι κοντύτερα,

και η ψυχή ψηλότερα.

Εκεί στους βράχους,

που λαμποκοπάνε πάντα,

με την σκληρή γυαλάδα τις ψυχές χορταίνουν φως.

Εκεί, που την νύχτα σαν λείπει ο Ήλιος,

μας αχνοφέγγει η Σελήνη,

η Πασιφάη, η Άρτεμις, η Μήνις…

τα χίλια ονόματα που ορίζουν τη ΑΓΑΠΗ.

Λαχτάρα γλυκόπικρη,

τρέμουλο των χειλιών,

να έρθει στα όνειρα μας,

για νάναι το ξημέρωμα γεμάτο,

ουράνιες μουσικές και φως…

ΑΝΑΤΟΛΗ… ζωή μου πέρα απ την Ζωή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/11/2012

Φαντασίωση

Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα,τώρα που το φεγγάρι φωτίζει αχνά το ζεστό δώμα...

Τώρα που η μοναξιά σφραγίζει τις πόρτες με μεταλλικές σφραγίδες.

Πέρασε η άνοιξη , το καλοκαίρι, και τώρα το φθινόπωρο, πέσανε οι μάσκες, πέσανε μαζί με τα  φύλλα.

Μάτια κλειστά στο φώς, χείλη κλειστά στον έρωτα, σώμα νεκρό χωρίς παλμό, χωρίς ανατριχίλες.

Ζωή σβησμένη, τυλιγμένη στο σεντόνι, βλέμμα νεκρό που ξεμακραίνει για τα  αστέρια.

Κάπου εκεί ψηλά να βρει θεό, να του μιλήσει…

Εξομολόγηση βαθιά για εκείνα που δεν λέγονται σε ανθρώπους, για εκείνα που έκρυβε στου πηγαδιού τον πάτο.

Στην φαντασία πέπλα μεταξένια, εξομολόγηση που σαν ρυάκι τρέχει, αλλού θολό και αλλού καθάριο.

Το φόρεμα του πάθους τύλιγε την φαντασία, και ο εξομολόγος όργανο, να μην ξεκαθαρίζει διαβόλου λάμψεις αν σκορπά, η στάλες θεϊκές, σε στήθος αλαβάστρινα πλασμένο.

Κι ο χώρος άδειος, νοσηρά γεμάτος με κορδέλες, να ξετυλίγουν, πότε μηρούς, και πότε  φλογερές λαγόνες.

Βουτιά στην φαντασία, σκοτεινή ανάσα, βρόγχος πρωτόγονος ένστικτο ζώου.

Φάρος στημένος όρθιος, με αναλαμπές καυτές ο εξομολόγος..

Και το εξομολογητήριο κουτί, τόσο μικρό τόσο στενό, μια μινιατούρα, αόρατο σχεδόν από τα βλέμματα της μέρας.

Γονατιστή σχεδόν, μια πασχαλιά, μέσα  στα χρώματα της άνοιξης, όλα στου ροζ τις αποχρώσεις.

Άκρα κλαριά, γάμπες σαν φύλλα, μηροί κορμοί και ρίζες, σφιχτά που τύλιγαν του άνεμου τους στροβιλισμούς.

Κοιλιά κοιλάδα ανθισμένη, και η  πηγή, η Κασταλία, χυμούς να αναβλύζει, αρώματα και γεύσεις αγριολούλουδου.

Στήθος, στης θάλασσας την άκρη άμμος, που φούσκωσε ο μπάτης με μια πνοή του μόνο.

Της μάνας γης προσκύνημα στον ουρανό πατέρα, αιώνια ηδονή, ζεστό φιλί, τα ακόρεστα βουλητικά μας χείλη να ταΐζει.

Και όλα αυτά αόρατα, κι όμως τεραστία αν και μικρά στα μάτια τα θολά, την ώρα που οι αισθήσεις τελειώνουν, μα δεν στερεύουν, γίνονται όλα ένα, γίνονται πόθος.
Γονατιστή η μοίρα, μια μόνο λέξη, μμμμμ....μαγεία ερωτική φφφ....φωτιά.

Καθρέφτης φαντασίωσης, εξομολόγος της χαράς ο πόθος, πάντα θα στέκει εμπρός σε κάθε βήμα, σε κάθε μας στροφή,  γυμνός, ερωτικός, ο ίδιος ο Απόλλωνας.

Μάτια κλειστά, χείλη ανοιχτά, χέρια την λαβα του κορμιού την πυρωμένη, να απλώνουν σε λιβάδια, και ο ίμερος χωράφια χέρσα να οργώνει, για να ξυπνήσουν, τα μαλλιά της Περσεφόνης, και να χυθούν στης ανθισμένης γης το βελουδένιο δέρμα.

Δεν έχει λέξεις να το πουν, το σμίξιμο των πάντων, μόνο ένας ήχος θρόισμα, ψίθυρος που ακούγεται στο σύμπαν.

Την γη σκεπάζει και την θάλασσα ταράζει.

Τον ουρανό ανασκιρτά, τα αστέρια λάμπει…..

Χάος, που ο ψίθυρος ορίζει, και τον θάνατο ακόμα ακυρώνει…..

Αχχχχχχχ…………..σε βρήκα θεέ  μμμμ….μου!!!      

Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα, τώρα που το φεγγάρι φωτίζει  αχνά το ζεστό δώμα..

Τώρα που η μοναξιά σφραγίζει τις πόρτες με μεταλλικές σφραγίδες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/2/2013 

Ημείς εσμέν το ένα και το άπειρο.

Είναι το αίμα ο χειρότερος εχθρός, το αίμα σου το αίμα μου, προδότης υλιστής σατανισμενος.

Κανείς δεν διάλεξε αίμα ναχει, είναι ένα τίποτα μες το νερό, τροφή στην υλη να προσφέρει. Αντίθετα με το νερό το τρισυπόστατο το αθάνατο.

Με αίμα ξορκίζουν το κακό, με το νερό βαφτίζουν την αγάπη.

Σε να ποτάμι με αίμα ξεκινάει η ζωή, με αίμα λουσμένοι γεννηθήκαμε, και σαν δήθεν πολύτιμο το κουβαλάμε, μα κάποτε το χύνουμε για κάτι το πραγματικά πολύτιμο.

Αλλοίμονο όμως αναγκαίο, θέλει αίμα μέσα στο νερό, ο σπόρος να φυτρώσει της ζωής.

Το φίλτρο της ζωής το νερωμένο το κρασί, νερό μαζί και αιθέρας, σπονδή για τους νεκρούς, που σαν μωρές παρθένες, τον δρόμο τους δεν βρήκαν.

Αυτόν που σε καλεί, εκεί που οι άλλοι δεν ακούν θα τον διαβάσεις, είναι τα γράμματα γραμμένα από την μοίρα, είναι σκοπός εκπληρωμένος.  

Πόρτες χτυπάει η ψυχή, άλλοι ανοίγουν άλλοι όχι.

Δεν είναι αυτό όμως κριτήριο για το ταξίδι το αιώνιο, την τύχη των ψυχών την καθορίζει, εκείνος που το χρέος του είναι ψυχές να βγάζει, και να ταξιδεύει, ο ψυχοβγάλτης, κι ο ψυχαγωγός.

Το ματωμένο το ποτάμι κολυμπάς, και πνίγεσαι στου καταρράκτες, μονάχα λίγοι πέφτουν κι όρθιοι μένουν. Αυτοί που βάρος μέσα τους δεν έχουν, και η ψυχή ανάλαφρη το σώμα κάνει πούπουλο.

Τους άξιους διαλέγει μόνο άξιο βλέμμα, και είναι άξιος, στ αλήθεια, όχι αυτός που κάνει, λέει η προσφέρει.

Άξιος είναι αυτό που σαν ζυγίζεται, έχει τόσο βάρος όσο, να ισορροπεί η ζυγαριά, με τις προσδοκίες του ζυγιστή. (αγ-τι-ος, άγω)

Και ζυγιστής κανένας δεν υπάρχει μα μόνο ο θεός, του απολύτου.

Το ματωμένο το ποτάμι κολυμπάμε, κι όσοι αιμοσφαίρια κόκκινα η λεύκα λατρεύουν, κύμβαλα είναι, κρότους και εκρήξεις βγάζουν.

Του υλικού εγωισμού την φασαρία, στέμμα έχουν, δοτοί μονάρχες, με βασίλειο στενό χωρίς να έχουν υπηκόους, να ακούνε και να νοιώθουν όλα όσα εκείνοι τους κελεύουν.

Αντίθετα οι άλλοι, και για να γίνω πιο πραγματικός με όσα γράφω, ΕΜΕΙΣ, που το νερό του ποταμού λατρεύουμε,  που τον εγωισμό τον άυλο, τον προσκυνάμε, θεού παιδιά, χριστήκαμε και όχι διαόλου.

Του ποταμού το συνεχές ταξίδι, κάποτε τελειώνει, το τέλος, ο σκοπός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η θάλασσα.

Είναι οι αλήθειες τόσο απλές, και κατανοητές, και ΕΣΕΙΣ τόσο τυφλοί που δεν τις βλέπεται.

Στην θάλασσα το αίμα, χάνεται σβήνει, μαζί του σβήνει το κακό, αντίθετα με το νερό που γίνεται ένα μεγαλώνει, και μοιάζει Παν σ΄αυτό τον κόσμο, μοιάζει Θεός.

Το καθαρτήριο της θάλασσας είναι μοιραίο για εκείνους που την θάλασσα αγαπούν.

Η θάλασσα το αίμα το ξεπλένει.

Και ευτυχώς το αίμα μέσα σε νερό υπάρχει μα δεν το βλέπεις το νερό, μοναχά το βιώνεις, και το νερό μιλάει, ζει το αίμα όχι.

Το αίμα νερό δεν γίνεται ποτέ, γιατί δεν είναι δυνατόν να γίνει το κακό καλό, ελπίδα μας μοναδική η θάλασσα, το τέλος, από το αίμα να γλυτώσουμε.

Κι αν κάποιοι το ταξίδι που έχει  τέλος συντομεύουν είναι γιατί την θάλασσα ποθούν, και το αίμα το μισούνε, καθώς αιώνιοι εραστές του ταξιδίου του ατελείωτου ταγμένοι είναι.

Ρήξη στην σκέψη σου, να σπείρω θέλω, δεν είναι αλήθειες όσα ίσια βλέπουμε, αλήθειες είναι τα ανάποδα.

Το όμορφο κέντημα, ποτέ μια έμπειρη κεντήστρα από την καλή πλευρά του δεν κοιτά, γιατί εκεί μόνο τα ματιά βλέπουν.

Το μελετά  από την ανάποδη, και παίρνει γνώση, ερέθισμα, σοφία.

Δεν είναι αλήθεια όσοι δίνουνε, χαρά και ελπίδα, το κάνουν γιατί πρόσωπα θέλουν να βλέπουν γελαστά. Ζωή μας στρώνουν λουλουδένια, μα είναι αλήθεια, πόσο μαλθακοί και άψαχτοι γινόμαστε.

Φθείρουν ψυχές, και ίσια στα τάρταρα οδηγούν εκείνοι…

Τα ανάποδα την αθανασία εξασφαλίζουν, και το κλειδί της πόρτας το ανοίγει η μοναξιά,  ο ασκητής κι ο μοναχός πρώτος στην γνώση φτάνει, και από κει στη θέωση με βήματα αργά και σταθερά, χωρίς πισωγυρίσματα και αμφιβολίες.

Φάτνη  ψυχρή, ευλογία για  ψυχές του πηγαδιού ο πάτος, στοχεύουν ίσια στο κομμάτι του ουρανού, χωρίς περιστροφές και ταλαντεύσεις. Και όταν το μέρος γίνει κτήμα, ακολουθεί το όλον, με μεγάλη ευκολία. 

Καμία ουσία να σαι στο φως, αν είσαι σκότος.

Μέσα στο φώς το φως δεν βλέπεις, και είναι μακριά αυτό, από το φως να γίνεις.

Δεν θέλω φως.

θέλω να γίνω φως.

Ψευτιές και λάθος έγραψαν τόσοι σοφοί που πέρασαν, γιατί φωνή θεού φωνή κανένας τους δεν είχε.

Μα πάντα υπάρχει ο Λόγος κρεμασμένος στο Σταυρό, και μπορεί ο καθένας να τον κόψει, με μια ματιά, για μια στιγμή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/3/2013