Διὰ τοῦτο ἐκ προσώπου αὐτοῦ ἀπεστάλη ἀστράγαλος χειρὸς καὶ τὴν γραφὴν ταύτην ἐνέταξε...... καὶ αὕτη ἡ γραφὴ ἐντεταγμένη: Mανή, Θεκέλ, Φάρες.

Πέτρα του Ήλιου ακόνισμα, της θάλασσας μαχαίρι,

σαν διάφανο εικόνισμα, λευκή σαν περιστέρι.

Πέτρα που γέννησες θεούς, που στόλισες ανθρώπους

Κράτα μακριά την άβυσσο, από τους θείους τόπους.

Όπου γεννιέται πορφυρό, κι όπως ζητά η μοίρα

Κρατά η Γή ένα σταυρό, στάζουν τα χείλη αρμύρα

Μενεξεδιά και κόκκινα, τα μαρμαρένια αλώνια

Στήλη αλατιού ο θάνατος, τα έσχατα μας χρόνια.

Κάποιο αστέρι σ έκρυψε, και θάμπωσε το φως μου
κι όμως με μάτια σφαλιστά, λικνίζεσαι εμπρός μου.

Κάποια ουράνια μουσική, σε σκόρπισε στο χώμα

Μα η εφτάχορδη Ίριδα σε διάλεξε για χρώμα

Μόνο ψηλά, σαν αετός, τα χαμηλά να βλέπει

Μόνο βαθιά ανάμνηση, τα θεϊκά σου πρέπει…

Μα είσαι, απ τα κόκαλα δεμένη, στο λυκόφως

Μα είμαι μόνο θεατής, που πέτρωσε ο ζόφος

Σε τόπους που θερίστηκαν και σε ξερά λιβάδια

στα σύρματα, που δέσανε τις μέρες και τα βράδια

αδιάφορος κι αμέτοχος στο αίμα των πληγών σου

σκύλα ταΐζεις το κακό, με σάρκες των παιδιών σου

Μ΄ένα καφέ για σύντροφο, το δάκρυ μου θ ανάψω   

Και του τσιγάρου τον καπνό, θυμίαμα θα κάψω.

Μου φτάνει ένα τριαντάφυλλο, για τα μοιραία λάθη

χαίρομαι το λουλούδι του, και αγαπώ το αγκάθι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/6/2014=23=5

Ανάβασις

Δεν είναι μόνο που ανεβαίνουμε με κόπο

Είναι και τα χαλάσματα σαθρά

Είναι που η στάση μας δεν πιάνει τόπο

Είναι που μας νικάει η φθορά.

Κι όμως τα κότσια μας αντέχουν χρόνια

Και αναβλύζουν πάλι οι πηγές

Ξανά  σ΄ ολόφωτα βγαίνουν μπαλκόνια

Νάματα νέα κλείνουν τις πληγές.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/6/2014=21=3

Ψυχές και πεταλούδες.

Ψυχές και σώματα στον “κόσμο” τριγυρνάνε, άλλοτε μόνες οι ψυχές, άλλες φορές τις κουβαλάει το σώμα.

Είναι και κάτι σώματα που σαν τους «κλώνους», κυκλοφορούν χωρίς ψυχή.

Αν ψάχνει μια ψυχή κορμί, διαλέγει μήτρα και φωλιάζει, να γίνει η σύνθεση που λέγεται ζωή… μέχρι στο θάνατο να φτάσει, κι έπειτα….. αλλάζουν ονόματα και πάλι από την αρχή…

Ποτέ όμως το ανάποδο δεν γίνεται,  σώμα να βρίσκει μια ψυχή

Μόνες ψυχές, και μόνα σώματα… ολοένα στο ταξίδι να γυρεύουν συντροφιά….

Και τάχα να την βρίσκουν, για νάνε το ταξίδι πιο ευχάριστο και πιο ερωτικό… για να χουν δήθεν την ελευθερία πού είναι δύο..

Ο δρόμος της ελευθερίας, είναι ανύπαρκτος!
Ο καθένας πρέπει να τον χαράξει μόνος μέσα σε λόγγους και κακοτοπιές!
Ανοίγοντας διάδρομο προχωράς και πίσω σου κλείνει ξανά, τόσο γρήγορα που δεν χωρά κάνεις να ακολουθήσει!!

Ανταριασμένες μου ψυχές σαν πειρατές, στο όνειρο που κάνουνε ρεσάλτο.

Του μονομάτη λογικού, του ίσκιου καπετάνιου, κλείστε το μπούσουλα, την ρότα να μην βλέπει, και ακόμα αν δεν σας αρκεί, κρεμάστε την μορφή του στο μεσιανό κατάρτι της γαλέρας.

Σκιάχτρο στους γλάρους και σημαία ανταρσίας, που θα σηκώσουν οι λεβέντες, να κάνει του Αιόλου την πνοή, ζεστή ανάσα, να δώσει στο ταξίδι μας, της Ίριδας το χρώμα, και το σκαρί μας, καράβι των Φαιάκων να γίνει και να πετάξει!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/6/2014=22=4

Όσο υπάρχουν Άγγελοι…

Όσο αγναντεύω ουρανό, κι όπου με πάει το κύμα

Τόσο θα γράφω θάλασσα, για την αγάπη ποίημα

Με της καρδιάς μου την φτωχή παραδεισένια πένα

Θα στέλνω ένα τριαντάφυλλο νεράιδα μου σε σένα.

Στο πρόσωπο θάλασσας, στου ουρανού τα χείλη

βλέμμα γαλάζιο δροσερό, κλεισμένο σε  κοχύλι

Λευκά φτερά ο πόθος μου, κλειδί του παραδείσου

σαν πεταλούδα σαν φιλί, αγγίζει τη μορφή σου

Αγαλματένια μνήμη μου, κέντημα σε πορφύρα

Τα μεταξένια σου μαλλιά, για φυλαχτό τα πήρα

Όμορφα μάτια τ΄ ουρανού, με θαλασσένιο αέρα

Λεπίδα κοφτερή του νου, του Ήλιου θυγατέρα…

Το πρόσωπο κάθε  καρδιάς, την χάρη καθρεφτίζει,
νοιώθει την φλόγα η ψυχή, της άλλης και δακρύζει.
Κόρη στα μάτια ντύνεται, στα χείλη ο πάγος λιώνει,
κι η μοναξιά στην ζεστασιά, σκορπίζεται σαν σκόνη.

Και με το μπλε της θάλασσας, κι από τον ήλιο χρώμα,

του κύκνου τα λευκά φτερά, για πουπουλένιο στρώμα

Θάχω τα μάτια σου οδηγό, την πύλη θα μου δείξουν

στην αγκαλιά σου την ζεστή,  γλυκά να με τυλίξουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/6/2014=20=2