Ζωή άνευ θανάτου μετανοίας..

Αν γίνει λίμνη ο ουρανός, βότσαλο η σελήνη

ταράζει ήρεμα νερά, και ζωντανεύει η λίμνη.

Αν γίνει τ’ όνειρο παλμός, η θέληση μαχαίρι

κόβει στα δύο την σιωπή, και γίνεται αστέρι.

Ένα κοχύλι που μετά, η θητεία του τελειώνει,

γίνεται μήτρα για ζωή, δεν κλείνει δεν θυμώνει.

Μια γωνιά που απόμεινε έρμη χορταριασμένη,

προβάλει νέους έρωτες, έστω και διχασμένη.

Σαν άνθρωπος η σαν θεός, στου Άδη το στροφάδι

τέλος και αρχή ενώνονται, και σβήνουν το ψεγάδι.

Των προπατόρων αίνιγμα, αμάρτημα στο βρόντο,

παράδεισος πρώτη ματιά  και η κόλαση το φόντο.

Είναι η τέχνη ομορφιά, για της ζωής τον δρόμο

Και ο  έρωτας είναι γραφή, που αψηφά το νόμο

Εκείνοι που ψηλά κοιτούν, ψηλότερα φωλιάζουν

Κ΄οι  χαμηλοί σαν δικαστές άδικα που δικάζουν.

Δίχτυ μετέωρο παντού, δεσμώτης στο ταξίδι

σπάει αδύνατα πλευρά, στάλες νερό με ξύδι.

Ψάρι χαμένο σπαρταρά, χωρίς νέο σε ρυάκι,

Τα όνειρα του ποιητή δεν φτάνουν την Ιθάκη.

  

Όσα ορθώνονται εμπρός, τα πίσω μας θυμούνται

ήμερα φίδια σιωπηλά, στο κόρφο μας κοιμούνται.

Είναι εμπόδια οι εχθροί, μα πρώτα ο εαυτός μας
τι κι αν γκρεμίσουν οι ναοί, θα μείνει ο θεός μας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/7/2014=22=4  

Αλιείς μαργαριταριών

Πόσο όμορφα είναι τα μαργαριτάρια.

Πόσοι όμως ξέρουμε ότι είναι αυτό, που δημιουργείται από τον  πόνο.  

Όλα  μαργαριτάριa είναι το αποτέλεσμα του τραυματισμού ενός  στρειδιού.

Ο τραυματισμός  του στρειδιού οφείλεται σε έναν  κόκκο άμμου που μπήκε τυχαία στο εσωτερικό του .

Ένα στρείδι που δεν έχει πληγωθεί δεν μπορεί να παράγει μαργαριτάρια ...

Στο εσωτερικό του στρειδιού υπάρχει μια  ουσία που ονομάζεται "μάργαρο"

 Όταν ένας κόκκος άμμου εισέρχεται στο στρείδι, τον καλύπτει με τα στρώματα του μάργαρο για να προστατεύσει  τον εαυτό του.

Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας  δημιουργεί ένα όμορφο και λαμπρό μαργαριτάρι.

Έχεις ποτέ πληγωθεί από τα λόγια ή τη στάση κάποιου;

Έχεις κατηγορηθεί ότι λες  πράγματα που ούτε σκέφτηκες ποτέ;

Έχουν οι  ιδέες σου απορριφθεί ή γελοιοποιηθεί;

Έχεις ενοχοποιηθεί για κάτι που δεν έκανες ποτέ;

Έχει παρεξηγηθεί η στάση σου σε ορισμένες περιπτώσεις;

Έχεις ποτέ υποφέρει από τα χτυπήματα της αδιαφορίας, της αδικίας, και της εκμετάλλευσης;

Μήπως έχεις απογοητεύσει  όσους τουλάχιστον περιμένουν κάτι  από σένα;

Δεν νομίζεις ότι σου αξίζει να σε εκτιμούν πραγματικά;

Άφες αυτοίς…… και έτσι γίνονται οι πληγές  σου  μαργαριτάρια.

Κάλυψε το τραύμα σου με πολλές στρώσεις από αγάπη, να θυμάσαι ότι όσο περισσότερο καλύψεις την πληγή σου,  τόσο λιγότερο πόνο  αισθάνεσαι  .

Αντίθετα, αν καλύψεις  την αγάπη, η πληγή θα παραμείνει ανοιχτή, αυτό θα σε  κατατρώει κάθε μέρα όλο και περισσότερο,  θα μολυνθεί με δυσαρέσκεια και πικρία και  το χειρότερο……….  ποτέ δεν θα θεραπευτεί  .

Στην κοινωνία μας, η πλειοψηφία είναι  «κενά στρείδια " όχι  επειδή δεν έχουν τραυματιστεί, αλλά επειδή απέτυχαν να συγχωρήσουν, να κατανοήσουν και να μετατρέψουν τον πόνο σε ένα μαργαριτάρι.

"Ένα μαργαριτάρι είναι ... μια πληγή που επουλώνεται  από την αγάπη"

Mauro Quintuña

Ελεύθερη μετάφραση Ου τι δανος

Περιμένοντας την Ανατολή.

Ακροβασία χωρίς πρέπει και αξίες.

Πυροβασία σε φθαρμένους γαλαξίες.

Το δολερό πουλί της νύχτας περιμένει,

στρίβει τσιγάρο κελαηδεί κι αργοπεθαίνει.

Μνήμες σκουλήκια σε αδιάβαστο κουφάρι,

βυσσοδομούν πάνω στον νου τον κανακάρη.

Κι όπως φεγγίζει στο κενό το τρίτο μάτι,

στο φτεροκόπημα του ψάχνει την Αστάρτη

Σε σιωπηλό ποτάμι κολυμπά ο Κρόνος,

τόσες πληγές κουράστηκε κι ο πόνος.

Ότι ακουμπά πετρώνει και λουφάζει,

 ικμάδα στέρφα αλυσόδετη  σφαδάζει.

Ισορροπία στο κιγκλίδωμα του τώρα,

με το μετέωρο που σφράγισε μια ώρα,

μια στάση μια στιγμή καταραμένη,

που φυλακίζει το νερό στη διψασμένη.

Εδώλιο ίδιο, σαν ταυτότητα στο στήθος,

γραμμή λεπτή, του μαχαιριού το ήθος,

Κόβει το νήμα που ενώνει την ουσία,

μένει να κλαίει μοναχή η φαντασία.

Χωρίς αιτία χωρίς νάρθηκα στον πόθο,

μια συνουσία του αισθάνομαι και νοιώθω,

ακροβατεί σε χαραμάδες φωτισμένες,

ν’ αναστηθούνε οι ψυχές μας οι χαμένες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
13/7/2014=18=9

Ταξίδι ατελείωτο…

Έστησε η θάλασσα χορό

με τον τρελό αέρα,
και ένα κύμα πονηρό
φλερτάρει με μια ξέρα.

Ξέρα μου δώσε μου χαρά,
βλέπεις για σένα λιώνω…
Είσαι ένας ψεύτης φουκαρά,
με κάνεις και θυμώνω!...

Τα χάδια σου με γδέρνουνε

στιγμή δεν ησυχάζεις,

θέλεις να παίρνεις μοναχά,

και πάντα με τρομάζεις…

Έχω μάννα την θάλασσα

πατέρα τον αέρα,

χιλιάδες μίλια χάλασα

να φτάσω εδώ πέρα…

Κύμα μου πάθος άπιαστο,

έρωτα δίχως τέλος,

ταξίδι μου αδιάβαστο,

ατόξευτο μου βέλος.

Οι γρατζουνιές σου μείνανε,

η κίνηση σου ζήση.

Άφρισε και ξεθύμανε,

η πλήξη μου να σβήσει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/7/2014=17=8