Ούτις εμοί γ΄όνομα….

Πήρες στην αγκαλιά σου την ελπίδα

Την στόλισες με σύννεφα καπνού

Φυλάς στον κόρφο σου την καταιγίδα

Ζέτα γαλάζιο πρωινό του ουρανού

Σκορπίστηκες σαν ψέμα στο λιμάνι

Βυθίστηκε η αλήθεια στο ρεφραίν

Νύχτα δεν έχει Ήλιο να ζεστάνει

Ντόρα  χλωμό φεγγάρι σε σατέν

Τις νύχτες εξορίζεις ψυχή σου

Μέσα σε φώτα κόκκινα ξερά

Σβήνουν κεριά οι ώρες στο κορμί σου

Τζένη, στολίστηκες πολύχρωμα φτερά

Ταξίδεψες σ΄ αρχαία μονοπάτια

Λερώθηκε ο χιτώνας σου με μωβ

Ποιος θα ενώσει όλα τα κομμάτια

Χρύσα χαθήκαμε, δακρύζει ο Ιώβ.

Ποιον θ΄ τυλίξει το βαρύ σου βλέμμα

Πως θα σκεπάσει, το φεγγάρι η ζωή

Αλλοίμονο δεν φτάνει, μόνο ένα ψέμα

Θέλει χιλιάδες, μέχρι νάρθει το πρωί.

Βουλιάζουμε σε γκρίζα λεωφόρο, εσύ φτηνός κομπάρσος, εγώ θεατής

Αγγίζω μοναχά την πρώτη πράξη, σ άχρηστο κούρσο, τιποτένιος πειρατής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/12/2013=17=8

Όταν το φώς θυμάται

Για άλλους καθρέφτες, μπορεί και ικέτες

που λένε αλήθειες, χωρίς να κρυφτούν.

Για μένα με τόλμη, δυο όμορφοι δρόμοι,

που με ταξιδεύουν  χωρίς να ζητούν.

Μικρά μονοπάτια, θυμίζουν τα μάτια,

δυο φάροι που λάμπουν, μια άλλη μιλιά.

Φορτώνουν εικόνες, της ύλης νευρώνες

στον  έρωτα βέλη, στο ψέμα θηλιά.

Για κάθε ομιλία, στης Γής τα σχολεία,

αγιάζουν με νέκταρ, η μοιάζουν σπαθιά

προφήτες που λύνουν, ληστές που αφήνουν

διαμάντια στη λάσπη , κρυμμένα βαθιά.

Λιτός  καταπέλτης, οράς η προβλέπεις

τα μάτια σου τρέχουν, νερό ο καιρός.

Μα έχω ένα σφάχτη, σ αόρατο χάρτη

πώς βρίσκει αλήθεια  το βήμα ο χορός.

Στο τέλος με τόλμη, κερδίζει η ρώμη,

τα άβουλα πιόνια σε σκάκι πικρό.

Η μοίρα οργώνει, ο σπόρος φυτρώνει,

κλεμμένα  στο ζύγι, με βάρος μικρό.

Ματάκια μου τώρα, πριν έλθει η μπόρα,

του αλόγου σου στρώσε, για σέλα ψυχή.

Ξανά στα φτερά του, πνοή τη ματιά του

καλπάζοντας πάλι, να βρεις την αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10/3/2015=12=3

Χρόνος δεσμώτης…

Κάποιο μοναχικό πρωί στου κόσμου το σεργιάνι

μου πήρε ο αέρας την πνοή, την έπλεξε στεφάνι.

Στα σύννεφα μου σκοτεινιά, χαμένη η μιλιά μου,

στα μονοπάτια του μυαλού, χάθηκε η σπηλιά μου.

Με την σιωπή μου γέλαγε, και σάρκαζε συνάμα,

φορούσε μαύρα η ερημιά, αχός βουβός σαν κλάμα.

Ώσπου σε ένα ξέφωτο, μες του βουνού τη δύνη

Είδα το πνεύμα μιας ζωής, συνάντησα εκείνη.

Ήταν γυναίκα όμορφη, στα γαλανά της μάτια

Μια λάμψη γκρι, αληθινή, με έκοψε κομμάτια

Φορούσε πόνο, ένοιωσα, και αλυσοδεμένη,

αιώνιο το χρέος μας, σκλαβιά η οικουμένη.

Τα χρόνια της δακρύζανε, πολύτιμες εικόνες.

Την θαύμασα, την πόθησα, την γνώριζα αιώνες.

Μυστήριο και  δύναμη με τράβηξε κοντά της

μια αγάπη δώρο, ακριβό το συναπάντημα της.

Ο άνεμος χαιρέκακα θρόιζε στα αυτιά μου,

 εύκολος στόχος έλεγε, η ανοιχτή καρδιά μου.

Καθίσαμε λίγο μαζί, στου ήλιου την αψίδα

Μιλούσαμε χωρίς φωνή, ανάνηψα και οίδα.

Χάθηκα και θυμόμουνα, χρησμούς, ζωές, θυσίες

Να ταξιδεύουν γύρω μου, άπιαστες οπτασίες.

Μιλούσανε τα μάτια της, άκουσα την ψυχή μου,

οι αλυσίδες κόπηκαν και βρήκα την φωνή μου.

Ο άνεμος σταμάτησε, και λούφαξε στην άκρη,

 σε μένα έδωσε πνοή, σ΄ αυτή πήρε το δάκρυ.

Ονειρεμένο ξέφωτο, καρδιά του δάσους γέλα

Φόρα λυκόφως στα μαλλιά, το λυκαυγές κορδέλα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/3/2015=18=9

Μεσημβρινοί και παράλληλοι

Ρόδινο φως στα μάγουλα, βελούδινο στα χείλια

Αλάβαστρο οι ώμοι σου, αυτάκια σαν κοχύλια.

Λάμψη αναμμένου κάρβουνου , από αχάτη βλέμμα

Κάδρο μεταξωτά μαλλιά, στο πορφυρένιο στέμμα.

Δυο στάλες σε τριαντάφυλλο, η μάγισσα πλεκτάνη

Με το αγκαθένιο της ραβδί, αίμα τις έχει κάνει

Αδειάζει η μέρα τον χυμό, τη νύχτα να χορτάσει

Και τα  κρυστάλλινα δεσμά, με μάγια να τα σπάσει.

Γεννήθηκε το λυκαυγές, το άρμα μας να σέρνει

Είναι βροτός το άλογο, στο λυκοφώς πεθαίνει.

Χιλιάδες γέννες θα χρειαστούν, και μύριες οδύνες

Για να λουστεί ο πήγασος, στου ποταμού τις δύνες

Είναι το φώς του πρωινού, πόθος γλυκός και νέος

Είναι κι ο πόθος του ανέμου, ορμητικά γενναίος.

Σε σπειρωτό κατάστρωμα, σε άλμπουρο του Βέγας

Κρατούν οι μύστες ζωντανό, το πέλαγος της Αίγας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/2/2015=14=5