Ουφφφ, αυτή η ζέστη !!!!!

H ευαισθησία, σε μια έρημο κοιμάται

ούτε ομπρέλα έχει, ούτε και ψαθί,

τυφλές πανούργες θάλασσες θυμάται,

με σύντροφο της, το δαμόκλειο σπαθί.

Θλίβομαι, που γρυλίζει σαν κουτάβι,
νοιώθω οι γλώσσες δεν μιλάνε πια,

μοιάζει ο πόθος ακυβέρνητο καράβι,

έγινε ο έρωτας σκαρί χωρίς κουπιά.

Βαμπίρ βυσσοδομούν σε ανθρώπους,

πάντα πονάει το σημάδι απ τα καρφιά.

Σαπίζει η ζωή με γκρίζους τρόπους,

και το άσπρο θέλει μαύρο συντροφιά.

Παρακινιέται η ελπίδα απ την ανάγκη

κι ας αφορμίζει η πληγή του εαυτού.

Πήζουν βουβή ζωή στο μπαρ οι πάγκοι

που επιδεικνύουνε κορμάκια με τατού.

Κρατάνε οι άγγελοι το μεταξένιο νήμα,

στην άκρη δένουνε ανάγκες τραγουδιών, 

και έτσι φαντάζει ομορφότερο στην ρίμα

να την παντρεύω με εικόνες λουλουδιών. 

Κι αν δεν μπορώ να αφομοιώνω την ουσία

να βάζω σήματα στου δρόμου την στροφή

ανοίγω μια ερωτική ρωγμή στην φαντασία

να παίρνει αέρα του μυαλού η διαστροφή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/9/2018=29=11=2