Ζωή άνευ θανάτου μετανοίας..

Αν γίνει λίμνη ο ουρανός, βότσαλο η σελήνη

ταράζει ήρεμα νερά, και ζωντανεύει η λίμνη.

Αν γίνει τ’ όνειρο παλμός, η θέληση μαχαίρι

κόβει στα δύο την σιωπή, και γίνεται αστέρι.

Ένα κοχύλι που μετά, η θητεία του τελειώνει,

γίνεται μήτρα για ζωή, δεν κλείνει δεν θυμώνει.

Μια γωνιά που απόμεινε έρμη χορταριασμένη,

προβάλει νέους έρωτες, έστω και διχασμένη.

Σαν άνθρωπος η σαν θεός, στου Άδη το στροφάδι

τέλος και αρχή ενώνονται, και σβήνουν το ψεγάδι.

Των προπατόρων αίνιγμα, αμάρτημα στο βρόντο,

παράδεισος πρώτη ματιά  και η κόλαση το φόντο.

Είναι η τέχνη ομορφιά, για της ζωής τον δρόμο

Και ο  έρωτας είναι γραφή, που αψηφά το νόμο

Εκείνοι που ψηλά κοιτούν, ψηλότερα φωλιάζουν

Κ΄οι  χαμηλοί σαν δικαστές άδικα που δικάζουν.

Δίχτυ μετέωρο παντού, δεσμώτης στο ταξίδι

σπάει αδύνατα πλευρά, στάλες νερό με ξύδι.

Ψάρι χαμένο σπαρταρά, χωρίς νέο σε ρυάκι,

Τα όνειρα του ποιητή δεν φτάνουν την Ιθάκη.

  

Όσα ορθώνονται εμπρός, τα πίσω μας θυμούνται

ήμερα φίδια σιωπηλά, στο κόρφο μας κοιμούνται.

Είναι εμπόδια οι εχθροί, μα πρώτα ο εαυτός μας
τι κι αν γκρεμίσουν οι ναοί, θα μείνει ο θεός μας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/7/2014=22=4