Ημείς εσμέν το ένα και το άπειρο.

Είναι το αίμα ο χειρότερος εχθρός, το αίμα σου το αίμα μου, προδότης υλιστής σατανισμενος.

Κανείς δεν διάλεξε αίμα ναχει, είναι ένα τίποτα μες το νερό, τροφή στην υλη να προσφέρει. Αντίθετα με το νερό το τρισυπόστατο το αθάνατο.

Με αίμα ξορκίζουν το κακό, με το νερό βαφτίζουν την αγάπη.

Σε να ποτάμι με αίμα ξεκινάει η ζωή, με αίμα λουσμένοι γεννηθήκαμε, και σαν δήθεν πολύτιμο το κουβαλάμε, μα κάποτε το χύνουμε για κάτι το πραγματικά πολύτιμο.

Αλλοίμονο όμως αναγκαίο, θέλει αίμα μέσα στο νερό, ο σπόρος να φυτρώσει της ζωής.

Το φίλτρο της ζωής το νερωμένο το κρασί, νερό μαζί και αιθέρας, σπονδή για τους νεκρούς, που σαν μωρές παρθένες, τον δρόμο τους δεν βρήκαν.

Αυτόν που σε καλεί, εκεί που οι άλλοι δεν ακούν θα τον διαβάσεις, είναι τα γράμματα γραμμένα από την μοίρα, είναι σκοπός εκπληρωμένος.  

Πόρτες χτυπάει η ψυχή, άλλοι ανοίγουν άλλοι όχι.

Δεν είναι αυτό όμως κριτήριο για το ταξίδι το αιώνιο, την τύχη των ψυχών την καθορίζει, εκείνος που το χρέος του είναι ψυχές να βγάζει, και να ταξιδεύει, ο ψυχοβγάλτης, κι ο ψυχαγωγός.

Το ματωμένο το ποτάμι κολυμπάς, και πνίγεσαι στου καταρράκτες, μονάχα λίγοι πέφτουν κι όρθιοι μένουν. Αυτοί που βάρος μέσα τους δεν έχουν, και η ψυχή ανάλαφρη το σώμα κάνει πούπουλο.

Τους άξιους διαλέγει μόνο άξιο βλέμμα, και είναι άξιος, στ αλήθεια, όχι αυτός που κάνει, λέει η προσφέρει.

Άξιος είναι αυτό που σαν ζυγίζεται, έχει τόσο βάρος όσο, να ισορροπεί η ζυγαριά, με τις προσδοκίες του ζυγιστή. (αγ-τι-ος, άγω)

Και ζυγιστής κανένας δεν υπάρχει μα μόνο ο θεός, του απολύτου.

Το ματωμένο το ποτάμι κολυμπάμε, κι όσοι αιμοσφαίρια κόκκινα η λεύκα λατρεύουν, κύμβαλα είναι, κρότους και εκρήξεις βγάζουν.

Του υλικού εγωισμού την φασαρία, στέμμα έχουν, δοτοί μονάρχες, με βασίλειο στενό χωρίς να έχουν υπηκόους, να ακούνε και να νοιώθουν όλα όσα εκείνοι τους κελεύουν.

Αντίθετα οι άλλοι, και για να γίνω πιο πραγματικός με όσα γράφω, ΕΜΕΙΣ, που το νερό του ποταμού λατρεύουμε,  που τον εγωισμό τον άυλο, τον προσκυνάμε, θεού παιδιά, χριστήκαμε και όχι διαόλου.

Του ποταμού το συνεχές ταξίδι, κάποτε τελειώνει, το τέλος, ο σκοπός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η θάλασσα.

Είναι οι αλήθειες τόσο απλές, και κατανοητές, και ΕΣΕΙΣ τόσο τυφλοί που δεν τις βλέπεται.

Στην θάλασσα το αίμα, χάνεται σβήνει, μαζί του σβήνει το κακό, αντίθετα με το νερό που γίνεται ένα μεγαλώνει, και μοιάζει Παν σ΄αυτό τον κόσμο, μοιάζει Θεός.

Το καθαρτήριο της θάλασσας είναι μοιραίο για εκείνους που την θάλασσα αγαπούν.

Η θάλασσα το αίμα το ξεπλένει.

Και ευτυχώς το αίμα μέσα σε νερό υπάρχει μα δεν το βλέπεις το νερό, μοναχά το βιώνεις, και το νερό μιλάει, ζει το αίμα όχι.

Το αίμα νερό δεν γίνεται ποτέ, γιατί δεν είναι δυνατόν να γίνει το κακό καλό, ελπίδα μας μοναδική η θάλασσα, το τέλος, από το αίμα να γλυτώσουμε.

Κι αν κάποιοι το ταξίδι που έχει  τέλος συντομεύουν είναι γιατί την θάλασσα ποθούν, και το αίμα το μισούνε, καθώς αιώνιοι εραστές του ταξιδίου του ατελείωτου ταγμένοι είναι.

Ρήξη στην σκέψη σου, να σπείρω θέλω, δεν είναι αλήθειες όσα ίσια βλέπουμε, αλήθειες είναι τα ανάποδα.

Το όμορφο κέντημα, ποτέ μια έμπειρη κεντήστρα από την καλή πλευρά του δεν κοιτά, γιατί εκεί μόνο τα ματιά βλέπουν.

Το μελετά  από την ανάποδη, και παίρνει γνώση, ερέθισμα, σοφία.

Δεν είναι αλήθεια όσοι δίνουνε, χαρά και ελπίδα, το κάνουν γιατί πρόσωπα θέλουν να βλέπουν γελαστά. Ζωή μας στρώνουν λουλουδένια, μα είναι αλήθεια, πόσο μαλθακοί και άψαχτοι γινόμαστε.

Φθείρουν ψυχές, και ίσια στα τάρταρα οδηγούν εκείνοι…

Τα ανάποδα την αθανασία εξασφαλίζουν, και το κλειδί της πόρτας το ανοίγει η μοναξιά,  ο ασκητής κι ο μοναχός πρώτος στην γνώση φτάνει, και από κει στη θέωση με βήματα αργά και σταθερά, χωρίς πισωγυρίσματα και αμφιβολίες.

Φάτνη  ψυχρή, ευλογία για  ψυχές του πηγαδιού ο πάτος, στοχεύουν ίσια στο κομμάτι του ουρανού, χωρίς περιστροφές και ταλαντεύσεις. Και όταν το μέρος γίνει κτήμα, ακολουθεί το όλον, με μεγάλη ευκολία. 

Καμία ουσία να σαι στο φως, αν είσαι σκότος.

Μέσα στο φώς το φως δεν βλέπεις, και είναι μακριά αυτό, από το φως να γίνεις.

Δεν θέλω φως.

θέλω να γίνω φως.

Ψευτιές και λάθος έγραψαν τόσοι σοφοί που πέρασαν, γιατί φωνή θεού φωνή κανένας τους δεν είχε.

Μα πάντα υπάρχει ο Λόγος κρεμασμένος στο Σταυρό, και μπορεί ο καθένας να τον κόψει, με μια ματιά, για μια στιγμή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/3/2013