Άχρωμα, άοσμα, άγευστα… άπιαστα…

Μην ακούς αυτά που λέω, μόνος κάθε βράδυ κλαίω .

Μέτρα μόνο ότι κάνω, την καρδιά μου να ζεστάνω.

Καμηλιέρη στην Σαχάρα, το ξημέρωμα με βρίσκει

Δίχως σώμα και τσιγάρα, δίχως αίμα και ουίσκι

Έκλαψε η Ανδρομάχη το χαμό του Έκτορα της, μα η Μήδεια σκοτώνει χωρίς οίκτο τα παιδιά της.

Πόλεμο αβυσσαλέο έχουν  στήσει  δύο φατρίες, οι Κολχίδες καταρρέουν, και  δοξάζονται  οι Τροίες .

Θέατρο η παρωδία, μια παράσταση με  πόνο,  με ποιητική αδεία κάνω ασέλγεια στον χρόνο. 

Δίχως μίσχο λουλουδάκια, μαριονέτες εξουσίας,μισθωμένα στρατιωτάκια μάχονται

άνευ ουσίας.

Μην ακούς λοιπόν τι λέω, στο βυθό ακόμα πλέω,

γίνε βάση να πατήσεις, την ιδέα σου να στήσεις.

Μέτρα χωρίς αριθμό,  η καρδιά δίνει ρυθμό

μια στιγμή αιώνια μένει, μοναχά όταν πεθαίνει

Μύρισε η Γή βενζίνη νοθευμένη αδρεναλίνη, τα αγάλματα τρομάζουν κι οι εικόνες τους αλλάζουν.

Σμιλεμένα ιερατεία χάλκεψαν την γραμματεία, σύμβολα θεοί και πένες δίνουν παρά φύσει γέννες.

Του τυφλού το τρίτο μάτι, σημαιάκι στο κατάρτι, τιμονιέρα πεπρωμένου, σωτηρία μεθυσμένου,

σ΄ αυτοσχέδια σχολεία, Zέτα, Δώρα, Αποστολία, Κατερίνα η Μαρία, Σόφη και Ελευθερία.

Άκου μόνο την φωνή σου, γίνε φάρος στο νησί σου

βάρκα σε γαλάζια λίμνη, μια μέδουσα στην πρύμνη.

Σαν αχτίδα, σαν στεφάνι, να μαγεύει και να κάνει

η ματιά σου τα νερά, διαμαντάκια αστραφτερά.

ΟΥΤΙΔΑΝΟΣ

7/2/2014=16=7

Ψυχολογισμός, η Ψυχονούς… αέναο δρομολόγιο

Ξόδεψα πολύ χρόνο, αισθήματα, μοίρασα κομμάτια από την ψυχή μου,

 για να ζήσω ένα διαφορετικό ηλιοβασίλεμα…

Ένα ηλιοβασίλεμα των γερακιών… για να ξημερώσει μια ανατολή αετών!

Τώρα ξέρω… ξόδεψα πολύ λίγα!!!

Τι κι αν ξοδεύω τον ιστό μου σε πορνεία

Κι αν μου σκορπάει το μυαλό η ειμαρμένη

Έχω μονάχα των ματιών σου την λαγνεία

Όμως μου λείπει  άλλου είδους ερωμένη

Θέλω τα τόσα που σκορπίζει ο αέρας

Θέλω να νοιώθω πως αλλάζει ο καιρός

Να ταξιδεύω μοναχός στο φως της μέρας

στον άλλο κόσμο να πετάω ισχυρός

Να εξατμίζομαι στην εθνικής τις νύχτες

Να γράφει το κοντέρ μου, είμαι εγώ

Ίδια ταχύτητα με συντροφιά ξενύχτες

Μόνο τη θάλασσα μου κι ένα φορτηγό

Να γίνομαι αρχή, του κάθε τέλους,

καθρέφτης του ειδώλου της ψυχής

άλλοτε ο Ερμής του Πραξιτέλους

κι άλλοτε μια φιγούρα εποχής

Σ αυτό το δύσκολο μικρό ταξίδι

Μέχρι να πέσει του θεάτρου η αυλαία

Άλογα ανθρωποφάγα του Διομήδη

διαφύλαξα την φτέρνα του Αχιλλέα

Τι κι αν ξοδεύω έρωτες και ιδρώτα

Κι αν μου ρουφάνε την ουσία ενοχές

Έχω μονάχα το κΟρμΙ όμικρον γιώτα  

Όμως μου λείπουν οι άλλες συλλαβές

θέλω ν΄ ανοίγω δυο σκέλια εγκεφάλου

να ξεγεννάω το μη ον που εγκυμονεί

το ον γονάτισε στην δύναμη του Τάλου

γρυλίζει απαίσια με αλλιώτικη φωνή.

Να αγγίζω την αξία στους αιώνες

Να μπαίνω στων κυττάρων τις δομές

Δεν φτιάχτηκα να υπηρετώ ορμόνες

Το κάνουν τόσοι στις κοινές διαδρομές

Και αφού τα πάντα όλα γίνουν ένα

Να είμαι αέρας, κι όταν δεν το θες

Να με θυμάσαι  μόνο σαν κανένα

Στο σήμερα το αύριο και το χθες

Αύρα μου τρισυπόστατη, γίνε ουσία

φύσα και χάρισε στα φρένα μου πνοή

Στο βάθος σκέπτομαι πως συνουσία

μοιάζει κι γέννα ανάποδα, μ΄ αναπνοή

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

2/2/2014=11=2

Αντικατοπτρισμοί υπέρ υμών..

Mia επιθυμία πάνω σε ένα αστέρι

Το πρώτο βήμα για να ζει στην Γή

Σαν μπουσουλάει μου κρατά το χέρι

Στάζει στο χώμα μια μικρή πληγή

Όταν γελάει κάπου-κάπου  με τρομάζει

Αλλάζει ο φόβος κάθε του κραυγή

τις άδειες μέρες σαν κοράκι  κράζει

χειροβομβίδα που ποθεί να εκραγεί

Μια επιθυμία δίπλα σε ένα αστέρι

Δεν έχει σημασία που και πώς

λαγός που σήκωσε ψηλά το χέρι

και κώλωσε στο νεύμα ο κυνηγός

Νωθρά βαδίζει μέσω του αέρα

μαζί του στο όνειρο που αναζητά

γράφει ένα όνομα η κάθε σφαίρα

σε μένα μεθυσμένη, πέρασε ξυστά

Μια επιθυμία μέσα σε ένα αστέρι

Τι χρειάζεσαι τι θέλεις, τι τιμή

Σε μια στροφή σου στήνουμε καρτέρι

Και μένει της ζωής σου η προτομή

Μια στάση μια λεζάντα από νέον

Τρίτο στενό στο δρόμο του αλλού

Είτε παίδες Ελλήνων Αθηναίων

Υμνήστε τον παιάνα του τρελού

Μια επιθυμία κάτω απ ένα αστέρι

φέρνει το παρελθόν μας σαν  φιλί

Το μέλλον φεύγει, σαν το περιστέρι

Και επιστρέφει το παρόν, σαν το σκυλί

Στην πύλη του παρόντος με θυσία

Στου κοριτσιού το στείρο μέικ απ

Μέχρι να εγκριθεί η  διαδικασία

που κάνει στην ζωή μας το σετ απ

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/1/2014=12=3

Πώς να μιλήσει μια ψυχή με στίχους.

Οι παλμοί της καρδιάς αδιαφορούν για τον νου…

Οι ανάσες δεν υποτάσσονται στην δύναμη του…

Τα ένστικτα, τα πάθη, οι ιδέες, τον απαξιώνουν…

Ο έρωτας δεν ευδοκιμεί στην λογική…

Νους ισόβιος βαρκάρης της ψυχής!

Σε ένα ταξίδι αντάξιο του βάθους και του λάθους

Τινάξαμε τα όνειρα με στείρα  λογική

Παράλογο  εργοτάξιο, αρρωστημένου πάθους

Αγγίξαμε το τίποτα, την δήθεν ηθική

Άλλες φορές με λύματα και αναθυμιάσεις

Χαράξαμε στην ρότα μας πορεία μυστική

Και χόρτασαν τα κύματα, ανίερες εντάσεις

Μα αφήσαμε την θάλασσα  κρύα και νηστική

Με παγωμένα δάχτυλα τις φωτισμένες ώρες

Κλειδώσαμε, και ρίξαμε στη λήθη το κλειδί

Στων λωτοφάγων άψυχα τις μεθυσμένες χώρες 

Με σεξ ευνουχιστήκαμε μαστούρα, και χλιδή,

Ξεχύθηκε καλπάζοντας , του ζόφου η φοράδα

Έφτασε το ποτήρι μας, στην άκρη του γκρεμού

Λυτρωτικό  ηφαίστειο, ο έρωτας σαν λαβα

Βάζει φωτιά στην κόλαση, του αδίκου διωγμού.

Παλμοί αρρύθμιστης καρδίας, ζωή υπερωρία

Θα συμπληρώσουν το κενό, λέει ο ποιητής

Η κάθαρση τελείωμα είναι στην τραγωδία

Και στην ζωή σου μόνο εσύ γίνε εισηγητής

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/1/2014=11=2