Παν αμάρτημα το παρ αυτού πραχθέν….

Χίλιες ανάσες που κοιμήθηκαν, βουβές, τυφλές, της νύχτας επιβάτες

Χίλιες ανάσες που αρνήθηκαν, ωβές, φυλές, της μέρας τους διαβάτες

Θυμάμαι, όσα έμαθα στο δρόμο χωρίς λόγια, φοβάμαι το άρρωστο κενό

Αυτό που φτιάχνει, κλόουν μοιρολόγια, να με χλευάζουν όταν διαφωνώ.

Κι όλοι εμείς βαθαίνουμε το ρήγμα, σε φάμπρικα δουλεύουμε φασόν

Μάλλον θα κόβουμε με λάθος δείγμα, και ράβουμε με δανεικό πατρόν

Σαν μαύρη Ίριδα με σπάνια φορτία, σαν καταλύτης σε ισόβια στενά

Υπνοβασίας μια κρυμμένη αμαρτία, γυρεύει έλεος σε ρούχα αδειανά.

Άδεια κουστούμια η επιλογή μας, ασφάλεια ηρεμία και εγώ

Φιλοσοφίες άχρηστες η αρωγή μας, αν γέννησε η κότα το αυγό

Η μοναξιά μας έκανε χαλάστρα, και οι στιγμές που γίνανε το παν

Ψεύτικα  χάδια από μια κρεμάστρα, άψυχος έρωτας μ΄ένα μπουφάν

Ακόρεστες του θέλω οι  λαγνείες, τυραννικά του πρέπει τα δεσμά

Σε άδειες αίθουσες ανούσιες ταινίες, προβάλλει άτυπα η Χαλιμά  

Κάποτε βάλαμε δερμάτινο μανδύα,  κρύψαμε  τη ντροπή για το γυμνό

Τόσοι  αιώνες και καμιά  παιδεία, όμως δεν σκέπασε το πρόστυχο κενό    

Μπορεί να είναι ανάγκη η αμαρτία, η Εύα να μας ταίριαξε ταμάμ

Ίσως να έχει η ύπαρξη μας απαρτία, να ξεγελάει πάντα τον Αδάμ

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/2/2014=11=2