Είκοσι μία χιλιάδες επτακόσιες ενενήντα εννέα ημέρες.

Σταγόνα τίμιου νερού, αρτεσιανή μου κρήνη

κριάρι άγνωστου θεού, στου σατανά τη δίνη.

Αλλοτινές μου εποχές, θολές σέ συναξάρια

φτιασιδωμένες ενοχές, καταραμένα εξάρια. 

Βοή λαού η ερημιά, οργή θεού στις πόλεις

εθιστική ανασαιμιά, με σύμπτωμα πανώλης.

Του Ταϋγέτου η κορφή, λαμποκοπά αιθέρα

για βιβλική καταστροφή, μιλάει η καλντέρα.

Η μυρουδιά του αψινθιού, κυρίαρχη απάτη

το τσίμπημα αγκαθιού, αίμα στο μονοπάτι,   

η μοναξιά  κρησφύγετο, χίμαιρα η παρέα,

η θάλασσα αντίδοτο, και η ανοχή μοιραία

Νάνοι, νεράιδες, ξωτικά, με σαλεμένη Ρότα,

βυσσοδομούν ερωτικά, με ίσκιο τον Ευρώτα.

Λιθάρια και νερόμυλοι, μ οσμή από λεβάντες,

άπιαστοι ανεμόμυλοι, με άρωμα Θερβάντες.  

Αχόρταγοι οι δυνατοί, τα τιμαλφή σε πάγκους

στο κάγκελο η αρετή, βορά σε σαλτιμπάγκους.

Εντός μου μια φυλακή, το τραύμα αφορμίζει,

αγκομαχούν περαστικοί, και η ζωή σαστίζει.  

Καθρέφτισα του μαχαιριού την παγωμένη όψη,

κι΄ άλλη φύση του χεριού, ακόνι για την κόψη.

Με κατευθύνει σκιωδώς, κοινότυπη ρεκλάμα,

και μόνιμη μου επωδός, γέλιο μαζί με κλάμα.

Κάθε μου ένοχη βραδιά, του οίστρου το καμίνι

ζητά πειρατική καρδία, και την στεριά αφήνει.

Ρεσάλτο αν σε χάλασα, κόντρα στην καταιγίδα

όταν αγριεύει θάλασσα, τρελαίνει την πυξίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/9/2018=23=5