Εαρινή ισημερία

Παραμύθια, η αλήθεια σκοτώνει

την ζωή πριν αρχίσει, τελειώνει

Σαν ξυπνώ το πρωί με τη σκέψη,

πώς η μέρα φτηνά θα με κλέψει

Σαν διέξοδο, ανοίγω την πόρτα,

τ όνειρο μου το πνίγουνε χόρτα.

Η συνείδηση γνέφει μου, νεύμα,

παγωμένο μ αγγίζει ένα ρεύμα.

Έχω χάσει από φίλους τα ίχνη,

κάποιο σόι το χάος μου δείχνει.

Μου διακόπτει, χαρές η ελπίδα,

με κρατάει απ τη μύτη, αλυσίδα.

Οδηγώ στα τυφλά για τον δήμο,

τη  φωνή μου ακούω εν ερήμω.

Σταθερά τον βοώντα σαρκάζω,

καθώς κάθε ταχύτητα αλλάζω.

Κυνηγώ με το στέρνο μου άδειο,

παραγγέλματα παίζει το ράδιο,

Αυτομάτως το στήθος ανοίγει

κι ένα πέπλο λευκό με τυλίγει.

Ο ουρανός από κάτω σας κλαίει

με εκρήξεις το σώμα μου καίει.

Τα εντός μου στον ήλιο αφήνω,

ξεγυμνώνω το στέρνο και κρίνω.

Του μετώπου τα τύμπανα κρούω

στην αλήθεια που θέλω να ακούω.

Κάννη  όπλου σε κρόταφο γκρίζο,

κάθε σφαίρα με ιδρώτα σκουπίζω.

Θυμηθείτε μυαλά των εμβρύων

εν χορώ τις πομπές των αγίων.

Με αρχαίων κειμένων πορείες,

ζωντανεύουν νεκρές συγκυρίες.

Μια στιγμή αρμονίας στο έαρ

πολεμά της αβύσσου το φρέαρ.

Ίση  νύχτα στο ίσο της μέρας,

αρμονία στου χρόνου το κέρας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/3/2017=15=6

12:29=14=5