Άγρια Γλαδιόλα

Στης ασφάλτου την άκρη, με ρομφαία αντάρτη,

κεχριμπάρι του δρόμου, σε φτερά πελαργού,

εξαγνίζεται η Νιόβη,  ροζ διαμάντι που κόβει,

πρώτη αγάπη του Δία, μάννα του Πελασγού.

Στην γραμμή που χωρίζει, και τα σύνορα χτίζει,

πως αλήθεια πεθαίνεις, και σαν ψέμα πως ζεις,

σαν αρχαία σοφία, που συνθλίβουν στροφεία

προϊόντα του χρόνου, και μιας μάζας πεζής.

Με το μέλλον που γέρνει, και ελπίδα δε φέρνει,

σαν κουβάρι μπλεγμένο, με κρυμμένη αρχή,

θαρρετά μια γλαδιόλα, σε σκληρή καραμπόλα,

μαστιγώνει τη θλίψη, μιας ψυχής προσευχή.

Τσακισμένο το σώμα, δεν χαλάρωσε ακόμα,

μα η αύρα του σπόρος, να κεντρίζει τη Γή,

ρίζα φτιάχνει τον πόνο, κοροϊδεύει το φόνο,

σαν λουλούδι φυτρώνει, του θανάτου φραγή.

Μια γλαδιόλα μονάχη, σ ένα δρόμο υπάρχει,

που κανένας δεν βλέπει, όπως τρέχει τυφλά,

μια ασπίδα κρυμμένη, Σπαρτιάτης κραδαίνει,

στην σπηλιά του Καιάδα, και μιλά σιωπηλά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/11/2014=11=2 

Τ άνθη της πέτρας

T άνθη τ’ αμύριστα, δειλά σε βράχους που φωλιάζουν,

δεν νοιάζονται για το βοριά, χατίρια δεν γυρεύουν.

Ούτε λυγίζουν στην βροχή, στο χιόνι δεν τρομάζουν,

και μένα θράσος περισσό την νύχτα κοροϊδεύουν.

Τ άνθη τ’ απότιστα, δειλά σε πέτρες που φυτρώνουν,

δεν γύρεψαν ποτέ νερό,  πυξίδα δεν χρειαστήκαν.

Μοναχικά  την συντρόφια, με ήλιο τη φορτώνουν,

στου βράχου μια μικρή σχισμή, απ τον αέρα μπήκαν.

Τ άνθη τ’ αμάραντα , δειλά σε πέτρες που λυγίζουν,

δεν τα τρομάζει ο χιονιάς, ούτε στο κρύο σκύβουν.

Ξέρουν μονάχα ευωδιά, και χρώμα να δωρίζουν,

για αυτό μένουν αιώνια, τα δάκρυα τους κρύβουν.

Τ άνθη τα πέτρινα σκληρά, μα καθαρά και ωραία,

δεν θα βρεθούν ακούραστα, δεν θα φανούν τυχαία.

Χρειάζεται ενέχυρο ζωής, δεν φτάνει το μοιραία,

Γιατί ριζώνουν σε γκρεμούς, κ έχουν ψυχή αρχαία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/11/2014=16=7  

Ψυχή+πάθος=ψυχοπάθεια!

Κάθε Ανατολή  μας φέρνει πιο κοντά στον  ήλιο, είναι η στιγμή που θυμίζει, ότι η δύση σκέπασε με τα λίθινα χρώματα του μενεξέ, τα λήθινα, τα αληθινά.

Αυτή την μαγική στιγμή  αξία δεν έχουν οι λέξεις, ούτε τα λόγια που είναι έρμαια σκόνη του αέρα...

Τα λόγια που θολώνουν, με μαύρες κουκίδες τα λευκά φτερά όταν φτύνουν το τίποτα…

Αξία χρηστή ζωγραφίζουν τα μάτια, πινέλα ψυχής, σε τελάρο λευκό, ανεξίτηλο έργο σπουδαίου ζωγράφου..
Είναι μια στιγμή που χορταίνει ανατριχίλα και νοιώθει το παν να γυρίζει ξανά και ξανά, μέχρι να βρει εκείνο που θέλει να φτάσει...

Κοινωνία με ρίμες, που κάνεις δεν ακούει, με το δέρμα κεραία…

Δεν θροΐζει μιλιά…. τα μαλλιά πομποδέκτες μιας σιωπής, που δεν θέλει κραυγές, οιμωγές και θορύβους…
Μπορεί η λέξη "Ναι" .. μια χαρά να χαρίζει η μια λύπη....και το "Όχι" επίσης...

Αισθημάτων ρηχές γρατζουνιές και  οι δύο, του μυαλού φαντασίες..

Του μυαλού που πονά να ματώνει, και στο αίμα, δεινός αιμοστάτης κατάντησε να ναι…

Με κομμένο το αίμα, και καμένα τα θέλω, τα μπορώ γίναν στάχτη, και ο φοίνικας μοιάζει, ένα δέντρο απλό στην Σαχάρα..
Δεν αλλάζει ο δρόμος, το ταξίδι τ ίδιο για όλους, μοναχά οι στιγμές που ο καθένας κοιτάζει δείχνουν μάταια όμως, πώς κάτι διαφέρει…

Παιχνιδίζει η ματιά, κι η αντίληψη είναι του ειδώλου καθρέφτης, σε σκηνή που υπάρχει μυστικά υποβολέας…
Παρελθόν, το παρόν μας, και το μέλλον, του παρόντος οι φρούδες κινήσεις που την γύμνια τους ντύνουν ελπίδες, μεταξένιες για άλλους, η κουρέλια φορώντας, για όσους με τόλμη, οριζόντων αλήθειες, στα οράματα προσδοκούνε την νύχτα….

Μια ανάσταση άλλη, που ζητάει ζωντανούς να πεθάνει…

Μια κατάσταση τέτοια, που φορτώνει αιτίες αγκάθια, τις μορφές αγκυλώνουν, κι οι πληγές στάζουν ξύδι..
Προσποιείται πώς βλέπει, το τυφλό όνειρο μας, επιμένει να δείχνει το γυμνό της κουφάρι.
Αλλά ... υπάρχει η μαγική στιγμή...
Ένα αστέρι της μέρας κι ο Ήλιος....
και ότι δύναμη κρύβει, με τον κόσμο μας δένει σαν νήμα…
Μια ακτίνα μονάχα αρκεί, το φωτόνιο που τρέχει....
Η δική μας ακτίνα....
Γιοί του Ήλιου και κόρες της Γης....
σε ένα θαύμα που λένε Ζωή, σαν ανέμη γυρίζουν......
Καλή Ανατολή ψυχής!!!
(Από τον ου τι δανο, σε ανύποπτο χρόνο)

20/10/2014=10=1

Γεννηθήτω το θέλημα σου..

Μοιραίες εικόνες, ζωή με κανόνες
Αλήθεια χαράζει, σε πέτρινο χθες
Σε μήτρα αρχαία, καθόλου τυχαία
Με άδηλο σπέρμα, γεννά ροδανθές

Σπουδαίες αγάπες, τυχαίοι διαβάτες

φωτίζουν το δρόμο, στο γκρίζο παρόν

Μια νότα μονάχα, σαν έρωτας τάχα,

να σβήνει τη δίψα, κι ας είναι απών.

Δεν είναι αστείο, ζωή στο ψυγείο

στιγμές απουσίας, ποτίζουν τον νού

Σε μέγεθος μίνι. μ΄ενέσεις μορφίνη

χαρίζεται ο πόνος, ερήμην κοινού.

Υπάρχεις ακόμα, κι ας γίνεσαι λιώμα

σαν λαβα χυμένη, σε κούπα τσαγιού.

Δεν ξέρω αν νοιώθεις, λιγάκι σαν όφις

καθώς περιμένεις, ταξί στην Συγγρού.

Θεριεύεις το βράδυ, χλιδή στο σκοτάδι

μοιράζεις κουπόνια, λαθραίου καπνού.

Γυρίζεις την πλάτη, και κλείνεις το μάτι

κρυφά του ωφελίμου, μετά του τερπνού.

Γλυκά σαν ανάγκη, στις όχθες του Γάγγη

σε πάει του ονείρου, η ρότα γραμμή.

Να λούσεις στην λάσπη, τον ίδιο ιάσπη

που σούφερνε τύχη την κάθε στιγμή

Κι εκεί στην θολούρα, η ίδια γκραβούρα

τα χρώματα λείπουν, χαμένα κλειδιά.

Για να ξεκλειδώσεις, ξανά θα ματώσεις

σε κρίνουν σαν τύψεις, χιλιάδες παιδιά

Με σκέρτσο και νάζι, ανοίγεις το γκάζι

φωτιά στη χαβούζα, οξύ στο μετρό.

Οι προκαταλήψεις, χαμένες αισθήσεις

καθώς ωριμάζεις, φαντάζεις  ρετρό.

Λυπάσαι αλήθεια, με τόσα οπίσθια

Αργείς μα θυμάσαι, τι είναι το φώς

Εικόνα του δρόμου, ταινία του τρόμου

Δαγκώνει ο φόβος, πονά ο σοφός.

Σε βλέπω ακόμα, μυρμήγκι στο χώμα

χωρίς τις κεραίες, δεν έχεις παρόν.

Καθώς και τα άλλα, μυρμήγκια μεγάλα

υψώνουν σημαίες, φρικτών οχυρών.

Μα ότι σου γράφω, ωραία το πλάθω

και λάθος αν κάνω, δεν λέει πολλά.

Αξίζει μονάχα, την δύναμη νάχα

να φτιάξεις εσένα, και πάλι καλά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

15/10/2014=14=5