Η έκτη αίσθηση.

Δεν βλέπω στον ορίζοντα σκεπάζει η άχλη τα βουνά.

Δεν άκουσα τον ήλιο που γρυλίζει, φταίει το φώς.

Όμως την δύναμη την νοιώθω και την ζεστασιά το ίδιο.

Δεν βλέπω του αστεριού την κόχη, την κρύβει η άκρη.

Δεν άκουσα το σεληνόφως, που δακρύζει για την μοίρα.

Όμως χρυσάφι απ τ αστέρι παίρνω και απ’ την μήνι ασήμι.

Δεν βλέπω το θαλασσινό το χρώμα, ίσως η νύχτα παίζει.

Δεν άκουσα το κύμα, που βροντά στον βράχο η καταιγίδα.

Αισθάνομαι τη θλίψη και τον τρόμο, στης φθοράς το ρέμα.

Δεν βλέπω πια της μαγεμένης άνοιξης το δασός, πάγος.

Δεν άκουσα των αηδονιών τραγούδια, σιωπή θανάτου.

Ηχούν όμως στ΄ αυτιά μου μελωδίες, γέλια αγγέλλων.

Δεν βλέπω των ματιών σου την φρεσκάδα, απ ανάγκη.

Δεν άκουσα τα βήματα στο άγιο σώμα, που τεντώνω.

Όμως αφήνομαι γλυκά και γονατίζω στην ματιά σου.

Δεν βλέπω τη ζωής τη βία, δεν βύζαξα μωρό στον κόρφο.

Δεν άκουσα τον καλπασμό της νιότης, και της άνοιξης.

Μύρισα το βαρκάρη, στου Πλούτωνα τα  σιωπηλά νερά.

Δεν βλέπω την αρχή πέρασαν χρόνια, μπορεί μυριάδες.

Δεν άκουσα όσους πάσχιζαν, να φτάσουν προς το τέρμα.

Σκορπίζομαι όμως στις  ψυχές,  αέρας, σκόνη, αθανασία.

Δεν βλέπω του θεού το βλέμμα, η παλλάδα με τυφλώνει

Δεν άκουσα το γδούπο, στην κρεμάλα του ταρτάρου.

Νοιώθω τον πόνο της ματιάς του, και τον θρήνο, μόνο.

Δεν βλέπω πια του αετού μου το φτερούγισμα στην πέτρα.

Δεν άκουσα που κράζουν, μαύρες νύχτες στον πλανήτη.

Πιστεύω όμως δυνατά, η Ελπίδα ήρθε μας χαϊδεύει.

Βλέπω το φως να  μπαίνει από τις γρίλιες στην ζωή μας.

Ακούω ανάσες, όσων πέρασαν την πύλη, μας στηρίζουν.

Έρχεται η ώρα, φτάνει, αιώνια ο παράδεισος δικός μας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/10/2012

Φιλώ – φιλία – φίλος.

Ξεφυλλίζοντας το λεξικό, επειδή γύρευα μια έννοια ουσιαστική για το ρήμα φιλώ που σημαίνει αγαπώ βρήκα την ερμηνεία που γύρευα, και την οποία εμπλούτισα και σαν την μεταφέρω.

Φιλέω φιλώ  σημαίνει αγαπώ, και για αυτό η σημασία του ρήματος είναι ύψιστη επειδή είναι το ρήμα που εκφράζει την αγάπη.

Ο φίλος λοιπόν είναι π πεφιλημένος ο προσφιλής, μεγάλη έννοια και ακόμα βαθύτερη από αυτά τα πολύ σημαντικά, που παραθέτει το λεξικό της αρχαίας γλώσσας  του Σταματάκου.

Αντιγράφω μια πρόταση που αν αναλυθεί αποδεικνύει τι πραγματικά σημαίνει η έννοια φιλία.
"φίλος θα σήμαινε ο ανήκων εις εαυτόν, ο ανήκων εις τούς ιδικούς του, ιδιόκτητος"

Στην δωρική φιν=σφιν δηλαδή ο δικός τους. (δεν είναι καθόλου τυχαία η έκφραση που συνηθίζεται σήμερα στην καθομιλουμένη «δικέ μου».)

Επειδή λοιπόν στο κείμενο που σήμερα έχουμε θέμα, η αλήθεια αναγνωρίζεται από την καρδιά και όχι από τα μάτια, να κλείσουμε τα μάτια και να προσπαθήσουμε με την καρδιά και το μυαλό, να ερμηνεύσουμε την λέξη φιλία και φίλος/φίλη.

Απαραίτητη προϋπόθεση να βάλουμε κάπου στην άκρη του μυαλού μας, μια άλλη σημαντική λέξη, την λέξη φυλή (άθροισμα ανθρώπων, διακρινόμενων από τους άλλους, με βάση τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, εξωτερικά και εσωτερικά).

Ηχητικά οι δύο λέξεις είναι πολύ κοντά, αν ξεχάσουμε γραμματικές, και καταλήξεις το θέμα είναι το ίδιο.

Φιλία λοιπόν θα μπορούσε να είναι κάλλιστα, το έμφυτο συναίσθημα που έχει ο καθένας για τους ανθρώπους της ιδίας φυλής.

Εδώ πρέπει να αποσαφηνίσουμε κάτι σημαντικό.

Στην αρχή της δημιουργίας η κάθε φυλή ήταν απόλυτα ομοιογενής, κάτι που φυσικά δεν συμβαίνει σήμερα μετά από εκατομμύρια ίσως επιμειξίες.

Άρα φίλοι μου, όταν  μέσα μας αναπτύσσεται μια πραγματική φιλία, και ο καθένας είναι σε θέση να το επιβεβαιώσει, αναγνωρίζει πρώτιστα η ψυχή μας την αδελφή ψυχή του άλλου, και τίποτα άλλο.

Πολλές φιλίες είναι ισχυρότερες από δεσμούς αίματος, πολλά αδέλφια είναι τελείως ξένα μεταξύ τους, κάποιες φορές και εχθροί.

Η φιλία λοιπόν είναι το αρχέγονο ένστικτο, που αναγνωρίζει την ιδία φυλετική ταυτότητα, σε ένα άλλο άτομο, και αυτόματα μετατρέπεται σε ισχυρό συναίσθημα.

Η έκφραση αυτού του συναισθήματος είναι τα φιλιά, που ανταλλάσουμε.

Θα ήταν πολύ παρακινδυνευμένο να ισχυριστώ ότι η κορωνίδα της φιλίας όπως την ερμηνεύσαμε είναι ο έρωτας, πλατωνικός η σαρκικός, αυτό όμως το αφήνω στην κρίση του καθενός από εσάς.

Τώρα μπορείτε πάλι να ανοίξετε τα μάτια σας και με αυτά πλέον, να δείτε τον φίλο η την φίλη. που βρίσκετε απέναντι σας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/11/2012

Παραμυθένια…..έννοια

Μια φορά και έναν καιρό στην καρδία ενός παραμυθένιου δάσους ζούσε μια όμορφη νεράιδα, η Λουλουδένια, ανθισμένο όνομα που άλλαζε όμως ανάλογα με την περίσταση.

Ζούσε ανάμεσα σε ξωτικά, καλικάτζαρους, και τους επτά νάνους, που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στην Νεραιδένια.

Προσευχές μουσικής αντηχούσαν συνεχώς, ανάμεσα στα δέντρα στα λουλούδια, στα ξέφωτα, τραγούδια τέτοια για να αποπλανούν τις σειρήνες.
Το ξωτικό με καλεί

Ο κυβερνήτης του δάσους, άνοιξε την πόρτα, και  ζήτησε από την Βελουδένια να τον ακολουθήσει στο μονοπάτι της μυσταγωγίας.
Σε εκείνο το μονοπάτι που στεκόταν σαν ήρωας η μοίρα, εκεί συναρτήθηκαν η ομορφιά της ζωής και το τέρας της απόγνωσης.
Εκεί αναμετρήθηκε η ειλικρίνεια των δυο κόσμων, που κυβερνιούνται από μαγεία, και πολεμούν ο ένας τον άλλο με ατσάλινα σπαθιά.

Ο πόλεμος αυτός φουντώνει την μεγαλοσύνη της ψυχής και γιγαντώνεται.

Η Φεγγαρένια πήρε και μένα τον τυχερό, βόλτα πάνω στο σκουπόξυλο, και μου είπε ψιθυριστά να κρατηθώ ζεστός και να περιμένω.

Ένα αστέρι πέφτει από τον σκοτεινό ουρανό, έναστρη χορωδία για να τιμήσει την ζωή, Δαντελένια αγάπη με μυρουδιά γυναίκας.

Τραγούδησε μου Μεταξένια, μια μελωδία ομορφιάς, που μεταμορφώνει τα δάκρυα του φόβου σε δάκρυα αγάπης  που θάβει τις λύπες και ξεθάβει τα όνειρα μου.

Στο ταξίδι γνώρισα όλα τα πλάσματα του δάσους, γνώρισα τις φαντασιώσεις μου, λογιών-λογιών ξωτικά, γνώρισα τις επιθυμίες μου, αστείους καλικάτζαρους, γνώρισα τις  αδυναμίες μου τους επτά νάνους.
Ονειρεύτηκα σε αυτή την γη, την απεραντοσύνη της θάλασσας να με τραβάει στην ακτή, αναζητώντας την δική μου «πυγολαμπίδα».

Ξέρω τα όνειρα μου είναι δάκρυα στην φωνή, και κόμπος στο λαιμό μου, ένας κόσμος χωρίς ματιά….

ααχχ να γινόταν τα γουργουρητά της θάλασσας αγάπη.

Ο κρύος αέρας και η βροχή να γίνονταν ήλιος για τις ψυχές του κόσμου, που πεθαίνουν.

Τώρα όμως είμαι πάλι εδώ κοντά σας, η τουλάχιστον σχεδόν μαζί σας, ο ύπνος με παίρνει από το χέρι….με βγάζει σιγά-σιγά από το δάσος και είμαι ακόμα μαγεμένος…

Ο κόσμος είναι ένα υπέροχο θέαμα όταν τον κοιτάζεις από την σωστή πλευρά….
Θυμηθείτε τον χορό που μοιραστήκατε, και την νύχτα που έφυγε με ένα φιλί, αφήνοντας πίσω ένα άρωμα μαργαριταρένιας ομορφιάς.

Ξέρω ότι τα όνειρά σας γίνονται από εσάς
Από εσάς και μόνο για εσάς……

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
14/9/2012

Νύχτα

Εκεί στ΄ απάτητα βουνά,

εκεί που ο ουρανός είναι κοντύτερα,

και η ψυχή ψηλότερα.

Εκεί στους βράχους,

που λαμποκοπάνε πάντα,

με την σκληρή γυαλάδα τις ψυχές χορταίνουν φως.

Εκεί, που την νύχτα σαν λείπει ο Ήλιος,

μας αχνοφέγγει η Σελήνη,

η Πασιφάη, η Άρτεμις, η Μήνις…

τα χίλια ονόματα που ορίζουν τη ΑΓΑΠΗ.

Λαχτάρα γλυκόπικρη,

τρέμουλο των χειλιών,

να έρθει στα όνειρα μας,

για νάναι το ξημέρωμα γεμάτο,

ουράνιες μουσικές και φως…

ΑΝΑΤΟΛΗ… ζωή μου πέρα απ την Ζωή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/11/2012