Κατερίνα…

Κατερίνα…

Αν πέθαιναν οι αριθμοί, τι όνειρο φαντάσου,

το νέο έτος θα θελα να έχει το όνομά σου.

Αν έσβηναν τα χρώματα, τι όνειρο ακόμα,

ανατολή τα μάτια σου, να έχω πάλι χρώμα.

Αν έπεφτε ο ουρανός, τι όνειρο μη σώσει,

ένα φιλί σου θάφτανε, ελπίδα να μου δώσει.

Αν τέλειωνε ο άνεμος, τι όνειρο και κείνο

ανάσα μου η ανάσα σου, αγαπημένο κρίνο.

Αν στέρευε η θάλασσα, τι όνειρο θεέ μου

η αγκαλιά σου πέλαγος, θάτανε άγγελε μου.

Αν η αγάπη χάνοταν, τι όνειρο εφιάλτης,

Ιεροφάντης σου εγώ, εσύ για μένα άλτις.

Αν σαν χρησμοί τα όνειρα, είναι μια εικασία

Σκέψη, γυναίκα, και ψυχή, ονειροφαντασία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/12/2014=14=5

Εμφύλιος απόδρασις

Ψυχή μου….

Με  δάκρυ, στου ύπνου την άκρη, αόρατο νήμα που κόβει ο καιρός.

Στα όνειρα μόνοι, δειλά ημερώνει, θολή φαντασία, ο κόσμος μικρός.

Ας αποδράσουμε πεταλούδα μου..

Χωρίς εικασίες και λάθος ουσίες, δεν έχει το μέλλον ελπίδα για μας,

μονάχοι οι δυο μας, με το ριζικό μας, απότιστο χώμα στην άγια γη .

Ψυχή μου…

Με λόγια, στου νου τα ρολόγια, αλήθεια ακραία, με φώς να ντυθείς,

το ρούχο πονάει, ξεφτίζει και σπάει, φιλί του Ιούδα, ξανά μη γευθείς.

Ας χαθούμε πεταλούδα μου..

Μαζί με το βράδυ, στις πύλες του Άδη, αγάπης ακτίνες, φωτίζουν εκεί,

σαν σέλας στο χρόνο, απόλυτα  μόνο, κρυφή οπτασία, πνοή που αρκεί.

Ψυχή μου…

Με μάτια, κρυφά μονοπάτια, παντέρημοι δρόμοι, και λάσπη σωρός.

Μικρό το ταξίδι, απάτη το φίδι, σαν άλλοθι τρέμει, που λιώνει ο καιρός

Ας πεθάνουμε πεταλούδα μου..

Παλιά γεννημένοι, στο χρόνο δεμένοι, αλλάζει ο  ήλιος μα λείπει το φώς.

Δεν είναι τυχαίο, που ένα τροχαίο, στο νου λαμπαδιάζει σαν έρως κρυφός.

Ψυχή μου…

Με πάθος, συγγνώμη και λάθος, τυλίγουν με ψέμα το κάθε γιατί.

Κομμένα λουλούδια, χυδαία τραγούδια, αδιάφοροι όλοι, σε κώμα βαθύ.

Ας γεννηθούμε πεταλούδα μου…

Απόδραση τώρα, θεός για την ώρα, πεθαίνει μονάχος, δεν ζούμε κι εμείς.

Ο κόσμος γυρίζει, ατάκες τραυλίζει, αγυάλιστος βράχος τυχαίας στιγμής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

26/12/2014=18=9  

Η Σύναξη της αυτοθυσίας

Τα περσινά Χριστούγεννα ήταν τα πιο καταθλιπτικά όλων των προηγούμενων χρόνων μου, στόλισα το δέντρο με αγγαρεία και πιστεύω πως ίσως αυτό έφταιξε για την διάθεσή μου στις διακοπές, τις οποίες κ πέρασα στο σπίτι παριστάνοντας το ζόμπι...

δεκαπέντε μέρες εσώκλειστη ένα πράγμα...

σήμερα το πρωί, μάλλον κατά τις 12, κατέβασα τα κουτιά με το δέντρο, στολίδια κ λοιπά μπιχλιμπίδια...

λίγο πριν ολοκληρώσω το στόλισμα και με κολλημένο ένα πλατύ άνευ λόγου χαμόγελο,

ήρθε ο γνωστός...

-Ε75983809298302301201202 Καλημέρα!!!
-Καλώς τον, με τρόμαξες, πως μπήκες;
-Η γκαραζόπορτα είναι ανοικτή... 
-Μα δεν έχω γκαράζ...
-Ναι, του γείτονα εννοώ και ανέβηκα από τη ταράτσα.

Γιατί όλοι οι γήινοι στολίζετε πράσινα δέντρα στα σπίτια ενώ τα καταστρέφετε καίγοντας τα στα δάση;
-Αχ... άσε τα δάση, είναι ΜΕΓΑΛΗ ιστορία.

Στολίζουμε για τα Χριστούγεννα που φέτος επαναλαμβάνω στον εαυτό μου θα είναι μοναδικά!!!

Εσείς στο πλανήτη σας δε γιορτάζετε κάτι... ξέρω΄ γω, όλοι μαζί ενωμένοι και ευτυχισμένοι;
-Ναι, φυσικά... την μέρα της Σύναξης!
-Ποιας σύναξης, της Θεοτόκου;
-Βλακείες Ε, λες και δε στα έχω ξαναπεί;

Με κουράζεις ώρες ώρες...
-Ε πες μου να ξέρω ντε... μας χωρίζουν τόσοι πλανήτες και αστεροειδή, που να σας παρακολουθήσω...
-Είναι η σημαντικότερη στιγμή του πλανήτη μας,

ονομάζεται "Η Σύναξη της αυτοθυσίας" 

δε μπορείς να φανταστείς τι συναίσθημα βιώνουμε...

Η φυλή μου διαθέτει ικανά και πανίσχυρα όντα τα οποία αυτοθυσιάζονται κοντά στον Ωρίωνα κατά την ηλιακή έκλειψη.

Πεθαίνουν για το καλό μας, αφήνουν τους πιο υγιείς να συνεχίσουν τον πολλαπλασιασμό μας.

Ακούγεται θλιβερό αλλά έχουν πλήρη αίσθηση της ατομικής τους κατάστασης, αυτοθυσιάζονται, καταλαβαίνεις;;; 
-Έμεινα τώρα, εσείς είστε τελικά σπουδαία όντα!

Με συγκίνησες αλλά και από την άλλη με προκαλείς και δε θ΄αντέξω να σε ρωτήσω...
-Ελεύθερα Ε75983809298302301201202 
-Πόσο πληθυσμό έχουμε τα Ελληνικά όντα;
-Θες ακριβή αριθμό ή αναλυτικούς κωδικούς για τον καθένα σας;
-Αχ αχ αχ, όχι πάλι, μόνο αριθμό!
-Περίπου 10.815.197
-Αφαίρεσε 300 όντα...
-Γίνονται 10.814.897
-Τέλεια!!!

Θα μου την κάνεις αυτή τη χάρη;

Σε παρακαλώ, μόνο εγώ διαθέτω εξωγήινο βύσμα...

ξέρεις που κωλοβαράνε όλη μέρα;

Στην πρωτεύουσα μας, σε ένα πρώην παλάτι... δε θα σου ζητήσω άλλη χάρη please!!!!
-Χα χα χα Εψιλον, διαθέτεις χιούμορ;

Πρέπει να το ζητήσουν οι ίδιοι αυτό...
-Τώρα σώθηκες, αυτοί ζητάνε από μας να αυτοθυσιαστούμε, άσε που τους ακούμε και ένας ένας παίρνουμε σειρά...

Σε παρακαλώ, δε θα ζητήσω κάτι άλλο, ρίξτε κατά λάθος έναν δίσκο ή μάλλον όχι έναν κομήτη να βρει κέντρο, μεγάλο γιατί σέρνονται και κάποια βουβάλια εκεί μέσα.
-Έχετε τη δύναμη στην ψυχή σας και ασχολείστε χρόνια τώρα με ανοησίες, Ε75983809298302301201202 είναι απλά 300 ανόητα όντα,

δες τον αριθμό που προκύπτει και καλές γιορτές!!!

Καίτη Δροσίνη 

Η ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ, ΤΟ ΓΟΒΑΚΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ...

Ανάθεμα τη μοίρα μου και τη κακή μου τύχη!
Αριστούχος οικονομολόγος και πνίγομαι στο κάρβουνο... όχι άλλο κάρβουνο... ΠΥΡΗΝΟΚΑΡΒΟΥΝΟ ακούγεται πιο σικ!
Άγρια χαράματα στην κόψη του ονείρου, ποιού ονείρου;
Το ότι θα σκάσει μύτη ο Πρινς από κάπου και θα με στέψει Κουίν!
Όχι καλέ, δε ζω με ψευδαισθήσεις... μετράω τις μέρες για να πληρωθώ, πόσα;
Ούτε στον παπά δε το λέμε γιατί θα μας αφορίσει, αν μας αναγνωρίσει δηλαδή με τόση μουτζούρα που κουβαλάμε... τι είναι αυτό θεούλη μου, τέτοια κατάντια;
Φάτσα σκονισμένη και μαλλιά λιγδιασμένα σε καθημερινή φάση.
Όχι τίποτα άλλο, βάλαμε και μέσον για τη δουλειά μου, ναι ναι!
Επιτυχία η εργασία μου Αλλά κι εγώ, κοριτσάκι πράμα, εικοσιπέντε ετών, που να πρωτοπώ για το αντικείμενο μου και ποιος να με θαυμάσει...
Ντρέπομαι, γονατιστή ολημερίς να τσουβαλιάζω πυρηνοκάρβουνο...
Μωρέ να το λέω πιο συχνά έτσι;

όσο να πείτε βγάζει κάτι το επιστημονικό... Πόσοι το γνωρίζουν;
Να μπορούσα να χωθώ στο λογιστήριο θα ημουν αρχόντισσα!
Εκεί όσο να πεις θα ήμουν στολισμένη, θα ανέβαζα και καμιά φωτο στο χαζομαραφέτι όπως κάνουν όλες οι φυσιολογικές κοπέλες!
Ντακ φεις, στο γραφείο με καναδυό συναδέλφους...
Πω πω γεμίζει το στόμα σου...
"Ναι, ο συναδελφός μου από εδώ" "το γραφείο μας, έχει και θέα προς αμπελοχώραφα καλέ δείτε δείτε" άλλη μια κοντινή φωτό και στο βάθος κήπος!
Αλλά να προσγειωθώ και πάλι στα δικά μου, τι να φωτογραφίσω από τους δικούς μας έρμους μαύρους;
Σάμπως θέλουν να μας δουν έτσι;
αποστροφή στην εικόνα και αναστεναγμός κατάντιας...
Όχι φίλε μου, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή και καμιά κατάντια, αυτό που σε μαραζώνει από την άλλη είναι η αδικία...
πόσοι αγράμματοι σε θέσεις κύρους και πόσοι πτυχιούχοι άνεργοι και με μεροκάματα που τους αλλοτριώνουν;
Αλλάζω γρήγορα θέμα γιατί έπεσα και λίγο ακόμη θα θαυτώ εις τον πυρήνα, μωρέ σαν να το συνηθίζω λιγουλάκι...
Και μεθάυριο πληρωμή!
Ίσα που περισσεύουν πενήντα ευρώ...
Επομένως θα βάλω στην άκρη δέκα ευρουλάκια για το ποτό μου, καλέ ναι, βγαίνω μια φορά το μήνα με τα κορίτσια, δέκα στην άκρη για να έχω μια μικρή περιουσία και φυσικά θα αγοράσω τις πράσινες γόβες που κόλλησα εδώ και ενα μήνα!
Αχ ναι, θα στολιστώ γιατί όσο και να το κάνεις η ομορφιά με λίγες πινελιές και ενα καλό ρουχαλάκι αναδεικνύεται, πόσο μάλιστα με τις ψηλές γόβες!

Θα ρίξω τέτοιο λούσιμο που όχι κάρβουνο δε θα μυρίζει αλλά θα φουντώσει το μαλλί αλά Τάρνερ και θα το χαρώ!
Στο λατρεμένο μου μπαράκι τώρα...
Απίθανη μουσική και ζεστό περιβάλλον, σοβαροί νεαροί και τσαχπίνες κοπελιές, τι ωραία που περνάμε!

Ειδικά εγώ που πιάνω στασίδι κάθε φορά στη γωνία τέρμα, αυτό πάλι μπορεί να χαρακτηριστεί ως αντικοινωνικό.
Μα δε μπορώ το μπιρι μπιρι θέλω να απολαύσω τη μουσική, αφήστε με επιτέλους!
Αρχίζω να πιστεύω πως είμαι δύστροπη, μα βλέπω τις φιλενάδες να ξεχύνονται εκεί μέσα σαν τα λαγωνικά...
καλέ αφήστε τους, θα κάνουν αυτοί το πρώτο βήμα...
δείτε εμένα, πόσοι με πλησιάζουν με τόση ξινίλα;
Εντάξει έχω τις επιτυχίες μου κι εγώ σε μέτριο επίπεδο, τι λέω η καρβουνιάρα;
Ή θα με πλησιάσουν δεκαοχτάχρονα ή εξηντάρηδες...
Παιδιά κάτι έχω σας το λέω, δεν μου συμβαίνει τίποτα το φυσιολογικό.
Πριν καιρό γνώρισα τον Αντώνη, όχι καλέ τον σκύλο, αμέσως το μυαλό σας τς τς τς...
με περίμενε κάθε μήνα στο μπαράκι, ήπιαμε καναδυό καφέδες τρεις μήνες μετά...αλλά Λούης κι αυτός.
Του ξέφυγε σε μια φίλη μου καθώς τα πίνανε..."καλή κοπέλα αλλά να... δε μου αρέσει η δουλειά της" το είπε παιδιά ο κομπλεξικός το είπε!
Δε πειράζει όμως, δε πτοούμαι, κάποιος θα εκτιμήσει το κόπο μου και θα του δείξω και το πτυχίο, σαράντα ευρώ κόστισε η κορνίζα, καμιά εικοσαριά χιλιάρικα οι σπουδές μου, ξέρετε ενοίκιο, μάσα και τα σχετικά καημένοι γονείς πληρώνατε τα κάρβουνα που θα κάνω απόσβεση σε τριάντα χρόνια αλλά πριν κλείσω θα το φωνάξω άλλη μια φορά...

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟΟΟΟ!!!!!!

Καίτη Δροσίνη