Μαρτοπουλάκι

Στάζει διαμάντια η ζωή τις μέρες που βουρκώνεις

καθώς τα συννεφάκια σου στον ουρανό απλώνεις.

Βρέχει ο ήλιος πέταλα, κι η νιότη σου λουλούδια

πώς να σε ντύσω βασιλιά, με λησμονιάς τραγούδια.

Κλάψε μα ρίξε μια ματιά, να σπάσει τον καθρέφτη,

σβήσε του χρόνου τη γραφή, όταν η νύχτα πέφτει.

Γύρνα και άκου την ηχώ, στης λήθης το πηγάδι,

κόψε το νήμα του αργαλειού, και κάψε το υφάδι.

Κλέβει μαλάματα η ψυχή, νεράιδες οι αισθήσεις,

χορεύουν στην ανατολή, οι μούσες αν ανθίσεις.

Βγάζει ο χρόνος άρωμα, η πλάση σου γλυκαίνει,

να μην πιστέψεις πώς δεν ζει, ότι καλό πεθαίνει.

Κλείσε τον κύκλο σήμερα, κάθε ασκί και χρόνος

σφιχτοδεμένα όνειρα, που δεν αγγίζει ο πόνος.

Αρχή ανθρώπου ξεκινά, ζήτω κι εγώ  μαζί σου

Οι συμπληγάδες έπεσαν, στο χάος της αβύσσου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

2/3/2016=14=5