Θυμός

Νεύρα
Πολλά Νεύρα
Γιατί;
Γιατί δεν έχεις δουλειά
Γιατί δεν έχεις λεφτά
Γιατί δεν έχεις μια γκόμενα να την πηδάς
Γιατί σε πηδάει κάθε μέρα το κράτος
Αυτό το γαμημένο κράτος που οραματίζεται σαν τον πρεζάκια του LSD περασμένα μεγαλεία με φρου-φρου κι αρώματα
Και τι κάνεις γι αυτό;
Τίποτα
Απολύτως τίποτα
Ε, βάλ’ τα τότε με τον εαυτό σου
Αυτόν τον άχρηστο που κάθεται καθημερινώς και κοιτά έξω από το παράθυρο κρυμμένος στο σκοτάδι του σπιτιού του
Στο σκοτάδι της ψυχής του
Κρύψε καλά με τις κουρτίνες σου κάθε σου Ελπίδα
Έτσι κι αλλιώς, τίποτα πάλι δεν θα κάνεις
Γιατί;
Γιατί έχεις θυμώσει
Με τι;
Με ποιον;
Μα με σένα φυσικά
Αυτή η μανία που σε πιάνει, που σου καίει τα σωθικά δεν είναι το ποτό σου
Ούτε ο καπνός από το τσιγάρο σου
Είναι οι επιλογές σου που τα έχουν κάνει όλα σκατά
Λούσου τα τώρα λοιπόν και μη μιλάς
Ή μήπως σκέφτεσαι να κάνεις επιτέλους κάτι;
Άντε λοιπόν!
Τι το σκέφτεσαι;
Παράτα τη τσουγκράνα σου και σήκω από τον καναπέ σου
Αυτή η Αγανάκτηση
Αυτός ο Εκνευρισμός
Αυτή η Έξαψη
Η Μανία, το Νευρίασμα, το Φρένιασμα πρέπει κάπου να ξεσπάσουν
Σήκω λοιπόν..
Τι περιμένεις;
Και στη γωνία θα είναι κι άλλοι Θυμωμένοι μαζί
Δεν είσαι ο μόνος

Και θα νικήσεις τους Δαίμονες μέσα σου


DEMI NAK
11/2/14

Της Πόλυ-ξένης….

Γλυκιά μου Πόλυ-ξένη Καβάλα-Βουλιαγμένη σε έψαχνα τις νύχτες σε παρκινγκ εθνικής

Και ξαφνικά σε βρήκα στου ποντικού την τρύπα, σε ένα μαγειρείο πλανόδιας  λαϊκής

Με χόρτασες με σούπα, έβγαλες και μια κούπα, ενώ εγώ ο μαύρος είχα φερθεί σπαθί

Πήρα των ομματίων μου, το πάζλ των κομματιών μου, ψυχολογία Δράμα, και ηθικό ψαθί.

Πόλυ-ξένη αμφιβάλλω,

κι έχω πρόβλημα μεγάλο,

που δεν ξέρω Αγγλικά

Άνοιξε μου την καρδιά σου,

το μπουστάκι, έλα γεια σου,

και θα βολευτώ εξίσου

έστω με Ισπανικά.

Οκ  τέλος πάντων, των τραγικών συμβάντων, συστάσεις ψυχραιμίας, και άλλα συναφή

Θα δείξω χαρακτήρα , απόφαση το πήρα, δεν είσαι τίποτα άλλο, μόνο καταστροφή

Γι αυτό λοιπόν δηλώνω, χωρίς να μετανιώνω, αμέσως ξεκινάω, χωρίς περιστροφές

Θα βρω την Πηνελόπη, η τελικά την Πόπη, να γίνει το δικό της το κάγκελο μαθές

Πόλυ- ξένη αμφιβάλλω,

κι έχω πρόβλημα μεγάλο,

που δεν ξέρω Αγγλικά.

Άνοιξε μου την ψυχή σου,

χάρισε μου το φιλί σου,

και θα βολευτώ εξίσου

έστω και με  Γαλλικά.

Μου λες να ηρεμήσω, μα βγήκες από πίσω, και έμεινα μπουκάλα, αντίο το κρασί

Σε μένα μόνο λόγια, ανώγια και κατώγια, φούμαρα και ιδέες, με γάζωνες φαρσί

Έχεις μια μόνο λύση, να κόψεις το μεθύσι, και μην ανακατεύεις, τα διάφορα μωρά

να γίνεις οξυγόνο, έστω μια νύχτα μόνο, και πάλι στην Καβάλα, να πάμε χαλαρά.

Πόλυ- ξένη αμφιβάλλω,

κι έχω πρόβλημα μεγάλο,

κουνελάκι που θα βρω.

Αφού έκοψες το Ξένη

έχω διάθεση πεσμένη

Πόλυ-ξε-νο-σηκωμένη

Μα τον πέτσινο σταυρό.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/2/2014=11=2

Παν αμάρτημα το παρ αυτού πραχθέν….

Χίλιες ανάσες που κοιμήθηκαν, βουβές, τυφλές, της νύχτας επιβάτες

Χίλιες ανάσες που αρνήθηκαν, ωβές, φυλές, της μέρας τους διαβάτες

Θυμάμαι, όσα έμαθα στο δρόμο χωρίς λόγια, φοβάμαι το άρρωστο κενό

Αυτό που φτιάχνει, κλόουν μοιρολόγια, να με χλευάζουν όταν διαφωνώ.

Κι όλοι εμείς βαθαίνουμε το ρήγμα, σε φάμπρικα δουλεύουμε φασόν

Μάλλον θα κόβουμε με λάθος δείγμα, και ράβουμε με δανεικό πατρόν

Σαν μαύρη Ίριδα με σπάνια φορτία, σαν καταλύτης σε ισόβια στενά

Υπνοβασίας μια κρυμμένη αμαρτία, γυρεύει έλεος σε ρούχα αδειανά.

Άδεια κουστούμια η επιλογή μας, ασφάλεια ηρεμία και εγώ

Φιλοσοφίες άχρηστες η αρωγή μας, αν γέννησε η κότα το αυγό

Η μοναξιά μας έκανε χαλάστρα, και οι στιγμές που γίνανε το παν

Ψεύτικα  χάδια από μια κρεμάστρα, άψυχος έρωτας μ΄ένα μπουφάν

Ακόρεστες του θέλω οι  λαγνείες, τυραννικά του πρέπει τα δεσμά

Σε άδειες αίθουσες ανούσιες ταινίες, προβάλλει άτυπα η Χαλιμά  

Κάποτε βάλαμε δερμάτινο μανδύα,  κρύψαμε  τη ντροπή για το γυμνό

Τόσοι  αιώνες και καμιά  παιδεία, όμως δεν σκέπασε το πρόστυχο κενό    

Μπορεί να είναι ανάγκη η αμαρτία, η Εύα να μας ταίριαξε ταμάμ

Ίσως να έχει η ύπαρξη μας απαρτία, να ξεγελάει πάντα τον Αδάμ

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/2/2014=11=2

Άχρωμα, άοσμα, άγευστα… άπιαστα…

Μην ακούς αυτά που λέω, μόνος κάθε βράδυ κλαίω .

Μέτρα μόνο ότι κάνω, την καρδιά μου να ζεστάνω.

Καμηλιέρη στην Σαχάρα, το ξημέρωμα με βρίσκει

Δίχως σώμα και τσιγάρα, δίχως αίμα και ουίσκι

Έκλαψε η Ανδρομάχη το χαμό του Έκτορα της, μα η Μήδεια σκοτώνει χωρίς οίκτο τα παιδιά της.

Πόλεμο αβυσσαλέο έχουν  στήσει  δύο φατρίες, οι Κολχίδες καταρρέουν, και  δοξάζονται  οι Τροίες .

Θέατρο η παρωδία, μια παράσταση με  πόνο,  με ποιητική αδεία κάνω ασέλγεια στον χρόνο. 

Δίχως μίσχο λουλουδάκια, μαριονέτες εξουσίας,μισθωμένα στρατιωτάκια μάχονται

άνευ ουσίας.

Μην ακούς λοιπόν τι λέω, στο βυθό ακόμα πλέω,

γίνε βάση να πατήσεις, την ιδέα σου να στήσεις.

Μέτρα χωρίς αριθμό,  η καρδιά δίνει ρυθμό

μια στιγμή αιώνια μένει, μοναχά όταν πεθαίνει

Μύρισε η Γή βενζίνη νοθευμένη αδρεναλίνη, τα αγάλματα τρομάζουν κι οι εικόνες τους αλλάζουν.

Σμιλεμένα ιερατεία χάλκεψαν την γραμματεία, σύμβολα θεοί και πένες δίνουν παρά φύσει γέννες.

Του τυφλού το τρίτο μάτι, σημαιάκι στο κατάρτι, τιμονιέρα πεπρωμένου, σωτηρία μεθυσμένου,

σ΄ αυτοσχέδια σχολεία, Zέτα, Δώρα, Αποστολία, Κατερίνα η Μαρία, Σόφη και Ελευθερία.

Άκου μόνο την φωνή σου, γίνε φάρος στο νησί σου

βάρκα σε γαλάζια λίμνη, μια μέδουσα στην πρύμνη.

Σαν αχτίδα, σαν στεφάνι, να μαγεύει και να κάνει

η ματιά σου τα νερά, διαμαντάκια αστραφτερά.

ΟΥΤΙΔΑΝΟΣ

7/2/2014=16=7