(μερικοί το λένε δευτέρα παρουσία)! (ο «ορισμός» του Θεού αποκλειστικά)

Αν επιχειρούσαμε να αλλάζαμε αυτες τις αντωνυμίες με ρήματα, στην θέση του εγώ, θα βάζαμε το «αρπάζω», και στην θέση του εμείς το «προσφέρω».

Έχουμε μακρύ δρόμο ακόμη, για να γίνει συνείδηση, πως όλοι είμαστε δεμένοι με την ιδία κλωστή…

Είμαστε το ένα τρίτο του συνόλου, που «αποδίδει», παθητικά αλλά συνειδητά μέχρι σήμερα, όσα οφείλει ο άνθρωπος να «αποδίδει»….

Η ουσία της ανάρτησης είναι πως….το ένα τρίτο αρχίζει σταδιακά, να ξεπερνά την παθητική του θέση, και να δραστηριοποιείται…

Με λόγια απλά….έχει αρχίσει ο «πόλεμος»…..

Αν το ένα τρίτο…δεν χαρίζει χρόνο, και προπάντων «ενέργεια» στα υπόλοιπα δύο τρίτα….θα χαθούν στην ανυπαρξία τους…και νομοτελειακά θα έλθουν οι μακαριές εποχές για την ανθρωπότητα… (μερικοί το λένε δευτέρα παρουσία)!

Ο «Ορισμός» του Θεού.

Θεός είναι Αυτός που θέτει!

Θεός είναι Αυτός που ορίζει, κανονίζει, αποφασίζει, νομοθετεί, θεσπίζει, κατατάσσει, κλπ

Θεός είναι αυτός που θέτει σπόρο, που θέτει ζωή.

Και όχι αυτός που Τρέχει (θέω), ούτε αυτός που φαίνεται (θεώμαι).

Από την ρίζα –θε- του ρήματος τίθημι, ετυμολογικά ορίζεται η λέξη Θεός.

Προστακτική Θες,

Υποτακτική Θω, ιωνικά θέω.

Ευκτική θείην

Θεός είναι η θέσις, και όχι η άρσις, είναι το θετικό και όχι το αρνητικό.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/8/2013=20=2 μόνο, ο θεός λείπει?

Ταγκό

Όλε του τάγκο ο ρυθμός, του πάθους η ικμάδα..

Στο μαυροκόκκινο ουρανό, ερωτική βαρκάδα

Όλε κιθάρα μαγική, σε ανταριασμένες νότες

Καμπυλοστόλιστο κορμί, πόθος, φιλί, ιππότες

Όλε γυναίκα όμορφη, λικνίσματα του αγέρα

Βλέμμα ψηλό περήφανο, ομόρφυνες την μέρα

Μια καστανιέτα με ρυθμό, ξεκίνησε το τέμπο.

Χαρά να φέρνει πάντοτε για σένα το φλαμέγκο.

Ου τι δανος

20/6/2013

Όνειρα λευκά

Στου δρόμου την θαμπάδα, βήματα κομμένα,

ακροβατούν σε κοραλλένια αμμουδιά, θλιμμένα,  

Την νιότη μας με μεταξένιο θυμιατό, ποδοπατάνε 

Κλέβουν κομμάτια μας, χωρίς να μας ρωτάνε

Δεν είναι ο δρόμος λύση, άμα δεν βαδίζεις

Κλαίει η νύχτα την ζωή, αν δεν κερδίζεις

Μπροστά μας τυλιγμένο άχλη το φεγγάρι,

Και πίσω, όσα κλείσαμε σ’ ένα στενό συρτάρι.

Να αρχίσει καλπασμό, η αύρα του βαρκάρη

Να ξεχειλίσει αίμα , μία φλέβα απ το φεγγάρι

Να γίνει ο χρόνος, λουλουδένιο περιβόλι

Να στάξει ο Ήλιος ξωτικά, στην άδεια πόλη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/7/2013=22=4   

Άδεια μονοπάτια

Σε παραλία αμμουδερή, η ζέστη ντάλα, ομπρέλες, τραπεζάκια και ξαπλώστρες.

Σε όνειρο μέσα φάνηκε ο λεγάμενος, η πρώτη μούρη.

Με αμπιγέ κοστούμι και με τρέντικο πρεστίζ, έτσι όπως έχουν μάθει να μοστράρουν, τα σικάτα ρούχα τους.

Πέρασε δίπλα από την άκρη των ματιών μου, εκείνος που, κι αν και τόσο αδιάφορος μου ήταν, με τόσο διαφορετικό τρόπο, απ τις συνήθειες τις δικές μου έπαιζε πόκερ στο καρέ της τύχης.

Σε μια καρέκλα ακούμπησε την ύπαρξη του, και τότε είδα αληθινά ποιος ήταν.....τίποτα. Στην πλάτη και στο καθηστήρι της ξαπλώστρας, βρισκόταν απλωμένο ένα κοστούμι ανδρικό.....όπως εκείνα που χαζεύουμε στα μαγαζιά, και ακόμα πιο χειρότερο.....μέσα δεν είχε ούτε καν βιτρίνας κούκλα!!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ 24/5/12

Αφιέρωση!!!