Περιμένοντας την Ανατολή.

Ακροβασία χωρίς πρέπει και αξίες.

Πυροβασία σε φθαρμένους γαλαξίες.

Το δολερό πουλί της νύχτας περιμένει,

στρίβει τσιγάρο κελαηδεί κι αργοπεθαίνει.

Μνήμες σκουλήκια σε αδιάβαστο κουφάρι,

βυσσοδομούν πάνω στον νου τον κανακάρη.

Κι όπως φεγγίζει στο κενό το τρίτο μάτι,

στο φτεροκόπημα του ψάχνει την Αστάρτη

Σε σιωπηλό ποτάμι κολυμπά ο Κρόνος,

τόσες πληγές κουράστηκε κι ο πόνος.

Ότι ακουμπά πετρώνει και λουφάζει,

 ικμάδα στέρφα αλυσόδετη  σφαδάζει.

Ισορροπία στο κιγκλίδωμα του τώρα,

με το μετέωρο που σφράγισε μια ώρα,

μια στάση μια στιγμή καταραμένη,

που φυλακίζει το νερό στη διψασμένη.

Εδώλιο ίδιο, σαν ταυτότητα στο στήθος,

γραμμή λεπτή, του μαχαιριού το ήθος,

Κόβει το νήμα που ενώνει την ουσία,

μένει να κλαίει μοναχή η φαντασία.

Χωρίς αιτία χωρίς νάρθηκα στον πόθο,

μια συνουσία του αισθάνομαι και νοιώθω,

ακροβατεί σε χαραμάδες φωτισμένες,

ν’ αναστηθούνε οι ψυχές μας οι χαμένες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
13/7/2014=18=9