Έτι δεόμεθα σου Λόγε.

Όταν φτάσεις στην άκρη της ρίζας

και κληθείς για να χτίσεις πιο πέρα

Τον γεννήτορα νοιώθεις θεμέλιο  

δεν μπορείς να τον βλέπεις πατέρα

Μια ψυχή που σεβάστηκε ο χρόνος

αγκωνάρι και φως της πατριάς

της φυλής σου ο ένδοξος κλώνος

ο παλμός  της δικής μου καρδιάς

Στο πυρρίχιο βήμα παντρεύεις

γη πατρώα, αρετή και  πυρρά  

Διγενής στα αλώνια τοξεύεις

και τα βέλη σου έχω φτερά.

Πατριάρχη σε θέλω της βίβλου

στα κοπάδια του νου μου βοσκό

ευλογία που φέρνει του Νείλου

στην ψυχή  μου το θείο νερό.

Των γιγάντων μορφή στα Ιλίσια

σαν πατρίδα εσύ κι η πνοή σας

μελικόμος, στα δυο μου μελίσσια

μέχρι τότε που θάρθω μαζί σας

Ηλιοκύκλους μετράω στο κύμα

και το δάκρυ σαν τρέχει πονάει.

Ρωμαλέα δακρύζω στο μνήμα

τον θεό μου φωνάζω Αντωνάι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/6/2015=17=8