Άχρονη, κι άχρωμη μου μνήμη.

Κι έτσι όπως έτρεχε το ρυάκι, με τα γυρίσματα του ήλιου να καθρεφτίζονται στα ήμερα κομμάτια του και τους ανθρώπους στους μικρούς του καταρράκτες να στροβιλίζονται, γέρασε ο πλάτανος στην όχθη του.

Κι όμως δεν είδε…

δεν θυμάται άντρες να χουν τα χαρίσματα που γύρευε η χώρα της Εδέμ. .

Κι όμως δεν είδε…

δεν θυμάται τις γυναίκες να χουν τα χαρίσματα που γύρευε ο παράδεισος.

Είδε μονάχα τα παιδιά…

μικρούς αγγέλους, μικρές χαρούμενες νεράιδες…

πεταλούδες…

αυτά θυμάται.

Τα είδε…

τα θυμάται…

όμως μεγάλωσαν…

κι έμεινε ο πλάτανος παιδί, να χει δικαίωση ο πλάστης

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/4/2016=14=5

Άρατε Πύλας ατείχιστων

Το Παγγαίο της γαίας χρυσάφι

του Διονύσου το μάτι κορφή

στα εκατόφυλλα ρόδα χωράφι 

και για ξύλινα τείχη τροφή.

Το Ολύμπιο άχραντο στέμμα

ανθρωπόθεους δένει μαζί,

σαν  γοργόνα ρωτάει το αίμα,

ο ηλιόπετρος τόπος αν ζει.

Η Δωδώνη Δρυίδες ξυπνάει

βελανίδια χρυσά  στα κλαδιά

ο χρησμός τη ζωή ξεπερνάει

μα οι Δρύοπες μένουν παιδιά.

Οι Δελφοί της Πυθίας το δώρο

οιωνοί χρυσαφένιων αητών

μυστικός ομφαλός, δίχως λώρο

αρωγή φωτεινή των θνητών.

Μυρωμένοι με δάφνη και δυόσμο

αθάνατων αρχαίων ψυχών

ευωδιάζουν τον άψυχο κόσμο

με χρησμούς αοράτων ευχών.

Η ελιά της Αθήνας το δώρο

Οικουρός η γλαυκώπις θεά

χαρισμένη Αιγίδα στον χώρο

με το δόρυ σκιές να χτυπά

Αγριελιά στεφανώνει την ρώμη

και η φλόγα τιμά την φυλή

ελλανόδικοι ολύμπιοι νόμοι

σε αγώνες που λείπουν δειλοί.

Τάλε ταν των Λελέγων η δόξα

και η Σπάρτα, δαιμόνων δομή

τεμνομένων συμπάντων τα τόξα

του αόρατου κόσμου  ακμή.

Η Σπαρτιάτισσα κόρη του Δία

Λακεδαίμων σπορά  ουρανού

θα γεννά αρετή και σοφία

σαν παλλόμενη μήτρα του νου.

Οι Μινύες του Μάνη ακτίνες

η Κνωσός ανακτόρων μορφή

κυκλωπεία στοά οι Μυκήνες

και η Θήρα της λάβας αφή.  

Αιγηίδα του ήλιου πατρίδα

θαλασσένιου  χιτώνα πτυχές

το λευκό σου το μάρμαρο οίδα

ενσαρκώνει αρχαίες ψυχές.

  

Πελασγία μητέρα του κόσμου

η ουράνια σπορά σε κοσμεί

ερωτεύομαι  αύρα εντός μου

με  χοή το νεκρό μου κορμί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/4/2016=21=3

Μελανόμορφα εδώλια

Μορφή κοτσυφένια χωρίς κάποια έννοια,

σε πράσινα φύλλα, γλυκά κελαηδεί.

Τον ήλιο δοξάζει, το ράμφος του μοιάζει,

αχτίνα φωτένια, νεράιδας ραβδί.

Ψυχή που διαλέγει, για σώμα τη ρέμβη,

με σπόρο τον ήλιο, και μήτρα τη Γή.

Μοιράζει τον χρόνο, μετράει τον τόνο,

την έλλειψη κάνει να μοιάζει στοργή.

Αλήθεια χαμένη, στην φύση δοσμένη

σαν μια μελωδία, ανοίγει πληγές.

Γρυλίζει το σύμπαν, οι άγγελοι φύγαν

μας έμειναν μόνο οι άδειες ρωγμές.

Η άβυσσος νάμα, γυρεύει το θαύμα,

τριγμοί στην ουσία, ροή στο πρανές.

Κρυμμένη αρμονία, κρατά τα ηνία

αδίκως πασχίζουν σκιές σκοτεινές.

Λυπάται η ύλη, περνώντας την πύλη,

βελόνα στο δέρμα, πονά το κλειδί.

Το αίμα που τρέχει, αντίδοτο έχει,

αχτίνα φωτένια, νεράιδας ραβδί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/4/2016=14=5 

Χαίρε Ελληνική ψυχή. Γεννηθήτω φως…

(Σήμερα κυρίως γιορτάζουμε το φως το λευκό, την αγνότητα την αθωότητα, την αγγελική μας υπόσταση, την πορεία προς την θέωση μας, αν ερμηνεύσουμε τα σύμβολα.

Την "καλή είδηση", για μία αναγέννηση που οφείλει να κάνει ο κάθε ένας ξεχωριστά, με τις ίδιες προδιαγραφές) 

«Χαίρε και χαριτωμένο μύρο της θάλασσας, ανάσα του ουρανού»

«Χαίρε «Έλληνα»

"Ο αρχαίος Έλληνας δεν είναι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος… αντικρίζει κατάματα κάθε τι τρομακτικό και δεν το αρνείται.Η θεοδικία δεν τον προβληματίζει, αφού η δημιουργία του Κόσμου δεν είναι έργο των θεών, ιδού η σοφία του αρχαιοελληνικού πνεύματος :
είχε ζέψει ως και τους θεούς στον ζυγό της ανάγκης…
Ο Κόσμος των θεών είναι ένα πέπλο που κυματίζει μπροστά στα μάτια μας, κρύβοντας μας το φοβερό…
Ήταν καλλιτέχνες της ζωής.
Είχαν τους θεούς τους για να μπορούν να ζουν, όχι σαν πρόσχημα για να αποξενωθούν από την ζωή."
Νίτσε.

Ο «Έλληνας» είναι και σήμερα έτσι, όπου κι αν βρίσκεται γεωγραφικά, ακόμη και αν δεν μιλάει την μητρική του γλώσσα, ακόμη κι αν η ταυτότητα γράφει άλλη εθνικότητα, ακουμπάει το κύτταρο του, αφουγκράζεται την ψυχή του,και διαμορφώνει την στάση του.

Δεν κομπάζει, δρα «ωραία»….(την κατάλληλη ώρα)

Δεν ζητωκραυγάζει, γιατί ξέρει πως έχει την αθανασία μέσα του...

Δεν άγεται, ούτε φέρεται κατ΄ουσίαν, ακολουθεί τον δικό του εσωτερικό νόμο…

Δεν φοβάται, να σταυρωθεί, ξέρει πώς θα αναστηθεί…

Το «φόντο» του "Έλληνα" είναι αρχαίες ψυχές αθάνατες, δεν έχει ετικέτα, είναι κομμάτι του θεού, και είναι πανταχού παρών...

Νόμος του το "φως", φίλος του το σκοτάδι.

Ο ομφάλιος λώρος του το «αστρόνημα», τον διατηρεί σε συνεχή επαφή με τον δημιουργός του, και γίνεται και αυτός δημιουργός.

Γίνεται μαθητής, δάσκαλος, πνεύμα, αρετή, λόγος, τέχνη, λαός (φωτεινό θεανθρώπινο σύνολο).

Γίνεται ύλη, ομοειδής των όντων, ενσαρκώνεται, διατηρεί την επικοινωνία μεταξύ του άλλου και αυτού του κόσμου (Αδα, και Δία).

Αυτός είναι ο πλασμένος από την «Αρχή» «Λέλεγας», ο αυτόφωτος.

Αυτός που έχει ορισμένο «τέλος» και ταξιδεύει με μπούσουλα αυτό το τέλος.

Ο πραγματικός άνθρωπος, με θεϊκές ιδιότητες….

Ο εραστής της ουτοπίας… μέχρι να πραγματοποιηθεί.

Ο ερωμένος του  Ήλιου… μέχρι την καλή Ανατολή...

«Ούτος εστί ο υιός μου ο αγαπητός»

Καλή μας συνέχεια στο ταξίδι...

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/3/2016=19=10=1  μονάς