Ψυχή+πάθος=ψυχοπάθεια!

Κάθε Ανατολή  μας φέρνει πιο κοντά στον  ήλιο, είναι η στιγμή που θυμίζει, ότι η δύση σκέπασε με τα λίθινα χρώματα του μενεξέ, τα λήθινα, τα αληθινά.

Αυτή την μαγική στιγμή  αξία δεν έχουν οι λέξεις, ούτε τα λόγια που είναι έρμαια σκόνη του αέρα...

Τα λόγια που θολώνουν, με μαύρες κουκίδες τα λευκά φτερά όταν φτύνουν το τίποτα…

Αξία χρηστή ζωγραφίζουν τα μάτια, πινέλα ψυχής, σε τελάρο λευκό, ανεξίτηλο έργο σπουδαίου ζωγράφου..
Είναι μια στιγμή που χορταίνει ανατριχίλα και νοιώθει το παν να γυρίζει ξανά και ξανά, μέχρι να βρει εκείνο που θέλει να φτάσει...

Κοινωνία με ρίμες, που κάνεις δεν ακούει, με το δέρμα κεραία…

Δεν θροΐζει μιλιά…. τα μαλλιά πομποδέκτες μιας σιωπής, που δεν θέλει κραυγές, οιμωγές και θορύβους…
Μπορεί η λέξη "Ναι" .. μια χαρά να χαρίζει η μια λύπη....και το "Όχι" επίσης...

Αισθημάτων ρηχές γρατζουνιές και  οι δύο, του μυαλού φαντασίες..

Του μυαλού που πονά να ματώνει, και στο αίμα, δεινός αιμοστάτης κατάντησε να ναι…

Με κομμένο το αίμα, και καμένα τα θέλω, τα μπορώ γίναν στάχτη, και ο φοίνικας μοιάζει, ένα δέντρο απλό στην Σαχάρα..
Δεν αλλάζει ο δρόμος, το ταξίδι τ ίδιο για όλους, μοναχά οι στιγμές που ο καθένας κοιτάζει δείχνουν μάταια όμως, πώς κάτι διαφέρει…

Παιχνιδίζει η ματιά, κι η αντίληψη είναι του ειδώλου καθρέφτης, σε σκηνή που υπάρχει μυστικά υποβολέας…
Παρελθόν, το παρόν μας, και το μέλλον, του παρόντος οι φρούδες κινήσεις που την γύμνια τους ντύνουν ελπίδες, μεταξένιες για άλλους, η κουρέλια φορώντας, για όσους με τόλμη, οριζόντων αλήθειες, στα οράματα προσδοκούνε την νύχτα….

Μια ανάσταση άλλη, που ζητάει ζωντανούς να πεθάνει…

Μια κατάσταση τέτοια, που φορτώνει αιτίες αγκάθια, τις μορφές αγκυλώνουν, κι οι πληγές στάζουν ξύδι..
Προσποιείται πώς βλέπει, το τυφλό όνειρο μας, επιμένει να δείχνει το γυμνό της κουφάρι.
Αλλά ... υπάρχει η μαγική στιγμή...
Ένα αστέρι της μέρας κι ο Ήλιος....
και ότι δύναμη κρύβει, με τον κόσμο μας δένει σαν νήμα…
Μια ακτίνα μονάχα αρκεί, το φωτόνιο που τρέχει....
Η δική μας ακτίνα....
Γιοί του Ήλιου και κόρες της Γης....
σε ένα θαύμα που λένε Ζωή, σαν ανέμη γυρίζουν......
Καλή Ανατολή ψυχής!!!
(Από τον ου τι δανο, σε ανύποπτο χρόνο)

20/10/2014=10=1

Ήτανε λέει κάπου….

Σαν σε όνειρο..

Το μικρό ταλαιπωρημένο χελιδόνι, εξαντλημένο ανήμπορο να πετάξει, σχεδόν μισοπεθαμένο…

Γύρευε ένα κλαρί να κρατηθεί… ζητούσε μια ζεστασιά μια σταγόνα να δροσιστεί…

Συνάντησε το χέρι μου, γιατί υα χέρια είναι κλαριά….

Έτσι τα σχεδίασε η τύχη, και το χελιδόνι και το χέρι έγιναν ένα… μια ψυχή και μια αγκαλιά…

Σαν σε όνειρο..

Βρήκε η ψυχή μια ζεστασιά στην αγκαλιά, βρήκε και η αγκαλιά μια αιτία φωλιά να γίνει για το διψασμένο χελιδόνι…

Είδε η αγκαλιά την δίψα του, όλα τα ξέρουν οι ψυχές και τα διαβάζουν, και το έβαλε στην βρύση… και έγινε η βρύση ένας κρουνός, ορμητικός και ζωοφόρος.

Έχωσε το ράμφος του το χελιδόνι, και ρούφηξε τις σταγόνες… ανάσανε…

Και χόρτασε, ξεδίψασε, ζωντάνεψε, θυμήθηκε….

Και άνθισε το κλαρί, γέμισε φύλλα ελπίδες, μαλάκωσε το χέρι μιας και βρήκε έναν σκοπό…

Πέρασαν τρεις στιγμές, και απ την παλάμη αυτής της αγκαλιάς, πέταξε η ψυχή σαν χελιδόνι και στάθηκε στον ώμο μου…

Σαν όνειρο…

Βγήκαμε οι δύο μας, και το κατώφλι, το βαρύ και σκουριασμένο δρασκελίζοντας, χωθήκαμε στον δρόμο…

Κανείς μας δεν μιλούσε….

Μετά παρέα στο χωράφι, δεξιά η θάλασσα γαλάζια πλουμιστή και ουρανόχρωμη…

Αριστερά το δάσος, πυκνό παχύ και άγνωστο, πίσω του το βουνό με την λευκή του κορυφή..

Και περπατούσαμε έτσι σιωπηλά… μπορεί και να πετούσαμε, μα δεν θυμάμαι…

αν γίνεται και η αγκαλιά μας χελιδόνι, η αν το χελιδόνι είναι αγκαλιά…

Σαν σε όνειρο…

Πέρασε μια στιγμή του χρόνου, πέρασαν χρόνια σαν στιγμές…

Κλέβει η σιωπή τον χρόνο, στραγγίζει η χαρά μας το νερό και την δροσιά…

Ήρθε η ώρα, ήτανε το βουνό μπροστά, ένα κορμί σε έναν ώμο, μία θηλιά σε έναν λαιμό, και το  μικρό εξαντλημένο χελιδόνι, ζεστό, ακέραιο και δυνατό….

Έσκυψε στο αυτί, και μου τιτίβισε…

Σαν σε όνειρο….

Έλαμψε ο ουρανός την μέρα, και ζέστανε ο ήλιος τα κλαριά….

Άστραψε η θάλασσα, και τάμα τον αφρό της, στη νιότη χάρισε…

Φώτισε μες το δάσος η ζωή, και αγκάλιασε ο έρωτας κισσός τα κουρασμένα δέντρα…

Έσκυψε το βουνό, και λεύκανε με την κορφή του, της Γής το κάθε αναφιλητό…

Έμεινε ο ώμος ορφανός, κατέβηκε το χελιδόνι στην παλάμη…. σε μια παλάμη αγκαλιά…

Υψώθηκε το χέρι, ανοίγοντας η αγκαλιά, γέμισε φτεροκόπημα η παλάμη…

Τέτοιος ρυθμός, τόσος παλμός, θαρρείς καρδιάς κτυπήματα σε τύμπανου μεμβράνες…

Και πέταξε το χελιδόνι ελεύθερο, και δυνατό, να κουβαλάει μιας ψυχής το χρώμα στην κοιλιά του, και μιας ζωής το απόσταγμα στην πλάτη….

Σαν σε όνειρο…. Λόγω τιμής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/10/2014=13=4

Ασέλγειες των αισθήσεων

Τρυπούν  τ΄ αγκάθια  το πετσί, σαν αναμνήσεις…

Βαθειά το τσίμπημα ποτίζει, και το αίμα ταξιδεύει…

Ξυπνάει στάχτες ηφαιστείων, λαβες ζωντανεύει…

Καίγεται το κορμί, στα έγκατα  σε ψευδαισθήσεις…

Την άκουσα,
βαθιά σε άνοιγμα της γης, αντιλαλούσε.
Μετά την τύλιξαν, του ηφαιστείου οι γλώσσες,
και μου την έφεραν καυτή, και εξαγνισμένη,

Εκεί στον χώρο των ψυχών.
θα την κρατήσω, μία ψυχή σε δυο διαστάσεις.
Η κόλαση ν΄ ανάβει την εικόνα μου, φλόγα και βάλσαμο μαζί,

και να μου ντύνει την ψυχή ο παράδεισος, με πορφυρό χιτώνα,

την φλόγα μου σκορπίζοντας, το φως να αγκαλιάσει,

ένα να γίνουνε, φωτιά και ψύχρα και ψυχή… η μοίρα να διστάζει.

Την κοίταξα,
ψηλά στο ρήγμα του ουρανού, ακροβατούσε.
Μετά την τύλιξαν της μέρας, οι ηλιογλώσσες,

και μου την χάρισαν λευκή, και στολισμένη,

Εκεί στον χρόνο των θεών.
θα την κρατήσω μια στιγμή, σε δύο αιώνες.

Το παρελθόν να ξεσηκώνει, που νωθρό κοιμάται,

και το παρόν να κάνει μέλλον, δίχως να φοβάται,
το χρόνο μου ακυρώνοντας με το κενό, καινά να χτίζει.

Ένα να γίνουν τώρα, χτες και αύριο, ο χάρος να τρομάζει…

Την άγγιξα,

Σιμά στης πόρτας την σχισμή, χαμογελούσε.

Μετά την έντυσαν της νύχτας, οι νεράιδες,

και μου την έδωσαν υγρή, και μεθυσμένη,

Εκεί στον τόπο των ανθρώπων.

 θα την κρατήσω μια αγκαλιά, στα δύο μου χέρια,

την μέρα να δαμάζει το θεριό, που ατίθασο γρυλίζει,  
την νύχτα, να στραγγίζει πόθους και σταλαγματιές,

το σώμα μου αδειάζοντας στην θάλασσα,  αφρό να συναντήσει…

Ένα να γίνουν ίμερος και φως, έρωτας και θεός, το σώμα να γιορτάζει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/9/2014=21=3

Κυκλάμινα και Ίριδες….

-      - Εμείς τα άγρια και ταπεινά λουλουδάκια του δάσους, κρυμμένα σε σχισμές βράχων, και κάτω από θάμνους άραγε έχουμε κάτι να φοβηθούμε;

Ψιθύρισε η γαλαζωπή Ιριδούλα στον ρόδινο γείτονα της το κυκλάμινο.

Δυο μικρές λουλουδοοικογένειες, σε ένα ξέφωτο του δάσους, που ευτυχώς κράταγε ακόμα τα μυστικά και τους θησαυρούς του.

Το κυκλάμινο θαρραλέο και ανθεκτικό, ζούσε με το ελάχιστο, ακόμη και σε μια βραχοσχισμάδα..

-      - Μην φοβάσαι τρυφερούλα μου δεν κινδυνεύουμε είμαστε από τους τυχερούς…

Είπε και φούντωσε περισσότερο το ροζ του πρόσωπο έτοιμο να κοκκινίσει.

-      - Βλέπω τον ουρανό κυκλαμινούλι μου, έχει αλλάξει, το χρώμα του δεν είναι όπως παλιά.

-      - Έχει θαμπώσει Ιριδούλα, αλλά περιμένει τον βοριά, όταν φυσήξει θα σκορπίσει όλες τις βρώμες που του φορτώνουν οι άνθρωποι…

-      - Άνθρωποι τι είναι αυτό, λουλούδι σαν και μας.

-      - Μμμμμ…. δεν θα τόλεγα, έχω ακούσει όμως πώς κάποτε ήταν…

-      - Πως είναι δεν έχω δει ποτέ μου..

-      - Έρχονται καμιά φορά στο δάσος, κόβουν δέντρα, σκοτώνουν πουλιά,  ξεριζώνουν και μερικούς από εμάς έτσι για να στολίσουν τα μαλλιά τους…. είναι εγωιστές, τα θέλουν όλα δικά τους.

-      - Αχ φοβάμαι… τρέμω… λες να έρθουν και να με ξεριζώσουν;

-      - Ησύχασε… δεν έρχονται τόσο βαθιά στο δάσος, προτιμούν τα μέρη τους, πόλεις τα λένε.

-      - Θυμάσαι πέρσι, που το δάσος έσκιζαν κρότοι και μας έκαναν να τρέμουμε;

-     -  Ναι το θυμάμαι ακόμα έχω εφιάλτες την νύχτα, ευτυχώς με ησυχάζει το φεγγάρι.

-      Είχαν έλθει από την ανατολική πλευρά του δάσους, κήρυξαν πόλεμο στα πουλιά χωρίς λόγο, έτσι για πλάκα, για την ψυχαγωγία τους.

-      - Πωπωωω… κακά πλάσματα οι άνθρωποι, και ανόητα επίσης, θέλω να μου υποσχεθείς κάτι. Ότι δεν θα έλθουν ποτέ εδώ, στην σκέψη μόνο χάνω το χρώμα μου, στεγνώνει το άρωμα μου.

-      - Μου το υπόσχεσαι κυκλαμινούλι μου;

-      - Στο υπόσχομαι, δεν έρχονται, έχουν και κάτι που φοβούνται, τον λύκο, τρέμουν στο φως… υπνωτίζονται στο σέλλας των ματιών του. Δεν τολμούν να κοιτάξουν το φως, τους τυφλώνει… εκτός, εκτός αν είναι λουλούδια….

Η μοίρα όμως παίζει τέτοια παιχνίδια, αναπάντεχα που μοιάζουν με παραμύθια, την κατάλληλη ώρα με τον κατάλληλο τρόπο, στον κατάλληλο τόπο...

Στο ξέφωτο του δάσους, τι συγκυρία, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος…

Μαγεμένος από την ομορφιά, τους ήχους, με μάτι εξασκημένο, λες και ήταν στο στοιχείο του, είδε αμέσως τα λουλουδάκια..

Το κυκλάμινο, άρχισε να χάνει το χρώμα του, είχε υποσχεθεί πως δεν θα έλθουν…

Έτρεμε για την Ιριδούλα, ήταν τόσο τρυφερή και ευαίσθητη, και εκείνο δεν μπορούσε να πάει κοντά της ήταν ριζωμένο….

-      - Γαμώτο, γιατί να είμαι κυκλάμινο… που είναι τώρα οι λύκοι;

-      - Ιριδούλα μου… ψυχή μου όμορφη σε αγαπάω σε αγαπάω πολύ...

-      - Κυκλαμινούλι μου , και εγώ… πάντα θα σε αγαπάω, τι είναι αυτό που μας πλησιάζει;

-      Ένα λουλούδι καρδούλα μου, δεν τω έχω ξαναδεί…  είναι τόσο διαφορετικό από εμάς.

Ο άνθρωπος μας, πλησίασε τα λουλουδάκια, έσκυψε και έμεινε για λίγη ώρα να τα παρατηρεί.

Ξαφνικά άπλωσε το χέρι του, πήγε να τα αγγίξει, δεν το έκανε όμως.

Έβγαλε με προσοχή ένα μεταλλικό πραγματάκι, το πλησίασε προσεκτικά πρώτα στην Ιριδούλα… κλικ και ένα φως άστραψε, το ίδιο έκανε και στο κυκλάμινο.

Έμεινε αρκετά ακόμη σκυμμένος, έτσι σαν να προσευχόταν, μια ζωντανή προσευχή πρόσωπο με πρόσωπο με τον θεό… και όταν χόρτασε, σηκώθηκε αργά και χάθηκε όπως ακριβώς είχε εμφανιστεί.

Το κυκλάμινο βρήκε ξανά το φωτεινό του χρώμα… αλλά έχασε την μιλιά του.

Η ιριδούλα, χαμένη στα όμορφα της χρώματα, και το μεθυστικό της άρωμα, ρουφαγε ακόμη το γεγονός που πρώτη φορά έβλεπε τέτοιο  λουλούδι!

-      - Κυκλαμινούλι μου, αφού υπάρχουν τέτοια λουλούδια δεν φοβάμαι πια…

-      - Ιριδούλα μου, υπάρχουν….

-      - Τώρα είμαι σίγουρος, πως και ψέματα να πω, θα βγει αλήθεια!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/8/2014=19=10=1

Προσμονή

Μονάχα από την άλλη πλευρά....

Τα πάντα έχουν γίνει κιόλας.....
Αλλά.... οι πόρτες,

όταν τις κτυπάς … ακούν και ανοίγουν…

δεν κλείνουν πια ποτέ...
γιατί αν ανοίξουν μια φορά...
ξέρεις τον τρόπο να τις ξεκλειδώνεις…

Είναι οι πόρτες σαν τις πεταλούδες….

Κλειδί τους η ανάγκη να ανοίγουν…

Γιατί αν ανοίξει τα φτερά η πεταλούδα, νιώθεις το μεγαλείο της…

Και χάνεσαι στο μέσα της, σε φόντο που τα χρώματα  την ίριδα χαϊδεύουν…

Και πνίγεσαι στον καταρράκτη,  σε ανατριχίλα που ψιθυριστά γρυλίζει…

Και στήνεσαι σε κορυφή, σε τέλος που ακούει την σιωπή και παραδίνεσαι…

Μη γελαστείς και πεις… ουσία πως δεν  έχει,

Γιατί σε ίδιο γνώριμο δωμάτιο σε βγάζει, που το έχεις ξαναδεί...

Η δύναμη σου έρωτας, πότε σαν πεταλούδα πότε σαν κάμπια….

με του τριαντάφυλλου τ΄αγκάθι,  τρυπάει λίγο του θεού την θέληση, και κάτι αλλάζει…

τριαντάφυλλο και  πεταλούδα αρμονικά, μέσα στο δώμα, με προσοχή όμως το τρύπημα…

να τρέξει μια σταγόνα αίμα…

η διαφορά μόνο εσένα να πειράξει...

να παραμείνει κατακόκκινο το ρόδον…

και τα φτερά της πεταλούδας ομορφότερα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/8/2014=22=4

Κόκκινος συναγερμός

Ποιο είναι το καλό και τι δεν είναι,

Μήπως είναι η νύχτα, που αδύναμους  χωρίς το χθες μας νανουρίζει…

Μήπως γιατί ψηλώνει τις δονήσεις, και το αδύναμο μας σώμα κυριεύει..

Ποιό είναι το κακό και τι δεν είναι,

Μήπως είναι η μέρα, που ανόητους  χωρίς το σήμερα πίσω γυρίζει.   

Μήπως γιατί ζυμώνει τις αισθήσεις, και το αχόρταγο  μας  θέλω ελλοχεύει…

Ποιο είναι το δικό μας και τι όχι.

Μήπως η δύναμη που δίνουμε στον άλλο…

Μήπως η αγάπη που ζητάμε από άλλους…

Νύχτα και μέρα, δύο ίδιες θέσεις, που αλλάζει ο ήλιος, μετρημένες με τον χρόνο..

Δικό μας το καλό και το κακό, με δείκτη την ελευθερία, σαν αέρας..

Δικός μας ο θεός, και εμείς δικοί του…

Η μια ψυχή… Το άγιο ένα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/8/2014=26/8

Το αστέρι της αυγής.

Ο Χρυσαετός, το απέραντο του ουρανού οργώνει…

Να σπείρει αστέρια ο Φαέθοντας…

Και κείνα… έρμα μου άστρα, σαν γεννηθούν ρωτάνε..

Τάχα ταιριάζουμε στο γαλανό σου χρώμα ουρανέ;

Για σας ζωγράφισε το πορφυρό, σε κάθε δειλινό ο ήλιος,

Έτσι σαν φεύγει, η αστροφεγγιά την νύχτα να ημερεύει.

Δεχτήκαν τ΄ αστεράκια την ευχή και την κατάρα,

Και τρεμοσβήνουνε δειλά, κάθε που φτάνει η νύχτα.

Μονάχα ο Αυγερινός, θρασύς κι απείθαρχος γιατί τον συντροφεύει η Πούλια..

Πεισματικά θα πολεμάει να λάμψει και την μέρα… κόντρα στον ήλιο.

Έλα Αέρινη Αυγή, και τον παλμό σου μέθα…

Έλα και βγες στον ήλιο με φτερά που Αγγελικά…

Έλα και βγες να λάμψεις…

Έλα και βγες στον ήλιο… κι ας καείς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/8/2014=22=4

Ανοιχτή αποστολή…

Η μέρα σβήστηκε, στη δύση του ήλιου… 

Η πληγή κλείστηκε, το βράδυ έχει αρχίσει…
Μια ομίχλη πέφτει πάλι μπροστά στα μάτια μου..
Η ψυχή μου είναι ελεύθερη τώρα σαν σκιά… γιατί δεν βλέπω.
Σαν σκιά θα βγει μπροστά να μεγαλώσει… να φτερωθεί, για να πετάξει σ΄ άλλα μονοπάτια που κανείς δεν έχει δει.
Όταν τ΄ ασημένια άλογα του φεγγαριού θα τρέχουν, απ το παλάτι τ΄ ουρανού στης Γής τα ερειπωμένα σπίτια, στα αρχοντικά σας…πως έφυγαν οι μέρες της ανδρείας χλιμιντρίζοντας…

Τα παιδιά των γενναίων είναι θεοί θαλασσινοί, που ταξιδεύουν με ένα πλοίο καθώς περνά ο χρόνος.

Ένα μήνυμα φέρνουν τα κύματα,  μια λευκή φωνή στον αφρό τους, μια Νηρηίδα γνέφοντας μέσα σ΄ ένα μπουκάλι, δείχνει τον τρόπο για τα παλάτια του ουρανού.

Ο  θάνατος όταν μας καλεί μας αθωώνει, όλες οι αλήθειες παραμένουν σαν ανάσες στον αέρα, να οδηγούν το λευκό πλοίο γεμίζοντας τα πανιά του με την ασπρογάλαζη αύρα μας.

Η  πρώτη πνοή σε επτά στιγμές αδειάζει με την γέννηση, και εκείνος γεννιέται, γιγαντώνεται, και φτεροκοπάει στα ύψη πάνω από την στεριά, σαν γύπας.

Η  τελευταία πνοή σε εφτά στιγμές, γεμίζει με το τέλος, και εκείνος ξαναγεννιέται, άπιαστο φάντασμα, την τύχη του δαμάζει, στα άρρητα κύματα της θάλασσας σαν αετός.

Τα δάκρυα του αίματος, δάκρυα θεού που αναβλύζουν, τυλίγουν τον χειμώνα που πεθαίνει.

Χθες… και χθες ξοδέψαμε νερό χωρίς σκοπό… του λουλουδιού τα γέλια μαραθήκαν

Του λουλουδιού που φύτρωνε στην πέτρα… ήθελε μόνο μια παλάμη χώμα και μια σταγόνα της βροχής….  Μονάχα μία.

Σήμερα…. και σήμερα μπουσούλισμα στη στράτα,  βόλτα με τα χρυσά άλογα του Ήλιου…

Στο ιερό… στο ιερό έδαφος… εμείς πρώτοι…. Πρώτη και η βόλτα.

Αύριο… και αύριο αγκάλιασε την… με τα κρυστάλλινα σου όνειρα, με τα βελούδινα φτερά της προσμονής… και πες της…

Πες της ότι  γυρεύω το παλάτι του ουρανού, και να κοιτάς περήφανα τα μάτια της χωρίς φόβο.
Πες,  ότι τ΄ όνομα της ήταν στα χείλη μου όταν πέθανα… στον ουρανό.
Θα σε συναντήσω στον ήλιο!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/8/2014=22=4

Ανάμεσα σε μια Καλησπέρα και μια Καλημέρα…

Ανάμεσα σε μια Καλησπέρα και μια Καλημέρα…

Το καλό και το κακό, εναλλασσόμενα δύο ετικέτες μόνο, για να εκφράσουν τον κοινό παρανομαστή ανάμεσα σε δύο.
Αποδοχή η όχι θέσεων, μεταξύ δύο, είναι απαραίτητος ο δυικός αριθμός.

Είναι η βασική αρχή του διαλόγου… γι αυτό και χάθηκε.

Έτσι χάθηκε και ο διάλογος.

Έμεινε ο ενικός, να εκφράζει το εγώ,

Και ο πληθυντικός το σύνολο…. την χάβρα μας.

Λείπει ο κρίκος, που τα συνδέει, ο δυικός.
Η Ταύτιση με τον άλλον, η όχι ορίζει τι είναι καλό η κακό.
Όταν είναι ένας, καλό και κακό δεν υπάρχει.

Υπάρχουν μόνο σκέψεις και ιδέες ουδέτερες, πράξεις ελάχιστες, δεν υπάρχει αποδέκτης…

Γίνονται λόγος, και έργο όταν υπάρχει και ο δεύτερος.

Συνεχίζουν και γίνονται, εγωισμός επιβολή εξουσία, όταν υπάρχει ο δεύτερος.

Έτσι χρωματίζονται γίνονται κακό… τρέφουν τα αρνητικά συναισθήματα.

Γίνονται λόγος, και έργο όταν υπάρχει και ο δεύτερος.

Συνεχίζουν και γίνονται, επικοινωνία, διαμορφώνονται, εμπλουτίζονται με τον διάλογο.

Έτσι χρωματίζονται γίνονται γνώση… τρέφουν τα θετικά συναισθήματα.

Καλό εν τη γενέσει είναι μόνο, η γνώση… το φώς… που εκφράζεται με την αγάπη.

Αγαν+π+αω, υπερβολική προσφορά, απόλυτη. Σε σημείο εξουδετέρωσης του εγώ.

Γίνεται όμως έτσι ο προσφέρων τίποτα, χάνεται;

Όχι!

Τροφοδοτείται υπέρτερα, όλη η παραπάνω διαδικασία είναι αμφίδρομη.

Ξέρω έχετε τις αντιρρήσεις σας. Δίνεις και δεν παίρνεις από τον άλλο.

Όταν αυτό συμβαίνει, παίρνεις από την πηγή, από την γενεσιουργό αιτία, παίρνεις από αλλού.

Οι περισσότεροι, επιζητούν ανταπόδοση από τον ένα, από εκείνον που έδωσαν, και από εκείνον παίρνουν.

Εκείνος είναι άκων, ο αγωγός, δίνει ουδέτερα, εμείς όμως τα χρωματίζουμε καλό η κακό,

και ανάλογα τα εισπράττουμε η όχι.

Υπάρχει ένα νήμα που μας ενώνει όλους, απόλυτα όλοι έχουμε ένα κοινό… την αρχική πνοή.

Άλλοι την νοιώθουν καυτή, άλλοι παγωμένη, άλλοι υγρή, άλλοι ξερή… είναι όμως κοινή.

Καλό είναι  το ωραίο, ωραίο είναι αυτό που συμβαίνει την κατάλληλη στιγμή, στο σωστό timing.
Κακό το αντίθετό του.
Φως και σκοτάδι, στην επιφάνεια, στο βάθος φώς στο σκοτάδι.

Αυτό το φώς του σκοταδιού, το βλέπεις με τα μάτια κλειστά.

Θετικοί και αρνητικοί αριθμοί, οι μεν προσθέτουν οι ε αφαιρούν,

Ένας και ένας, ούτε προσθέτει,  ούτε αφαιρει, ισορροπούν.

Πάλι ο δυικός, η ισορροπία, η αρμονία, ο αριθμός της ύπαρξης του σύμπαντος.

Την μονάδα την κράτησε ο θεός, για να εκφράζει Εκείνον.

Την δυάδα την χάρισε στο υλικό σύμπαν για να υπάρχει, και για να εκφράζει Εκείνον.

Την τριάδα συμπληρώνει το μη υλικό σύμπαν, και ολοκληρώνεται το άπαν ον, το Χάος.

Η τετράδα, πεντάδα…… μέχρι και εννεάδα, αποτελούν ποικίλους και σύνθετους συνδυασμούς των τριών πρώτων, συμπληρώνοντας τον κύκλο του απόλυτου!    
Εισπράττουμε λοιπόν θεωρώ, και από το καλό, και από το κακό.
Όλοι μας είμαστε καλοί, κάποια στιγμή, αλλά και κακοί κάποια άλλη.
Σκοπός του καθενός, να αναγνωρίζει τα κοινά με τον άλλο, και να τα καλλιεργεί.
Προσφορά του καθενός, αλλά και σκοπός,  να εξουδετερώνει τις διαφορές, και να συνθέτει.
Με αυτό τον τρόπο, ενισχύει την κοινή μας συνισταμένη, την λεγόμενη συμπαντική συνείδηση, που είναι το θεϊκό μας κομμάτι, και νοιώθουμε την κοινή μας πνοή, καυτή, ψυχρή, υγρή, ξερή, ανάλογα….

Όλοι όμως νοιώθουμε το ίδιο!!
Έτσι υπερισχύουν αυτά που μας ενώνουν, και ενισχύεται ο "θεός", που μας έχει ανάγκη για να εκφραστεί, και που εμείς έχουμε ανάγκη να φτάσουμε στην θέωση.
Αυτά όλα, και άλλα, συμβαίνουν στον υλικό μας κόσμο, και δημιουργούν τις προϋποθέσεις, της θέσης μας στον άυλο, που είναι σταθερά ανεπηρέαστος, σε αντίθεση με τον υλικό.
Ο πεπτωκός  άγγελος, εξέπεσε από τον άυλο στον υλικό, το ίδιο, και ο Αδάμ με την Εύα.
Επηρεάζει λοιπόν, μόνο τον υλικό κόσμο, για αυτό και η ρήση "έχει δύναμη, αλλά δεν έχει εξουσία".

Ο πεπτωκός  άγγελος, θα πάψει να είναι πεπτωκός, το απολωλός πρόβατο, θα βρει τον δρόμο να επιστρέψει.
Όσο περισσότερο, μπολιάσουμε τον υλικό κόσμο με ιδιότητες και τρόπους του άυλου, τόσο καλύτερος γίνεται.
Αυτό προϋποθέτει, να βρούμε τον τρόπο να βυθιζόμαστε στο ασυνείδητο, να "βιώνουμε"
τα του άυλου, και να τα εφαρμόζουμε στον υλικό.
Αυτό είναι και το μήνυμα της Επιστροφής.

Η φτηνή Παγκοσμιοποίηση δύει..

Η Συμπαντοποίηση ανατέλλει …. 

Είπα πολλά, στον ενικό… συγνώμη. 

Ευχαριστώ

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
ΟΥ=όχι
ΤΙ= κάτι
ΔΑΝΟΣ= από την γη, από την ύλη..

15/8/2014=21=3

(υγ: Τρία… να συμφωνούν οι αριθμοί μου φτάνει) 

Ομνύω, δια λόγου η έργων……

Πέφτουν κι οι άγγελοι ακόμα, σε λήθαργο σε λάθος σώμα,

Αόρατες μικρές μολόχες, κρυστάλλινες του Ήλιου  λόγχες

Να ερμηνεύουν τον χρησμό τους, στο στιγμιαίο πέσιμο τους.

Ξυπνούν μονάχα όταν λιώσει, η παγωμένη αρχαία γνώση

αυτόματα στο ξύπνημα τους, λευκαίνουν πάλι τα φτερά τους.

Γυρεύουν σώμα να τρυπώσουν, έρμες ψυχές να ενσαρκώσουν,

Και με την σάρκα δυναμώνουν, τις απαντήσεις τους καρφώνουν.

Τι νιώθεις τώρα!!! Θυσία το εγώ, η το εσύ;

Τι περιμένεις αύριο!!!  Ανάταση της ψυχής, η διάσταση θανής ;

Πως βλέπεις τον ήλιο;

Όταν ανθίζει η Γή!

Πώς ακούς τον αέρα;

Όταν πονούν τα φύλλα!

Πως μυρίζεις τη βροχή;

Όταν ριγάει το χώμα!

Πως γεύεσαι το φιλί;

Όταν το αίμα ταξιδεύει!

Πως αγγίζεις τον άλλο;

Όταν το σώμα σβήνει!

Πώς δεν νομίζεις ότι ζεις, αλλά υπάρχεις;

Όταν ανατριχιάζεις!

Πώς να χωρέσει μια ψυχή, σε «τοσοδούλη» κόσμο;

Εγώ...νύχτα γεννήθηκα...νύχτα θα ταξιδεύω...
νύχτα θα βλέπω όνειρα στου φεγγαριού την λάμψη...
τον άγγελο στο πλάι μου....την θάλασσα ερωμένη...
και μόνο η μέρα θα χρειαστεί, τότε που θα πεθάνω...

Όσο κι αν ψάξει κάποιος στην Γή, 
θα βρει ότι τα περισσότερα , αν όχι όλα, είναι διπλά....
αν όμως γυρέψει αγάπη....από το «νοήμον ον» του πλανήτη... θα βρει μόνο μερικές σταγόνες!!!!
Και είναι ευλογημένοι, όσους δροσίζουν τέτοιες σταγόνες!!!

Η καρδιά είναι το μέσον να ζεις…

Το σώμα είναι το μέσον να εκφράζεσαι…

Ο νους είναι το μέσον να ελέγχεις…

Η ψυχή είναι το μέσον να αγαπάς!!

Τι είπες χθες!!!! Φιλί σε βάτραχο;

…εις μιαν ψυχή αιώνια φυλική, φυλακισμένη, φιλική!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/8/2014=18=9