Γιατί να υμνήσω του χαμένου ποιητή την απουσία,
σβησμένου έρωτα ανάμνηση, σε φρούδα φαντασία.
Πώς στου τυχαίου, το αναπάντητο να δέσω νήμα,
δεσμά στην πλήξη του απίθανου, το άδειο ποίημα.
Γιατί να κλώθω κρύα όνειρα, σε ξεφτισμένη ανέμη,
να γνέθω λόγια, στην αναλαμπή κεριού που τρέμει.
Πώς η Βαβέλ βυσσοδομεί, στα γνώριμα κομμάτια,
στοιβάζει ρίμες, δένει θημωνιές, μ’ άδεια δεμάτια.
Γιατί του κάκου, σε δροσάτες απ το μπάτη αλυκές,
λιώνει το αλάτι, που το βρέξανε, στημένες φυλακές.
Πώς στα χαμένα άναρθρες φωνές που πάνε στράφι,
κάθε του κόσμου στείρα σπιθαμή, κρύβουν οι τάφοι.
Γιατί στο διάβα σου κοιτάς μπροστά με βλέμμα κάτω
συνηθισμένη διαδρομή, σε δρόμο ανύπαρκτό φευγάτο.
Πώς ξέπεσε η κίνηση, σε στατικό ειδώλιο στο χώρο,
εικόνα παγωμένη στην σκηνή, υβρίδιο χωρίς σπόρο.
Γιατί να πλέξω ακτίνες από φώς, σε σκιερό στημόνι.
Ειδωλολάτρες ένορκοι, ιδέες ευνουχίζουν σε οθόνη.
Γιατί αχάιδευτα σχοινιά, χιλιάδες χέρια κρεμασμένα
Πώς να κεράσει ο έρωτας κρασί, κοπάδια μεθυσμένα
Γιατί αλόγιστα κορμιά μυριάδες άστρα σκουριασμένα.
Πώς να φλογίσει η έκρηξη, βεγγαλικά φτιασιδωμένα.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
4/7/2017=21=3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ηλιοσχολιασμοί