Πρελούδιο

Οι ελπίδες μου γρυλίζουν, αγριεύουν όνειρα μου στο σφυρί

Να περπατώ, χωρίς πνοή, θαλασσινό  πουλί χωρίς σπυρί

Τα βήματα μου ανάποδα μικρά, και τα πιστεύω μου σπαθιά

Ρουφήχτηκα αθόρυβα Θαμμένος ζωντανός, στο πέλαγο βαθιά

Έχασε το σκοτάδι ένα φώς, κρυφή λαμπή που ξεθωριάζει

Με την καρδιά μου παγωμένη τ’ όνομα της να ουρλιάζει

Καθώς τα όνειρα μου ψάχνουν χαραμάδα να φυτρώσουν

Αφέθηκα θαμμένος ζωντανός, τριχιές να με στοιχειώσουν

Κάψαν τις γέφυρες της Τροίας, Ελένη, Σπάρτη δίχως γυρισμό

Του υλισμού, ακροβατώ στο τέλος μια σταγόνα γέλιο μ΄αγιασμό

Πνίγεται η πίστη, η ελπίδα παίζει το τρελό της το παιχνίδι,

Να φτάσει ότι λαχταρά, και με αγάπη να δεσμεύει το ταξίδι

Σε αδύνατα χέρσα χωράφια, η καρδιά μου έχει ματώσει

Αυτό που πνίγηκε στη θάλασσα, στην Γή θ΄αναβιώσει

Δεν θάρθει όμως, κλείνοντας το μάτι σαν τον κλέφτη

Θα ανοίξει ο ουρανός, να δω το αστέρι που θα πέφτει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/5/2013