Αλήθεια

Βέρα Μανιάτικη ψυχή στο σώμα δεν χωράει

Πετά στην άκρη του Σαγγιά, στο Ταίναρο βουτάει

Λούζει τον κόσμο με νερά, με χτένια τον υφαίνει

Και με δρεπάνια κοφτερά του κόβει την ανάσα.  

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/2/2013

Αντώνη Λακεδαιμόνιε……

Δεν έχουν τα στιχάκια μου μεγάλη αξία.

Για να σου ντύσουν με χρυσάφι την ζωή.

Σύμβολα στο χαρτί, δεν έχει όμως σημασία

Φτάνει ένας Ήλιος που σε λούζει το πρωί.

Δεν έχει η μοίρα δύναμη να σε κρατήσει

Να φέρω εκείνη, στην σκιά σου δεν μπορώ

Φτάνει μια θάλασσα γαλάζια να σε ντύσει

Κεντώ τα νιάτα σου μ’ ευχές να σε χαρώ.

Δεν είμαι αυτός που θα σου φέρει ευτυχία

Έφτιαξα δρόμους άνοιξα παντού, ρωγμές

Θέλει η ζωή να την κοιτάς με υπεροψία

Μπόρεσες μόνος να επουλώσεις τις πληγές.

Κι όταν το βράδυ κάτι σε πονά και σκύβεις

Θαμαι στο δρόμο σου, νεράκι δροσερό

Όσα στενάχωρα μέσ’ στην ψυχή σου κρύβεις

Να τα ξεπλύνω, όλα αλλάζουνε με τον καιρό

 Μέσα στον χρόνο, γέννησα το φως της μέρας

Ήταν Χριστούγεννα λεύκα, έλαμπε η νιότη 

Ευλογημένη ανάμνηση, «χίλια καλά» πατέρας.

Από το τέλος μέχρι την ευχή την πρώτη.

Δεκάδες κύκλοι να γραφτούν μόνο για σένα

Σπαρμένο με λουλούδια, νάνε ότι ακουμπάς

Χαίρομαι  νάμαι «μάστερ», τρυφερή μου πέννα

Ήταν αστείο, δεν θα ταίριαζε, να μουν «μπαμπάς»

……..δικά σου  ΟΛΑ…ΟΣΑ….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/9/2012

Κομμάτια.

Τον κακιώνω αυτόν τον ήλιο, ώρες-ώρες…

Θα μηνύσω στον βοριά του Ταΰγετου, τον Δια τον Νεφεληγερέτη, να μαζέψει τα σύννεφα και να τον κρύψει…

Τι ήλιος ψεύτης, την έχει αγκαλιάσει, αλλά πάντα «βασιλεύει» και την αφήνει μόνη στην αγκαλιά της νύχτας…φεγγάρι χλωμό να  συντροφεύει όνειρα…σε ένα παράθυρο κλειστό.

Ήλιος και μαγεμένη πολιτεία…να ζουν στιγμές?

Ανεμελιά και ξάπλα στο γρασίδι..

Πώς να το πω, τις  ομορφιές εκείνες

χαρούμενο και τρυφερό παιχνίδι

Να απολαμβάνουν μόνο Κύνες…

Θα δώσει ο Άδας, για την χάρη μου, λυτρωτικά σκοτάδια.

Στην γη του Θειου, θα βροντήξει ο Δίας κεραυνούς…

Κι ο Ποσειδώνας από ζήλεια θα φουσκώσει τα νερά…

για να σκεπάσουν πάλι…όλα εκείνα που μολύναμε..

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/9/2012

«Ήτοι μεν πρώτιστα χάος γένετο…».

Και μετά ήρθε και κατέλαβε τα πάντα ο μαγικός θεός, η ουσία της ύπαρξης, η γενεσιουργός αιτία, το  λιμανάκι της ψυχής, αλλά και η φουρτουνιασμένη θάλασσα…ο Έρωτας.

Δημιούργησε τα πάντα με αρμονία και τους έδωσε σκοπό και αξία στη Ζωή, έβαλε τον Θεό, στο αρσενικό και στο θηλυκό.

Φούντωσε την φλόγα, πολύ πριν από τον Προμηθέα σε θεούς και ανθρώπους. 

Τόξευσε με τα βέλη του, Εκείνον και Εκείνη και τους άνοιξε την πύλη για τα άστρα με σαλπίσματα αγγέλλων και ροδοπέταλα.

Εκείνος αιθέριος ουράνιος τυλιγμένος από τα πέπλα του έρωτα…

Εκείνη απαλή ευαίσθητη προσγειωμένη, με πάθος για το άνωθεν…

Συναντήθηκαν στο χάος στο πουθενά, ήταν μια μαγεία ήταν ολόκληρο το σύμπαν.

Εκείνος με την ψυχή του οδηγό την διάλεξε, και σκορπίζοντας τα σύννεφα, έβαλε πλώρη για το βουνό του έρωτα.

Εκείνη αφουγκράσθηκε την ψυχή της, μύρισε τα ροδοπέταλα στον αέρα, και κίνησε για το σημείο της ένωσης…το μαγικό βουνό της Αφροδίτης της Μιγωνίτιδας.

Ο δρόμος δύσκολος και για τους δύο…έπρεπε να ξεπεράσουν τα εμπόδια.

Εκείνος τα πυκνά σύννεφα, τις καταιγίδες την παγωνιά στο στερέωμα, τα σκοτάδια στα σύνορα της μέρας και της νύχτας.

Εκείνη την καθημερινότητα, την ανάγκη, τα κρυμμένα ερωτηματικά της ψυχής, για  τα ανθρώπινα, τα μικρά.

Εκείνος θα έφτανε πρώτος στο μαγικό βουνό, θα άπλωνε την νεφέλη, θα έστρωνε τα ροδοπέταλα, θα ζέσταινε τον αέρα.

Όταν θα έφτανε Εκείνη όλα θα την περίμεναν, θα την τύλιγε η νεφέλη, θα την αγκάλιαζαν τα ροδοπέταλα, θα την ζέσταινε  ο αέρας.

Εκείνος κρατώντας της το χέρι θα της χάιδευε τα μαλλιά και θα της ψιθύριζε με φωνή γεμάτη από ερώτα…. «ψυχούλα μου». 

Εκείνη με τα μάτια γεμάτα φλόγα, θα τον σκέπαζε, τυλίγοντας τα αιθέρια μπράτσα της, γύρω από τον λαιμό του.

Η απόλυτη ένωση, οι ψυχές, έγιναν Ψυχή, τα σώματα, Σώμα, το αίμα ζεστάθηκε, και ανακατεύτηκε…..αδελφοποιήθηκαν.

Τα αστέρια τρεμόπαιζαν, για να φωτίσουν το θαύμα.

Οι άγγελοι έπαιζαν ουράνιες μουσικές, να σκεπάσουν τους αναστεναγμούς της ηδονής.

Τα ροδοπέταλα τύλιγαν το ερωτικό σύμπλεγμα.

Ο αέρας δρόσιζε το φλογισμένο σώμα, και ρουφούσε την ζεστή ανάσα…την ίδια την ψυχή, όπως ο θάνατος.

Η Νεφέλη γιγαντώθηκε, για να τους προφυλάξει από την υλη.

Τύλιξε το μαγικό βουνό, και το ανέβασε ψηλά…το μετουσίωσε σε φαντασία.      

Κανείς τους…δεν το βρήκε....

Δεν συναντήθηκαν ποτέ…και όμως έζησαν τον μεγαλύτερο έρωτα που μπορεί να γευτεί θνητός.

Αναρωτιέμαι υπάρχει ανεκπλήρωτος έρωτας?

Μπορεί να απαντήσει κάποιος με σιγουριά?

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/3/2012