Μελανόμορφα εδώλια

Μορφή κοτσυφένια χωρίς κάποια έννοια,

σε πράσινα φύλλα, γλυκά κελαηδεί.

Τον ήλιο δοξάζει, το ράμφος του μοιάζει,

αχτίνα φωτένια, νεράιδας ραβδί.

Ψυχή που διαλέγει, για σώμα τη ρέμβη,

με σπόρο τον ήλιο, και μήτρα τη Γή.

Μοιράζει τον χρόνο, μετράει τον τόνο,

την έλλειψη κάνει να μοιάζει στοργή.

Αλήθεια χαμένη, στην φύση δοσμένη

σαν μια μελωδία, ανοίγει πληγές.

Γρυλίζει το σύμπαν, οι άγγελοι φύγαν

μας έμειναν μόνο οι άδειες ρωγμές.

Η άβυσσος νάμα, γυρεύει το θαύμα,

τριγμοί στην ουσία, ροή στο πρανές.

Κρυμμένη αρμονία, κρατά τα ηνία

αδίκως πασχίζουν σκιές σκοτεινές.

Λυπάται η ύλη, περνώντας την πύλη,

βελόνα στο δέρμα, πονά το κλειδί.

Το αίμα που τρέχει, αντίδοτο έχει,

αχτίνα φωτένια, νεράιδας ραβδί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/4/2016=14=5 

Χαίρε Ελληνική ψυχή. Γεννηθήτω φως…

(Σήμερα κυρίως γιορτάζουμε το φως το λευκό, την αγνότητα την αθωότητα, την αγγελική μας υπόσταση, την πορεία προς την θέωση μας, αν ερμηνεύσουμε τα σύμβολα.

Την "καλή είδηση", για μία αναγέννηση που οφείλει να κάνει ο κάθε ένας ξεχωριστά, με τις ίδιες προδιαγραφές) 

«Χαίρε και χαριτωμένο μύρο της θάλασσας, ανάσα του ουρανού»

«Χαίρε «Έλληνα»

"Ο αρχαίος Έλληνας δεν είναι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος… αντικρίζει κατάματα κάθε τι τρομακτικό και δεν το αρνείται.Η θεοδικία δεν τον προβληματίζει, αφού η δημιουργία του Κόσμου δεν είναι έργο των θεών, ιδού η σοφία του αρχαιοελληνικού πνεύματος :
είχε ζέψει ως και τους θεούς στον ζυγό της ανάγκης…
Ο Κόσμος των θεών είναι ένα πέπλο που κυματίζει μπροστά στα μάτια μας, κρύβοντας μας το φοβερό…
Ήταν καλλιτέχνες της ζωής.
Είχαν τους θεούς τους για να μπορούν να ζουν, όχι σαν πρόσχημα για να αποξενωθούν από την ζωή."
Νίτσε.

Ο «Έλληνας» είναι και σήμερα έτσι, όπου κι αν βρίσκεται γεωγραφικά, ακόμη και αν δεν μιλάει την μητρική του γλώσσα, ακόμη κι αν η ταυτότητα γράφει άλλη εθνικότητα, ακουμπάει το κύτταρο του, αφουγκράζεται την ψυχή του,και διαμορφώνει την στάση του.

Δεν κομπάζει, δρα «ωραία»….(την κατάλληλη ώρα)

Δεν ζητωκραυγάζει, γιατί ξέρει πως έχει την αθανασία μέσα του...

Δεν άγεται, ούτε φέρεται κατ΄ουσίαν, ακολουθεί τον δικό του εσωτερικό νόμο…

Δεν φοβάται, να σταυρωθεί, ξέρει πώς θα αναστηθεί…

Το «φόντο» του "Έλληνα" είναι αρχαίες ψυχές αθάνατες, δεν έχει ετικέτα, είναι κομμάτι του θεού, και είναι πανταχού παρών...

Νόμος του το "φως", φίλος του το σκοτάδι.

Ο ομφάλιος λώρος του το «αστρόνημα», τον διατηρεί σε συνεχή επαφή με τον δημιουργός του, και γίνεται και αυτός δημιουργός.

Γίνεται μαθητής, δάσκαλος, πνεύμα, αρετή, λόγος, τέχνη, λαός (φωτεινό θεανθρώπινο σύνολο).

Γίνεται ύλη, ομοειδής των όντων, ενσαρκώνεται, διατηρεί την επικοινωνία μεταξύ του άλλου και αυτού του κόσμου (Αδα, και Δία).

Αυτός είναι ο πλασμένος από την «Αρχή» «Λέλεγας», ο αυτόφωτος.

Αυτός που έχει ορισμένο «τέλος» και ταξιδεύει με μπούσουλα αυτό το τέλος.

Ο πραγματικός άνθρωπος, με θεϊκές ιδιότητες….

Ο εραστής της ουτοπίας… μέχρι να πραγματοποιηθεί.

Ο ερωμένος του  Ήλιου… μέχρι την καλή Ανατολή...

«Ούτος εστί ο υιός μου ο αγαπητός»

Καλή μας συνέχεια στο ταξίδι...

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/3/2016=19=10=1  μονάς 

Ερωτικό

Μια πορφυρένια πασχαλιά, μαγευτικά ωραία, 

ένα μπουμπούκι διάλεξε, τι όμορφη παρέα.

Έγειρε πάνω του δειλά, ήρθα εδώ μαζί σου,

χρωματιστά αρώματα, τα πέταλά σου ντύσου.

Φοράω κόκκινα φτερά, λίγα πουά και μαύρα,

υμνώ την άνοιξη ξανά, του έρωτα την λάβρα.

Άμα ντυθείς στα κόκκινα, θα ναι επιτυχία,

τα παθιασμένα όνειρα, μου φέρουν ευτυχία.

 

Αν πάλι κίτρινα με φώς, έχω εγώ για μάτι,

τις σκοτεινές τελείες μου, πολύτιμο αχάτη.

Αν είναι φόρεμα λευκό, μαζί  ρόδο και κρίνο

για το αγνό σου άρωμα, μονάχα αγάπη δίνω.

Ρόδινο χρώμα αληθινό, ωραία πασχαλιά μου,

μόνο για σένα θα ντυθώ, ρόδο η αγκαλιά μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/3/2016=15=6 

Ατέρμονες κοχλίες

Οι τροχιά μας κοινή σαν αστέρι, δυο σταγόνες βροχής στο αγέρι

μια πνοή η ψυχή ιχνηλάτης, του αόρατου κόσμου, δεινός επιβάτης.

Η ζωή όπως μέρα, γλυκό περγαμόντο, με την νύχτα για άυλο φόντο.

αιωνίως κυκλώνει ταξίδι αρρήτων, ως βρούμε την άκρη των μίτων.

Η ημέρα με φώς τις ψυχές ενσαρκώνει, και η νύχτα το νου ημερώνει.

το μισό αστραπές στο σκοτάδι, και το άλλο στο φώς αξεπέραστο χάδι.

Κάθε νύχτα, το σώμα με θάνατο πλένει, η ψυχή με παλμούς ανασαίνει.

κάθε κύκλο το χάραμα κλείνει, όπως κύμα σε όχθη στην ήρεμη λίμνη.

Μια σταγόνα δροσιάς ζωντανεύει, το κατάξερο χώμα με έρωτα κλέβει,

ένας σπόρος πνοή, αναρχία του θείου, πυρωμένη μορφή του στροφείου.

Η ανάσα που παίρνω, μυρουδιά έχει αίμα, μολυσμένο αγκάθι το ψέμα

άλλη γλώσσα μιλάει, και φωτιά κουβαλάει, παγωμένη  οργή χωρίς τέρμα.

Η ανάσα που αφήνω, της νυχτιάς συμφωνία, πυρωμένος θνητός του αέρα,

αγκαλιάζει βωμούς, πεπρωμένη θυσία, σαν αγάπη θεού να φωτίζει την μέρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/3/2016=14=5