Είναι το όνειρο μια
προσωπική υπόθεση, μια παρηγοριά μια ουτοπία, μια ψυχική τροφή...
Δεν υπάρχουν όνειρα… σχέδια
ναι, φιλοδοξίες ναι, στόχοι ναι...
Αντίθετα υπάρχουν τα
ενύπνια, τα αληθινά όνειρα...
Η δραστηριότητα της άυλης
υπόστασης, ανεξήγητη και άγνωστη, ο προσωπικός δαίμων…
Η ανεκπλήρωτη παραίνεση…κάνε
τα όνειρα σου πραγματικότητα, είναι ένα παραμύθι να μας κρατά σε καταστολή...
Οι επιθυμίες υλοποιούνται
δυναμικά με θέληση....
Οι τοίχοι σπάζουν μόνο με
δυναμίτιδα...
Η απομόνωση δεν είναι
αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής ενός ανθρώπου, είναι εξέλιξη της απογοήτευσης από
την προβολή των υπολοίπων…..
Είναι ο υφέρπον φασισμός του
ατόμου, το πραγματικό αυγό του φιδιού, που γέννησε το προπατορικό, και όχι
αυτός ο φασισμός που μας πλασάρουν για άλλοθι…
Βλέπουμε την αλήθεια κατάματα
και την λέμε ευθαρσώς, αυτοθυσία στον βωμό της…
Δεν είναι συντροφικότητα, να
είσαι λιμάνι για ναυάγια, δοχείο για πτύελα, βορά για θηρία..
Δεν είναι συντροφικότητα
όταν είναι οι άλλοι αντικείμενα προς εκμετάλλευση, σκαλιά για ανέλιξη, πιόνια
για την παρτίδα, προϋποθέσεις για την νίκη, αναλώσιμοι μιας χρήσεως…
Αποτάσσομαι την θεατρική
συντροφικότητα, την κάλπικη αγάπη, την συγκαλυμμένη αλήθεια...
Ξέρουμε όλοι, πότε, που και
πώς συντελείται το έγκλημα και δια φεύγουμε...
Η εκτόνωση με όνειρα,
αποτελεί Ελεημοσύνη στην ανέχεια μας…
Και εγώ ο πρώτος ελεηθείς,
που γράφω "θεωρητικά" σε ένα περιβάλλον "εικονικό" αρωγός
τετμημένων ονείρων για κατανάλωση.....ντρέπομαι καθολικά για τις συμβατικές
ψυχές.
Για τις αταίριαστες ψυχές
όμως….
Για κείνες που το ντύσιμο με
ψέμα, γίνεται χτίσιμο με αίμα στην γέφυρα της ομορφιάς…
Για τις περήφανες ψυχές
όμως….
Για κείνες που στο ράβδισμα πνιγμένες,
ζητάνε με φτερά αγγέλων τυλιγμένες τον ουρανό συχνά να ερωτεύονται….
Για την δική μου που
περιπλανιέται ανάμεσα… στου λύκου το αστραφτερό το βλέμμα, και του αητού το
σκοτωμένο πνεύμα…
Λύκος το φως στο δρόμο της τον
πέτρινο, καθρέφτης το ποτάμι στην ροή της…
Ο αητός, του ονείρου
μαχητής, τα οράματα κουφάρια στου καιάδα τον λαβύρινθο….
Θυμίαμα το νέκταρ του θεού,
χωρίς την δέσμευση του χρόνου του παρόντος…
Κερί μισό καμένο και λιβάνι
καπνιστό, η αμβροσία κάθε εκλιπόντος…
Και το βιβλίο του ενός,
λευκό μισό γραμμένο, γραφή που πάγωσαν μηδέν βαθμοί..
Μα και των άλλων άγραφτα
σχεδόν, μονάχα σύμβολα ξερά αδιάβατα και άρρητοι αριθμοί…
Τρείς ιχνηλάτες δραγουμάνοι
στο βιβλίο, δεδομένη ουτοπία με ανύπαρκτο σεργιάνι.
Ο ένας γράφει την ζωή του
στο εγώ…
Ο άλλος δίνει οίστρο για να
γράψει..
Ο τρίτος σε ένα σύνολο αργό,
πασχίζει τους υπόλοιπους να θάψει.
Τρείς γιοί του Κρόνου, τον
μεσιανό έχουν βορά, σαν συμπληγάδες χρόνου.
Μονάχοι στην Ανατολή, μα και
στην Δύση πάλι μόνοι.
Μοιάζει η μέρα χίμαιρα,
εικόνας συντροφιά και σε πληγώνει..
Συντροφική μας μοναξιά, και
εξορκισμούς ανάψαμε χιλιάδες..
Συν το αυτό, συν το εκεί, με
το σταυρό, να διώχνει τις μαινάδες.
Οι σύντροφοι μας σβήνονται
όταν είναι χορτάτοι
Οι συνεργάτες δεν μπορούν
μόνοι να κάνουν κάτι
Κι αυτός που πλάι περπατά
είναι από ανάγκη,
μην τύχει και συμβεί ποτέ
και πέσει σε φαράγγι.
Γίνομαι άψυχος…
Άραγε είναι μια ευχή η μια
κατάρα…
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
12/9/2018=23=5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ηλιοσχολιασμοί