Ο Αντωνάκης της γειτονιάς μας...

Σοβαρός και σκυθρωπός, ένας μεσήλικας μετρίου αναστήματος, μελαχρινός με κατσαρά μαλλιά και παχύ μουστάκι, ακολουθεί καθημερινά το ίδιο δρομολόγιο, σπίτι-δουλειά. Πρέπει να εργάζεται πάνω από τριάντα χρόνια ως συμβολαιογράφος, δεν χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του, παρά μόνο τις Κυριακές που πηγαίνει στο χωριό του.

Δε παντρεύτηκε ποτέ και διόλου παράλογο με το απρόσιτο της συμπεριφοράς του.

Οι γειτόνισσες, οι μεγαλύτερες φυσικά, δε τον χωνεύουν τον καημένο λες και τους έκανε ποτέ κακό...

Μεταξύ μας, όποιος δεν ασκεί το χόμπι του κουτσομπολιού, δεν εντάσσεται εύκολα στην μεγαλο-πηγάδα της περιοχής.

Κατεβαίνοντας λοιπόν σήμερα το πρωί και πέφτοντας σχεδόν πάνω του, ρίχνω ένα πλατύ διαφημιστικό χαμόγελο και μια "Καλημέρα" τόσο δυνατή που ακούστηκε μέχρι το διπλανό τετράγωνο... "Καλή σας μέρα Κύριε Αντώνη μας"

( επί τόπου σκηνικό: η απέναντι γειτόνισσα που βγήκε με τη λεκάνη να απλώσει ρούχα, αμάν κι αυτή πρωινιάτικα, την σήκωσε στο κεφάλι της για να κρύψει τα γέλια, ο διπλανός μου κατέβηκε και έριξε -κατά λάθος- τα κλειδιά του για να μη φανεί το κοκκίνισμα , χάχανο μέχρι δακρύων... κι εγώ έντρομη ακούω )

"Μμμμμμέρα" με γυρισμένο ένα στριμμένο βλέμμα!

Τι μου θύμισε;

Τέτοιο μούγκρισμα είχα ν' ακούσω από τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ως παιδάκι ανυπομονούσα να πάω στο χωριό του παππού κ της γιαγιάς για να πάμε στο χωράφι! Εκεί ο παππούς είχε δυο μοσχάρια, ένα καφέ κι ένα λευκό, μου άρεσε να τα χαζεύω με τις ώρες, δε μπορώ να πω κι αυτά με χάζευαν... αρκετά μάλιστα!!!

Λέτε να φταίει που είμαι Ταυρίνα και όσο να πεις υπάρχει μια αμοιβαία έλξη προς τα συγκεκριμένα αξιαγάπητα πλάσματα!

Από τότε, δέχτηκα τα πρώτα μου ερεθίσματα όσον αφορά την τέχνη.

Τα ξαδέλφια μου, μαζί με την αδελφή μου, έτρεχαν παντού κι έπαιζαν τα γνωστά παιχνίδια σε όλους μας: κυνηγητό, κρυφτό, μπουνίδι, ξεμάλλιασμα κ.α.

Εγώ, πήγαινα κι έπαιρνα το νερό από το κοτέτσι και το άδειαζα σε μια γουβίτσα με ασπροπηλιά (λευκός πηλός)

Εκεί δημιουργούσα πόλεις και ανθρωπάκια τα οποία βάπτιζα με αγγλικά ονόματα. 

Βέβαια η μάνα μου στρεφόμενη προς τη γιαγιά έλεγε πάντα...

"προβληματικό μας βγήκε αυτό, όλο μόνο του παίζει" 

Έτσι λοιπόν, ο Αντωνάκης της γειτονιάς μας, χαρακτηρίζεται με χίλια δυο επίθετα από μια μάζα ανθρώπων...

Γιατί;

Μα φυσικά επειδή δεν εντάχθηκε σε κανένα καλούπι, κρατά τη δική του απόσταση από την κοινωνία, απολαμβάνει τον εαυτό του και ασχολείται μονάχα με αυτόν!

Δική επιλογή η μοναξιά και η ηρεμία, η εργασία του, αν κρίνω από το βλέμμα του, δεν είναι τόσο επιλογή του όσο καταναγκαστικό έργο προς επιβίωση...

Αυτή λοιπόν είναι η κοινωνία μας, μια μάζα, ένας λαός γεμάτος ταμπού και υποκρισία, αν δεν απορροφηθείς τότε γίνεσαι δακτυλοδεικτούμενος, ακόμη και από τα πιο οικεία σου άτομα!

Καίτη Δροσίνη