Διὰ τοῦτο ἐκ προσώπου αὐτοῦ ἀπεστάλη ἀστράγαλος χειρὸς καὶ τὴν γραφὴν ταύτην ἐνέταξε...... καὶ αὕτη ἡ γραφὴ ἐντεταγμένη: Mανή, Θεκέλ, Φάρες.

Πέτρα του Ήλιου ακόνισμα, της θάλασσας μαχαίρι,

σαν διάφανο εικόνισμα, λευκή σαν περιστέρι.

Πέτρα που γέννησες θεούς, που στόλισες ανθρώπους

Κράτα μακριά την άβυσσο, από τους θείους τόπους.

Όπου γεννιέται πορφυρό, κι όπως ζητά η μοίρα

Κρατά η Γή ένα σταυρό, στάζουν τα χείλη αρμύρα

Μενεξεδιά και κόκκινα, τα μαρμαρένια αλώνια

Στήλη αλατιού ο θάνατος, τα έσχατα μας χρόνια.

Κάποιο αστέρι σ έκρυψε, και θάμπωσε το φως μου
κι όμως με μάτια σφαλιστά, λικνίζεσαι εμπρός μου.

Κάποια ουράνια μουσική, σε σκόρπισε στο χώμα

Μα η εφτάχορδη Ίριδα σε διάλεξε για χρώμα

Μόνο ψηλά, σαν αετός, τα χαμηλά να βλέπει

Μόνο βαθιά ανάμνηση, τα θεϊκά σου πρέπει…

Μα είσαι, απ τα κόκαλα δεμένη, στο λυκόφως

Μα είμαι μόνο θεατής, που πέτρωσε ο ζόφος

Σε τόπους που θερίστηκαν και σε ξερά λιβάδια

στα σύρματα, που δέσανε τις μέρες και τα βράδια

αδιάφορος κι αμέτοχος στο αίμα των πληγών σου

σκύλα ταΐζεις το κακό, με σάρκες των παιδιών σου

Μ΄ένα καφέ για σύντροφο, το δάκρυ μου θ ανάψω   

Και του τσιγάρου τον καπνό, θυμίαμα θα κάψω.

Μου φτάνει ένα τριαντάφυλλο, για τα μοιραία λάθη

χαίρομαι το λουλούδι του, και αγαπώ το αγκάθι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/6/2014=23=5