Άχρωμα, άοσμα, άγευστα… άπιαστα…

Μην ακούς αυτά που λέω, μόνος κάθε βράδυ κλαίω .

Μέτρα μόνο ότι κάνω, την καρδιά μου να ζεστάνω.

Καμηλιέρη στην Σαχάρα, το ξημέρωμα με βρίσκει

Δίχως σώμα και τσιγάρα, δίχως αίμα και ουίσκι

Έκλαψε η Ανδρομάχη το χαμό του Έκτορα της, μα η Μήδεια σκοτώνει χωρίς οίκτο τα παιδιά της.

Πόλεμο αβυσσαλέο έχουν  στήσει  δύο φατρίες, οι Κολχίδες καταρρέουν, και  δοξάζονται  οι Τροίες .

Θέατρο η παρωδία, μια παράσταση με  πόνο,  με ποιητική αδεία κάνω ασέλγεια στον χρόνο. 

Δίχως μίσχο λουλουδάκια, μαριονέτες εξουσίας,μισθωμένα στρατιωτάκια μάχονται

άνευ ουσίας.

Μην ακούς λοιπόν τι λέω, στο βυθό ακόμα πλέω,

γίνε βάση να πατήσεις, την ιδέα σου να στήσεις.

Μέτρα χωρίς αριθμό,  η καρδιά δίνει ρυθμό

μια στιγμή αιώνια μένει, μοναχά όταν πεθαίνει

Μύρισε η Γή βενζίνη νοθευμένη αδρεναλίνη, τα αγάλματα τρομάζουν κι οι εικόνες τους αλλάζουν.

Σμιλεμένα ιερατεία χάλκεψαν την γραμματεία, σύμβολα θεοί και πένες δίνουν παρά φύσει γέννες.

Του τυφλού το τρίτο μάτι, σημαιάκι στο κατάρτι, τιμονιέρα πεπρωμένου, σωτηρία μεθυσμένου,

σ΄ αυτοσχέδια σχολεία, Zέτα, Δώρα, Αποστολία, Κατερίνα η Μαρία, Σόφη και Ελευθερία.

Άκου μόνο την φωνή σου, γίνε φάρος στο νησί σου

βάρκα σε γαλάζια λίμνη, μια μέδουσα στην πρύμνη.

Σαν αχτίδα, σαν στεφάνι, να μαγεύει και να κάνει

η ματιά σου τα νερά, διαμαντάκια αστραφτερά.

ΟΥΤΙΔΑΝΟΣ

7/2/2014=16=7