Μία αόριστη στιγμή...

Σε μέρες θεοσκότεινες, του ζόφου θυγατέρες,

Τότε που ήλιος ντύνεται τα ρούχα της ομίχλης,

Σε νεροπότηρο γυαλί την θάλασσα μαζεύω. 

Της βάζω στεριανή ψυχή, και της φυτεύω δέντρο.

Ψάχνουν οι ρίζες την στεριά, και τα κλωνάρια ήλιο.

Και εγώ με την ψυχούλα μου σε βάρκα ταξιδεύω.

Γυρεύω χώμα καθαρό, και γάργαρο νεράκι.

Πηλός να γίνουν και τα δυο, να ξαναφτιάξουν πλάση!

Σε νύχτες φεγγαρόφωτες, των αστεριών μανάδες,

Τότε που σκοτεινιάζει η Γή, και κρύβονται τα λάθη,

στης νυχτερίδας τα φτερά, γερνάω καβαλάρης

Βλέπω με ήχους της σιωπής, ακούω σαν μ αγγίζουν

μυρίζω με την μνήμη μου, και πίνω χωρίς γεύση.

Νεκρώνω τις αισθήσεις μου, σε πέντε γκρίζους τάφους.

Κρατώ μόνο την έκτη μου, που τα χωράει όλα,

βλέπει, ακούει, και πονά, μυρίζει και αγγίζει,

νοιώθει την γεύση του μυαλού, την νύχτα και θεριεύει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/4/2014=18=9

Κουρελιασμένη ψυχή

Κουρέλι είμαι και γίνομαι καθημερινά με το πέρασμα δευτερολέπτων

Σε αυτή την περίπτωση παίρνω μια στάση "βολική"

... αυτή ενός εμβρύου που με βρίσκει κάθε ξημέρωμα με σώμα έρμαιο...
...σε κάθε θλιμμένο νοτιά
με ένα σώμα άμαθο σε χάδια
που ματώνει στην κάθε πνοή της νέας μου ανάσας...
...με τα μάτια μου που πονάνε να γυρνούν πέρα δώθε τόσο ανήσυχα να ψάχνουν μέσα στα μαύρα μονοπάτια της ψυχής μου αν τυχόν και έμεινε κάτι ανέγγιχτο από πόνο, και από ανθρωπιά... κάτι που να γυαλίζει τόσο όμορφα να μπορέσω επιτέλους να πιεστώ για "σιγουριά"...
...με μια ψυχή τρεμάμενη τρομαγμένη και ένα σώμα σακατεμένο...
...αφού η ακεραιότητα του σώματος μου σκορπίστηκε σε έναν θλιμμένο νοτιά...
...αλλά όχι της ψυχής μου...
...κουλουριασμένη σαν άλλο έμβρυο που αποζητά την ασφάλεια και την γαλήνη στην μήτρα της μάνας του... 

εκεί που δεν μπορεί να παγώσει την ψυχή του, κανένας νοτιάς.....

εκεί που νιώθεις την ανθρωπιά και δεν πονάς!!!

Μαρία-Νεφέλη

Αθηνά

Ψυχή  μου ο ύπνος με πάει ταξίδια

μ αρέσει δεν λέω, ας είναι τα ίδια
κοντά μου κρατάω μονάχα μια λέξη
που με δροσίζει μέχρι να φέξει

Ψυχή  μου την νύχτα, η λέξεις πονάνε

Αστέρια μετράνε, νεράιδες ζητάνε

Αν  βρω ένα μόνο, χωρίς να το σβήσω

Καλή μου νεράιδα θα σου το χαρίσω

 Ψυχή μου δεν ξέρω, και ούτε θα μάθω

 Η λέξη αγάπη, μου λέει και γράφω.

Λουλούδια, και λόγια χαρά η και λύπη

Θα ντύνουνε πάντα, εκείνο που λείπει

Μια καληνύχτα, ανοίγει την πόρτα

Να έρθει η μέρα, με ήλιο και φώτα

Κοντά σου  πετάω, αέρας και σκόνη

Δες, καλημέρα σου λέει τ' αηδόνι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/3/2014=13=4

Χρυσόσκονη..

Έχω μπροστά μου τα "παιδιά" μου, τις μπαλαρίνες μου, τις ομορφότερες χορεύτριες ηλικίας 3,5 - 5,5.
Κάνουμε πρόβα για την καλοκαιρινή μας παράσταση..
Είναι οι καλύτερες νεράιδες που έχουν υπάρξει ποτέ!
Αλλά δεν παύει να είναι και παιδιά..
Και τα παιδιά κουράζονται κάνοντας το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά..
Οπότε σκέφτομαι το εξής:
-Γλυκά μου κοριτσάκια, μικρές μου μπαλαρίνες, ξέρετε πως τώρα κάνουμε πρόβα τη χορογραφία των νεραιδών. Που χορεύουν στο δάσος και στη λίμνη, ανάμεσα στα λουλούδια και στα δέντρα! Το ξέρετε όμως πως όταν μάθετε όλα τα βήματα και τα κάνετε όλες σωστά, χωρίς να σας δείχνω και χωρίς να σας λέω τίποτα, θα πέσει μαγικά χρυσόσκονη από τον ουρανό;!

Αυτό ήταν!

Το βλέμα στα μάτια τους τα έλεγε όλα! Θα κάναμε την καλύτερη πρόβα που είχαμε κάνει ποτέ!

Με το πέρας του μαθήματος άκουγες τις φωνούλες τους, όλο ενθουσιασμό, να λένε στους γονείς τους:
-Μαμά, μπαμπά!! Η κυρία είπε πως αν τα κάνουμε καλά θα πέσει χρυσόσκονη από τον ουρανό! Αλήθεια! Μαγική χρυσόσκονη γιατί είμαστε νεράιδες!


Αλλά περνούσαν οι μέρες και χρυσόσκονη δεν έβλεπαν..
Άρχιζαν να απογοητεύονται..
-Κυρία, πότε θα πέσει η χρυσόσκονη;
-Όταν τα κάνετε όλα τέλεια.
-Μα δεν τα κάνουμε καλά;
-Βεβαίως, αλλά πρέπει να τα κάνετε καταπληκτικά για να γίνει το μαγικό.

Όσπου φτάνει η μέρα που κανένα δεν πιστεύει την ιστορία με τη χρυσόσκονη.
Κατάλαβαν ότι ήταν ένα τέχνασμα για να τις ξεγελάσω και να τις καταφέρω να κάνουν άλλη μια φορά τη χορογραφία τους. Ακόμη άλλη μια φορά..

Και με κοιτούσαν όλες τόσο απογοητευμένες..

Και κατάλαβα πως ήρθε η ώρα να τους το πω..

-Κορίτσια μου, ελάτε εδώ να σας πω ένα μυστικό. Θυμάστε που σας έλεγα για τη χρυσόσκονη που θα πέσει όταν κάνουμε τα βήματα σωστά; Ε λοιπόν.. ξέρετε για έναν χορευτή, μια μπαλαρίνα, ΤΙ ΕΙΝΑΙ η χρυσόσκονη; Είναι το χειροκρότημα που θα πάρει από τον κόσμο.. Το χειροκρότημα που είναι το μεγαλύτερο μπράβο που παίρνει ένας χορευτής. Κορίτσια μου, είναι τόσο καταπληκτικό το συναίσθημα αυτό, που ακούγοντας το χειροκρότημα νιώθεις το δέρμα σου να ανατριχιάζει, λες και πέφτει χρυσόσκονη από τον ουρανό και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να υποκλιθείς σε αυτό το δώρο που σου δίνουν και να χαμογελάσεις..

Δεν περίμενα την εξέλιξη του μαθήματος να ήταν όπως ακολούθησε..
Η πλειοψηφία της τάξης ήταν τρελά ενθουσιασμένη! Και αναμενόμενο μιας και ο γρίφος λύθηκε. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν 5 μικρές μαθήτριες που από τη συγκίνησή τους είχαν βουρκώσει και έκλαιγαν με αναφιλητά.. Ήρθαν και με αγκάλιασαν.. Και δάκρυσα κι εγώ μαζί τους..

Αυτό είναι η χρυσόσκονη..


DEMI NAK
12/3/14