Η έκτη αίσθηση.

Δεν βλέπω στον ορίζοντα σκεπάζει η άχλη τα βουνά.

Δεν άκουσα τον ήλιο που γρυλίζει, φταίει το φώς.

Όμως την δύναμη την νοιώθω και την ζεστασιά το ίδιο.

Δεν βλέπω του αστεριού την κόχη, την κρύβει η άκρη.

Δεν άκουσα το σεληνόφως, που δακρύζει για την μοίρα.

Όμως χρυσάφι απ τ αστέρι παίρνω και απ’ την μήνι ασήμι.

Δεν βλέπω το θαλασσινό το χρώμα, ίσως η νύχτα παίζει.

Δεν άκουσα το κύμα, που βροντά στον βράχο η καταιγίδα.

Αισθάνομαι τη θλίψη και τον τρόμο, στης φθοράς το ρέμα.

Δεν βλέπω πια της μαγεμένης άνοιξης το δασός, πάγος.

Δεν άκουσα των αηδονιών τραγούδια, σιωπή θανάτου.

Ηχούν όμως στ΄ αυτιά μου μελωδίες, γέλια αγγέλλων.

Δεν βλέπω των ματιών σου την φρεσκάδα, απ ανάγκη.

Δεν άκουσα τα βήματα στο άγιο σώμα, που τεντώνω.

Όμως αφήνομαι γλυκά και γονατίζω στην ματιά σου.

Δεν βλέπω τη ζωής τη βία, δεν βύζαξα μωρό στον κόρφο.

Δεν άκουσα τον καλπασμό της νιότης, και της άνοιξης.

Μύρισα το βαρκάρη, στου Πλούτωνα τα  σιωπηλά νερά.

Δεν βλέπω την αρχή πέρασαν χρόνια, μπορεί μυριάδες.

Δεν άκουσα όσους πάσχιζαν, να φτάσουν προς το τέρμα.

Σκορπίζομαι όμως στις  ψυχές,  αέρας, σκόνη, αθανασία.

Δεν βλέπω του θεού το βλέμμα, η παλλάδα με τυφλώνει

Δεν άκουσα το γδούπο, στην κρεμάλα του ταρτάρου.

Νοιώθω τον πόνο της ματιάς του, και τον θρήνο, μόνο.

Δεν βλέπω πια του αετού μου το φτερούγισμα στην πέτρα.

Δεν άκουσα που κράζουν, μαύρες νύχτες στον πλανήτη.

Πιστεύω όμως δυνατά, η Ελπίδα ήρθε μας χαϊδεύει.

Βλέπω το φως να  μπαίνει από τις γρίλιες στην ζωή μας.

Ακούω ανάσες, όσων πέρασαν την πύλη, μας στηρίζουν.

Έρχεται η ώρα, φτάνει, αιώνια ο παράδεισος δικός μας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/10/2012