Λυκάων δεσμώτης

Άγαν που σημαίνει υπερβολικά + ρίζα -πα- , που σημαίνει λαμβάνω, φυλάσσω, εκ του πάομαι, που σημαίνει αποκτώ.

Εννοιολογικά η εσωτερική ανάγκη τινός, να αποκτήσει κάτι, και στην συνεχεία εννοείται να προστατεύσει το “κτήμα” του.

'Έρως εκ του έραμαι (ερώ, ποθώ), γενεσιουργός αιτία της αγάπης.

Λέξεις, που έχασαν στο χρόνο την κυριολεκτική τους έννοια.
Φιλέω-ω, η καθαρότερη μορφή για να εκφραστεί, το συναίσθημα που διέπει δυο ανθρώπους, χωρίς ιδιοτέλεια.

Το λατινικό Amo αποδίδει κυριολεκτικά το σημαινόμενον, -am- (πελασγική ρίζα), που σημαίνει μητέρα η αγνότερη απόδοση για το συναίσθημα της αγάπης.

ΥΓ Δεν αγαπάμε, καλύπτουμε ανάγκες μας.

"ο αγαπά ων πρώτος τον λίθο βαλέ τω".

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10/8/2016=18=9

Έρχονται πάντοτ’ οι Θεοί. (Καβάφης)

Κουρασμένη μορφή του Σισύφου, σε τανάλια εικόνα του γρίφου.

Με το μαύρο του θάνατου χρώμα, και τροφή μας αιώνια βρώμα.

Σαν βροτοί  στης αβύσσου το χάσμα, σαν θεοί σε αόρατο φάσμα.

Με τριαντάφυλλα μαύρα προτάσεις, μαδημένα σε δύο διαστάσεις.

Κάθε έννοια εκφράζει συνήθεια, εκδικείται ο Ζεύς την αλήθεια.

Στο μοιραίο πρανές της Εφύρας, αναλύει το φώς της πορφύρας.

Εκφραστής του μοιραίου ο χάρος, φυλακίζεται μόνο με θάρρος.

Πονηρά ο δαιμόνιος τον δένει, κάθε Άδης ψυχές να μην παίρνει.

Στο ναδίρ του βροτό κάθε σώμα, την ψυχή φυλακίζει σε κώμα.  

Μα θεοί, την πορεία χαράζουν, και  την φάση με νόμο αλλάζουν.

Λευτερώνουν τον θάνατο πάλι, και ποτίζουν τον Σίσυφο ζάλη.   

Οι κριτές των νεκρών σε μια δίκη, του φορτώνουν βαριά καταδίκη.

Αιωνίως ογκόλιθους σπρώχνει, σε βουνά να ανεβάσει και λιώνει.

Κι΄ όταν φτάσει κορφή αν μπορέσει, πάλι κάτω ο βράχος θα πέσει.

«Νικητής» του θανάτου αιώνια, Διγενής σε μαρμάρων αλώνια.

Με τον Άδη τον θάνατο δένει, κι ο Υιός του ανάσταση στέλνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/8/2016=21=3          

Τα οξύμωρα σχήματα των ποιητών

Μόνος στον έρωτα, τον ανεκπλήρωτο, τον μονό. 

Πού δεν κυκλώνει, δεν περιμένει, στέκει φωτίζει και χαρίζει.
Μόνος στην δόξα, την άπιαστη, την μονή.

Πού δεν δημιουργούν οι άλλοι, δεν κραυγάζει, στηρίζει, αναζητά και περιμένει.
Μόνος στον θάνατο, τον αναπόφευκτο, τον μονό.

Πού δεν φοβάται, δεν οικτίρει, τυλίγει, αντιστέκεται, και συνεχίζει.

Μόνος  στην δυστοπία εντός μου, να δίνουν το ρυθμό οι παλμοί της καρδιάς.
Μονός στην ουτοπία του κόσμου, να δίνει την μελωδία η αρμονία της ψυχής.
Μόνος και ο Θεός, μονός, κι ας είναι ποιητής του όλου.
Μονάς  το συν και το όλο του παντός.

Μονάς το πλην, και το ουδέν του μηδενός.
Μοναχός , μπορεί να είναι ο κάθε ένας από επιλογή.
Τίνος επιλογή είναι η αναπνοή;
Τίνος επιλογή είναι ο χτύπος της καρδιάς;
Τι είναι το ένστικτο, η ελικοειδής σπείρα η άνωθεν προοπτική;
Ποιος ορίζει, την ιδέα, την γνώση;

Πώς γνωρίζουμε, και σοφά νομίζουμε ότι δεν γνωρίζουμε;

Πώς δεν γνωρίζουμε και σοφιστικά, νομίζουμε ότι γνωρίσουμε;
Την υλική μας υπόσταση διέπει και κατευθύνει, η άλλη, ίσως οι άλλες υποστάσεις οι άυλες.
Το ότι δεν τις βλέπουμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Αρχίζουν κάτω απ την αρχή, άρχουν και κυριεύουν.

Εκεί που η νύχτα γονατίζει, τάχα να κάνει προσευχή στ' αστέρια.

Τότε που την ανάσα της κρατά, μην την ακούσει ο Άδης που παραμονεύει, στην καμάρα της να τρυπώσει.

Μετά κοπάζει ο άνεμος να την προδώσει,
Άπιστη θάλασσα της αμμουδιάς τα χείλη γλύφει,
Μικρός ο ουρανός στενεύει τόσο,  να χωρέσει στις φλεγόμενες της γης λαγόνες.
Κρυφά η ψυχή μου σπαρταρά, και από το τρέμουλο της στάζουν μνήμες, χρόνια χαμένες.
Μονό της γης μου το φεγγάρι, πιστό και αγνό, σβήνει κι αυτό το ταπεινό του φώς για να κρατήσει τον ρυθμό, μέσα στου Κρόνου, τα μεγάλα δαχτυλίδια.
Μόνο αυτό, ένα φεγγάρι ερωτικό, τους χτύπους της καρδιάς μου συντροφεύει!

Μονή και η ψυχή, στην μόνη μουσική μου να χορεύει!

Μόνη, μονή, μοναχική στο τίποτα.

  
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/7/2016=24=6

Το τυχερό ουρί

Θα σου σπάσω στο κούτελο ρόδι

να χεις τύχη βουνό  στο καρτέρι

θα σου κάνω ακόμα και πόδι ,

και καπάκι, σου βάζω και χέρι

Θα σου κόψω ένα πόδι βατράχι

να σκοτώσεις την όποια ελπίδα

θα σου φτιάξω μια άτυπη μάχη,

να ξεχάσεις την έννοια… πήδα.

Θα σου κρύψω τα πρόσθετα όλα

θα απλώσω ολούθε πλερέζες

Την ασχήμια  θ αλείψω με κόλλα

και θα βάλω εξτρά και πινέζες.

Θα γεμίσω τους δρόμους με πάγο

να γλιστράς θεατής για το ρόλο.

Παρτενέρ, θα σου βρω ένα τράγο

κουτουλιές για τον έρμο σου κώλο.

Θα σηκώσω καινούργια παντιέρα

Που  θα γράφει  επάνω πωλείται,

στην πλατεία θα στήσω σκακιέρα

και τα πιόνια θα κάνουν πολίται.

Η ζωή σταματά και πληρώνει,

ακριβά σε σταθμούς διοδίων,

το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει,

κρύος δρόμος μετά… εμποδίων.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/7/2016=23=5