Ψυχομαχώντας

Οι μαλάξεις στον νου με ενέσεις κενού και φτηνή σιλικόνη,

ύπουλες σαν οχιά , πνιγηρές σαν τριχιά, παγωμένη αγχόνη.

Σαν σειρήνες γλυκά, τραγουδούν μαγικά, η γελάνε η κλαίνε,

παγιδεύουν τ’ αυτιά, και με νότες φωτιά, την αντίληψη καίνε.

Οι θωπείες γλουτών σαν ροή ερπετών, αδυσώπητα χάδια

ανεβάζουν στροφές, ακυρώνουν μορφές, μα αφήνουν σημάδια.

Έτσι κάθε θνητός, τραγικά  προβλεπτός, υποκύπτει στην ύλη.

Ιαχές ηδονής, δεν αντέχει κανείς, οι εχθροί μοιάζουν φίλοι.

Οι συσφίξεις μυών με εικόνες θεών, σε ανάκλιντρα σκέλη

μυροφόρες  ροδιές, ακυρώνουν καρδιές, για ιδιώνυμα μέλη.

Επιβάλλουν ρητά, και χτυπούν ορατά, με εμβρύων κρανία

την δροσιά της χαράς, την αφή της πυράς, με απόρων μανία.

Οι δονήσεις ψυχών, με παλμούς προσευχών, αισθητή αρμονία

συντονίζουν ρυθμούς, θετικούς αριθμούς στις ζωής τα πηνία.

O ζευγάς της αυγής, δίνει στίγμα κραυγής, στα εδώλια του πόνου

καμπυλώνει το φώς, ξεπερνά μοναχός, την πλεκτάνη του χρόνου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/2/2016=16=7