Ο έβδομος Χρυσόλιθος, ο όγδοος Βήρυλλος.

Το χουν οι μέρες, που ακουμπάνε στα βουνά τα δοξασμένα,

Το χουν του χρόνου τα γυρίσματα, όταν δακρύζουν τα βουνά

Τους κάμπους να περνά ανατριχίλα.

Και είναι χρέος, ένστικτο όσους τα δάκρυα αγγίζουν, να σκαρφαλώνουν στις πλαγιές τους, το πρανές να κάνουν μαξιλάρι, και όνειρα να ζωγραφίζουν στις κορφές.

Είναι τα Όρη, όρια, μα τα όρια ποιος τάχα τα ορίζει.

Ο Ήλιος έβαλε το φώς, έβαλε και το φάος.

Το φως χαϊδεύει της ζωής τα μονοπάτια, και χρώμα δίνει, στις οντότητες, όταν στον κόσμο μας, βάζουν σκοπό να περπατήσουν.

Το φάος πάλι, δύσκολο να ορμισθεί, τι κάνει και τι δίνει.

Είναι το νοιώσιμο, της αύρας του  θεού, είναι τα πάντα που πηγάζουν από Κείνον.

Χάος Εκείνος και πιο πέρα, δημιούργησε το Φάος με σκοπό, πρωταρχικά, για να μπορούν, πάνω σε αυτό, τα υπόλοιπα να δέσουν.

Η θάλασσα πλακούντας στης ζωής την γέννα, την κίνηση έβαλε.

Τον φύλαξε τον σπόρο, μες τα σπλάχνα της, και αλώβητος χιλιάδες χρόνια παραμένει.

Ο σπόρος τούτος, σε πυραμίδα ωρίμασε, καθώς από τα αστέρια ήρθε.

Στο Τάλετον, στην κορυφή την άγια, του βουνού του αρσενικού όπως το λένε οι περισσότεροι, γιατί θυμούνται.

Αρσενικός Ταΰγετος, η πυραμίδα, ο φαλλός του, λέξη αρχέγονη συμβολική, το φαος του Ήλιου, του Ήλιου Αλλ, που υπήρχε αθάνατος και πάντα θα υπάρχει. Ένα κομμάτι του το Λ, των προγόνων μας το σήμα το ιερό.

Ξεχείλισε ο έρωτας, κομμάτι του θεού κι αυτός, φουσκωσε τον φαλλο, και με σπασμούς, σεισμούς, και εκρήξεις, το σπέρμα κυλισε, ζεστό στου ιερού βουνού

Άγρια πετούνια του ουρανού λουλούδι ακριβοστόλιστο, του ήλιου κόρη

Μόνο στα μπαμπακένια σύννεφα, να λούζεσαι σου πρέπει, νερό πορφύρα

Γεννά ο άνεμος αρώματα και χρώμα, που κεντούν το δαντελένιο μεσοφόρι

Ρίμες σκαρώνει η Σαπφώ μαγευτικές,  κι ο Απόλλωνας σού παίζει λύρα.

«Εκεί» που βλέμματα, και αγγίγματα, την πόρτα του Αλωνάρη ξεκλειδώνουν!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

26/5/2013=19=10 (εν το παν)