Όλα είναι αόριστα στον χρόνο…εκτός από τις εικόνες…

.....και ο εικονικός έρωτας είναι σαν το φεγγάρι, ανατέλλει απο το πουθενά , ολοκληρώνεται, γίνεται πανέρωτας, σε μαγεύει με το φως του, σβήνει, και χάνεται κατόπιν....

....μας αιχμαλώτισε λοιπόν ο χρόνος, και με εργαλείο του τα μάτια αφού μας γέμισε εικόνες μας κρατάει δέσμιους…

…μας ντοπάρει με φόβο, και με σύμμαχό του το μυαλό μας οδηγεί εκεί που θέλει…

….εφιάλτης η κλεψύδρα που αδειάζει…και οδηγεί στην αλήθεια του θανάτου… 

Θα μπορούσα να απαντήσω σε όλα τα ερωτήματα αλλά δεν θα το κάνω, ο κάθε ένας πρέπει να βρει τις απαντήσεις μόνος.

Το κλειδί βρίσκεται στην μονάδα, τα συλλογικά αιώνες τώρα ήτανε στάχτη στα μάτια.

Ο καθένας μόνος, αλλά στο ίδιο μήκος κύματος με τους άλλους, όχι στο δικό του, στον κοινό τόπο, και στον κοινό λόγο.

Όλοι είμαστε ένα.

Οι επιστήμονες, και όχι μόνο, είναι αλλοτριωμένοι.

Το ίδιο και όλη η πυραμίδα της ανθρωπότητας, εκτός από την βάση.

Το τραγικό είναι πως η βάση την στηρίζει, εκώντες, άκοντες.

Ο πόλεμος γίνεται στον καιάδα, στον άλλο κόσμο, στον άυλο.

Κάποιοι απεσταλμένοι, ανάμεσα μας, μάχονται να μας δείξουν τον δρόμο.

Όσοι το δουν συνεχίζουν, όσοι δεν το δουν απολύονται.

Στο τέλος όλα θα γίνουν όπως έχουν σχεδιαστεί, νομοτελειακά.

Το φως θα υπερισχύσει. Ήδη φωτεινοί κινούνται στα σκοτάδια.

Πολεμιστές του φωτός δίνουν την μάχη.

Άγγελλοι προσπαθούν να δείξουν τον δρόμο στους αδαείς.

Δίνουν κατευθύνσεις, για την ανάταση.....είναι όλα τόσο απλά....εμείς είμαστε σύνθετοι...

Η μικρή αλήθεια του καθενός όντως είναι σπασμένη, και υποκειμενική, συνήθως είδωλο. Το αντίθετο της είναι η πραγματικότητα.

Η αλήθεια της συμπαντικής συνείδησης όμως.

Το τέλος δεν θα έλθει ποτέ. Τέλος σημαίνει σκοπός.

Το φως αντίθετα υπάρχει είναι γύρω μας, λίγοι το βλέπουν όμως, και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου.

Αλλά προσπαθώ.... Με το φως οδηγώ, ίσως πλησιάσουμε το τέλος.... Χωρίς φως μόνο τάρταρα προβλέπονται....

Κύκλοι η ύπαρξη μας...όπως ένα βότσαλο στην λίμνη!!

 Ψυχή μου, ίσως είναι εγωιστικό, δεν νοιώθω περικυκλωμένος..

Δεν έχασα ποτέ καμία αξία..
Δεν πίστεψα ποτέ καμία επιστήμη
Δεν υπάρχει copy paste, σε μένα
Γράφω όπως κινούμαι
Και κινούμαι όπως γράφω.
Αντλώ τις ιδέες μου, απ ευθείας από την πηγή, χωρίς μεσάζοντες
Ορίζω τις πράξεις μου με κίνητρο τις ιδέες ΜΟΥ!
Καταλύτης στην επαφή, και επικοινωνία μου, με το άυλο.....η πατρίδα!

 Λάας.... Η πατρίδα, Κάρνειος ο φύλακας... Πολεμιστής εγώ...

Το "νενικίκαμεν" θα ανατείλει...

Γενναίες γενεές ....ψυχές αρχέγονες αιώνιες το υπογράφουν.

Λίγες μεν, Αλλά ολοκληρωμένες και άτρωτες πλέον!!

Μπράβο, αυτή είναι μια υπερβατική και ουσιαστική θέση.

Έτσι είναι ακριβώς!

Να προσθέσω πως, έχει αρχίσει η εποχή που όλο και περισσότεροι, πληθαίνουν τις τάξεις τους!!

Τι κι αν τριγύρω μας, άγγελοι τριγυρνάνε...
Τι κι αν απλώνουν τα φτερά τους να σκεπάσουν την βλακεία...
Τι κι αν τα χέρια τους τα δάκρυα στα μάτια μας σκουπίζουν...
Το αμάρτημα των προπατόρων, έχει τόσο βαθιά ριζώσει στην ροή μας...
Και μόνο τότε αν στερέψει η πηγή, κατάματα θα δούμε το εγώ μας..
Και μόνο τότε που λουλούδια θα ανθισμένου στην ξέρα....
Δρόμο θα ανοίξουνε, οι άγγελοι μας..
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
4/1/2014=12=3

Του ονείρου μου το όνειρο.

Νυχτερινό ταξίδι μου, στου όνειρου το δώμα

Γλυκεία νεράιδα αντάμωσα, με ολόλευκα φτερά

Γαλάζια λίμνη σκέπαζε το φιλντισένιο σώμα

Και στα μαλλιά της έτρεχαν κρυστάλλινα νερά

Δροσίσου στο ποτάμι μου, πιες από το νερό μου

Ως έσκυψε και μίλησε ψιθυριστά στο αυτί

Πλημμύρισε μ’ ευωδιαστά λουλούδια τ’ όνειρο μου

Με ένα τραγούδι ξύπνησα, σε μαγική γιορτή

Το τραγουδούσαν απαλά, αέρινες σειρήνες

Με άσπρα πέπλα του χιονιού, ολόλευκη ωδή

Κι έμοιαζε σαν κελάηδισμα όπως οι καρδερίνες

Ήμουνα στον παράδεισο, και δεν το είχα δει

Δεν έχει άλλα ψέματα, εδώ υπάρχει ειρήνη

Την λυπημένη σου ψυχή, ακούμπησε στο φως

Μόνο αγάπη έχει εδώ, στην σιωπηλή την λίμνη

Άστηνε να ξεκουραστεί, να λάμψει σαν  θεός

Δικαίωμα της μοίρας σου σ αυτόν εδώ τον κόσμο

Νάχεις αγγελικά φτερά, χάδι, και προστασία

Να δίνει στην ανάσα σου, άρωμα από δυόσμο

Και πίστεψε τα όνειρα, δεν είναι φαντασία

Στου ονείρου μου το όνειρο, σε παραδείσιο τόπο

Με λύκους ονειρεύομαι πως τρέχω συνεχώς

Και κάπου στο μεταίχμιο προσεύχομαι γαμώτο

Να μεγαλώσει η νύχτα μου, για να ποθώ το φως.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/12/2013=19=10=1

Αμαρτωλή πόλη, σε ματωμένο ουρανό

Καθώς η μέρα τελειώνει ρόγχοι θανάτου φέγγουν το σεντόνι

Καθώς ο ήλιος πάει για τη δύση ξερά κορμιά σερβίρουμε γαμίσι

Κι όλα κινούνται γύρω από μορφές θαμπές σ΄ άδειες εικόνες

Κι όλα λεπτές κλωστές, που υφαίνουν οι ερωτικές ορμόνες

Είναι που λέγεται, πως η ζωή κρέμεται σε αγχόνη κάθε βήμα

έτσι έχω ακούσει, χάσκει στο αύριο φονιάς, και ψάχνει θύμα

Καθώς ο ήλιος δύει όλα μοιάζουν πάνω σε μπερντέ φιγούρες

Σκιές θεάτρου άψυχες, νότες βουβές σε άδειες παρτιτούρες.

 Αν αυτό είναι το πεπρωμένο, αυτό θα πρέπει να κοντράρω

Γι 'αυτό αντιμέτωπος στο μέλλον χωρίς οίκτο θα σαλπάρω

Τελειώνει ο χρόνος, το ταξίδι στην γραμμή μου δεν αρχίζει

Αλλά και εγώ μαχόμενος θα πέσω, σε έναν κόσμο που ελπίζει

Νοιώθω το χέρι της δικαιοσύνης άδικα, παιδιά να μαστιγώνει

Λέγοντας λάθος τα δεξιά, τα αριστερά το κέντρο, με σκοτώνει

Με πέταξε έξω επάνω σε νεκρούς, και εγώ μαζί θανατωμένος

στους δρόμους της ψηφιακής γυφτιάς, αρρύθμιστα συνδεδεμένος.

Πνευματικοί μου πρόγονοι, δάχτυλα που παγώνουν τα γραπτά μου

Είμαι σχεδόν εξόριστος σε πόλη, που πι σι ορίζουν την ματιά μου

Με τύφλωσαν τα λέιζερ, τον ζοφερό ορίζοντα σαρώνει ένα σκάνερ

Με τόσα σόου, και κυκλώματα την θέση μου την πήρε ένα μπάνερ

Καθώς το τέλος όμως πλησιάζει, περήφανα χωρίς να φοβηθώ

Όρθιος θα σταθώ για να πεθάνω, μύθος και έπος για να γεννηθώ

αφού στα γόνατα δεν έπεσα ως τώρα, ανάστημα ορθό θα υψωθώ

Ποτέ δεν θα ποθήσω κατηφόρα, ούτε σε κλώνους θ΄ αλλοτριωθώ

Δεν θα σπάσω ποτέ για κανέναν

Δεν θα πέσω ποτέ στην ουσία

Δεν θ΄ αρπάξει κανείς ούτε έναν

Δεν θα παίρνει ζωές η εξουσία

Δεν θα πέφτουν στα γόνατα άντρες

Δεν θα κλαίνε παιδιά στα σοκάκια

Δεν θα κάνουν πορνεία γυναίκες

Δεν θα είμαι βορά σε κοράκια

Θα σταθώ, έτσι απλά έστω μόνος

Στο ταξίδι του νου μου που ενδίδει

Κάπου ΕΚΕΙ, τελειώνει ο χρόνος

Και η ψυχή μια ψυχή παραδίδει

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/12/2013=18=9

Ο ήλιος της βροχής.

Φαντάζει τόσο δύσκολο και ξένο

Σε έναν κόσμο πού χει τρελαθεί

Να βρω αλήθεια, μάταια προσμένω

Ούτε να  καταλάβω πως έχει χαθεί

Και ξέρω ότι είναι δύσκολο ακόμα

Σελίδα να γυρίσω, να βρω ένα φως

Ίσια να ζωγραφίσω με ένα χρώμα

Για να βρω πίστη, υποκρίνομαι θεός

Κάποιες φορές, μου φτάνει μια σπίθα

Μέσα της βλέπω φλόγες να κρατώ

Κάποιες  φορές, πιστεύω λάθος ήρθα

φάλτσο σε τέτοια νύχτα, χάδι να ζητώ.

Κάποιες φορές, σαν μεθυσμένος ναύτης

που ναυαγεί στις θάλασσες του νότου

Μοιάζει πνιγμός της μοίρας μου ο χάρτης

Και η πυξίδα κούφιο γέλιο καμαρότου

Όμως ο ήλιος λάμπει μέσα από τη βροχή

Ξέρω με δυσκολία, σε έναν κόσμο κρύο

Γυρεύω την αγάπη, στην πεζή μας εποχή

Δεν έχει πια χώρο η φάτνη μας για δύο.

Ξέρω πως η αλήθεια Θα φανεί στο τέλος

Όλοι το δρόμο μας, θα βρούμε στην ζωή

Ο φίλος μου, θα πάψει πια να ναι Οθέλος

ο κόσμος συνεχίζει πέρα απ την στροφή

Μπορώ να κάνω προσευχή στ΄ αστέρια

Μπορώ να δώσω χρώμα στην χαρά

Ξέρω που κατοικούν τα περιστέρια

Ξέρω πως φύτρωσαν αγγελικά φτερά

Ο ήλιος λάμπει μέσα απ την βροχή

αφήστε τον να λάμψει και για σας

Ο ήλιος λάμπει μέσα απ την βροχή

Το ξέρετε  ότι θα λάμψει και για σας

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/12/2013=15=6