Μία αόριστη στιγμή...

Σε μέρες θεοσκότεινες, του ζόφου θυγατέρες,

Τότε που ήλιος ντύνεται τα ρούχα της ομίχλης,

Σε νεροπότηρο γυαλί την θάλασσα μαζεύω. 

Της βάζω στεριανή ψυχή, και της φυτεύω δέντρο.

Ψάχνουν οι ρίζες την στεριά, και τα κλωνάρια ήλιο.

Και εγώ με την ψυχούλα μου σε βάρκα ταξιδεύω.

Γυρεύω χώμα καθαρό, και γάργαρο νεράκι.

Πηλός να γίνουν και τα δυο, να ξαναφτιάξουν πλάση!

Σε νύχτες φεγγαρόφωτες, των αστεριών μανάδες,

Τότε που σκοτεινιάζει η Γή, και κρύβονται τα λάθη,

στης νυχτερίδας τα φτερά, γερνάω καβαλάρης

Βλέπω με ήχους της σιωπής, ακούω σαν μ αγγίζουν

μυρίζω με την μνήμη μου, και πίνω χωρίς γεύση.

Νεκρώνω τις αισθήσεις μου, σε πέντε γκρίζους τάφους.

Κρατώ μόνο την έκτη μου, που τα χωράει όλα,

βλέπει, ακούει, και πονά, μυρίζει και αγγίζει,

νοιώθει την γεύση του μυαλού, την νύχτα και θεριεύει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/4/2014=18=9