Άγιος Γιερός

Κατηφόριζε, σέρνοντας τα βαριά του βήματα μέσα στην νύχτα.
Μια νύχτα ερημική πρωτόγνωρη, για την πολύβουη πόλη, όμως δικαιολογημένα.
Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς, και όλοι περίμεναν τον νέο χρόνο, δηλαδή την ελπίδα. την ευχή για κάτι καλύτερο από πέρσι.
Αυτός ο άγιος γέρος με άσπρη γενειάδα, με ένα τριμμένο επανωφόρι που σκέπαζε το σκελετωμένο του κορμί, συνέχιζε τον δρόμο , που θα τον οδηγούσε στην μοναξιά του.
Η μοναξιά του ένα απάγκιο παγκάκι, κρεβάτι και στέγη μαζί στο δημοτικό πάρκο.
Όλα πάνω του εξαντλημένα, τα ρούχα, το σώμα, κορμοστασιά.
Το ακριβώς αντίθετο από τον γνωστό μας ευτραφή πλαστικό και εισαγόμενο.
Το μόνο που φάνταζε στο πρόσωπό του ήταν η φλόγα των ματιών.
Μια φλόγα ζεστή, που έβγαζε τεράστια δύναμη, μια φλόγα που δεν καίει, μια φλόγα όμοια με το άγιο φως.
Συνέχισε τα αργά του βήματα, πέρασε στο πάρκο και κατευθύνθηκε προς το κατάλυμα του.
Κακοτυχία ένας απρόσκλητος επισκέπτης, ένας καταπατητής της φωλιάς του.
Παρατήρησε καλύτερα, και μέσα στο ημίφως διέκρινε μια μικρή σιλουέτα, κουλουριασμένη, τυλιγμένη στα κουρέλια που είχε για ρούχα.
Ένα προσωπάκι χλωμό, βυθισμένο σε βαθύ ύπνο, έναν ύπνο που έμοιαζε θάνατος.
Κάπου την είχε ξαναδεί, μια ψυχούλα βασανισμένη, μέσα στις τόσες του σιναφιού του.
Όχι δεν ήταν παραμύθι, ήταν το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Ναι… ναι αυτό ήταν, την γνώρισε, και γνώριζε και το τέλος.
Θα ερχόταν η μαμά της να την έπαιρνε…
Πλησίασε, της χάιδεψε τα μαλλιά, την τύλιξε με τα κουρέλια του, και την σκέπασε με το σώμα του.
Με τα φλογισμένα του μάτια ξάγρυπνα περίμενε… και περίμενε... και περίμενε.
Επιτέλους η μαμά φάνηκε τυλιγμένη σε μια φωτεινή νεφέλη.
Στάθηκε δίπλα στο σιντριβάνι του πάρκου, και προσήλωσε την μάτια της στο παγκάκι.
Έβλεπε πότε τον γέρο άγιο, και πότε το χλωμό πρόσωπο του κοριτσιού.
Μια γλυκιά ζεστασιά αναπήδησε από την αύρα της, χαμογέλασε ευχαριστημένη και βούτηξε στα νερά του σιντριβανιού.
Ο άγιος γέρος έκανε το θαύμα του το κοριτσάκι με τα σπίρτα, δεν πήγε στην μαμά του.
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν πέθανε…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/12/2016=18=9