Ονειροβασία...

Τώρα που η νύχτα περπατά στο δρόμο, χωρίς σκοπό και δίχως σχέδιο ταξιδιού..

Τώρα η πτήση δεν κρατά το νόμο, ανοίγει τα φτερά  στο πουθενά και στο παντού!
Με ένα κεράκι ταπεινό, στα βλέφαρα μας, μια τόση δα φλογίτσα φτωχική,
που ξέρει όμως να φωτίζει την καρδιά μας, μες το σκοτάδι της πορεία μας εκεί.

Πέτα  μακριά  νοιώσε το λάγνο σήμα, με το φεγγάρι καντηλάκι τ’ ουρανού,

Σκάψε την θάλασσα αγκάλιασε το κύμα, είναι ο δρόμος ευκολία του φτηνού.

Γιατί στο τέλος ο καθένας περισσεύει, και ας πληρώνει ένα τίμημα βαρύ

Όταν χαρίζεις η ζωή κάπου σε κλέβει, σκύβει τα μάτια και κρυφά αποχωρεί.

Υπάρχει κάτι δεδομένο στους νευρώνες, και καθορίζει την πορεία καθενός,

Μια πελατεία ανυπότακτοι θαμώνες, με απαιτήσεις διάφορες του μηδενός.

Βγαίνουν στον δρόμο σαν ξυπόλητη αγέλη, κι εκείνος χάνεται χωρίς επιστροφή

Μια συμμαχία του αδύνατου που θέλει, με την ουσία να βρεθεί στην κορυφή.

Πιο πέρα από τον ήλιο και τον χρόνο, στο όριο του έβδομου ουρανού

Εκεί που σμίγουνε το χάος με το νόμο, κι’ αρχίζει η συντέλεια του νου

μια πεταλούδα η ψυχή που ταξιδεύει, και μας ορίζει σταθερή διαδρομή

σε μάχες δίνεται συχνά μα δεν στερεύει, αιτία της ζωής και αφορμή

Η ανάγκη ταξιδεύει τα όνειρα μας, κι η δύναμη στην άκρη του γκρεμού,

πως  μαϊμουδίζει χρόνια η σειρά μας, και πνίγεται στα χείλη του λυγμού.

Τα κέρατα του τράγου περιμένουν, κούφιο το βλέμμα καρφωμένο στο πανί

Δεν φταίνε όσοι άδοξα πεθαίνουν, είναι που ξέχασαν να ζουν οι ζωντανοί.

Η μοίρα όλων να καούν, και φως να γίνουν, φωτόνια, παλμός, υπεροχή

Όπως τ΄ αστέρια καίγονται και έπειτα σβήνουν, αιώνια αρχή η διαδοχή.

Έτσι το τέλος σαν ουσία υπερτερεί, και ο θάνατος γράφει για κάθε ούτι*    

 Αν κάψιμο διαλέξει σαν κερί, η  μ΄ έκρηξη καεί σα το μπαρούτι!  

(*ουτιδανός)

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/7/2014=17=8

Τα σήματα σου ανάσα μου...

Στο χείλος της αβύσσου κρεμάστηκα, ατενίζοντας το άναρθρο κενό.
Παγωμένος αέρας αναβλύζει από τα καταγώγια,

που απέλπιδα ψάχνει ο μετέωρος την ίαση…
Ορκίζομαι είναι αδύνατο να βρεθεί,

μάταιος κόπος, μάταιος πόνος, μάταιος καιρός..
Το βάρος παρασύρει, το χέρι τολμηρά οριοθετεί, και ακολουθούν….
Η μούχλα και η σήψη κυριεύουν τα μέλη,

την αγωνία τυλίγει η Νεφέλη, σκεπάζει το κενό, ακροβατεί στην Άβυσσο….
Με χόρεψε, με ταξίδεψε, με γέννησε μια πεταλούδα….  
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
 (αφιέρωση)

2/7/2014=16=7

Μοναξιά

Όσοι έχουν σφυρηλατήσει ουρανούς

Έχουν τον ήλιο, βασιλιά.

Κι απ τα μικρά τα ψίχουλα ταΐζουν τις ψυχές..

Κι από το γάλα, τρέφουν το δικό τους γαλαξία..

Κι από τους σπόρους, μνήμη σπέρνουν..

Φτερό του κύκνου, άντεξε την ομορφιά την τόση, και μην πεθάνεις!

Όσοι προβιά δοκίμασαν αλλήθωρα στενεύουν στο δρομάκι

Δεν έχουν μάτια, ούτε διαδρομή

Κι από τις σάρκες τους, ταΐζουν το θηρίο

Και από το θέλω τους, ποτάμι το αίμα για το τίποτα

Και απ’ την σπορά τους, μούχλα και σαπρόφυτα

Ουρά φιδιού μαλάκωσε με το μαστίγιο , και μην προ δώσεις!

Όλοι γνωρίζουν το όνομα,

Όλοι την δύναμη την ξέρουν,

Την θεία μηχανή όλοι γυρεύουν,

Οι πύλες άνοιξαν, για όσους, για πολλούς για όλους…

Μα μόνο τότε….

Τότε που η μοναξιά θα βρει αξία, χωρίς να νοιάζεται, χωρίς να προσπερνά

Τότε….

Μόνος δεν  θα είναι ο μοναχός, το ξέρει δεν το ξέρει..
Τώρα ζευγάρι γίνεται για να χαρεί η φύση…

Για να πληρώσει το ρηθέν, θεός μήτε θηρίο…

Όμως ούτε και άνθρωπος, δεν είναι και το ξέρει…
Όλοι με νήματα λογιών, στο αφύσικο δεμένοι...

Με συναντήσεις πιθανές κάθε φορά στο μέσον...

Αιώνια αναζήτηση, στείρα φιλοσοφία…

Σ΄ ένα ταξίδι θάλασσες!

Σ΄ ένα σταθμό, ανάσες!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/6/2014=20=2

Λουλούδι της πέτρας

Αρρυθμία της πέτρας, σπέρμα ίδιας φαρέτρας,

ανοιγμένη διαθήκη, βέλος δίχως αιχμή.

Αμφιβάλλω ακόμη, για την πρώτη σου ρώμη,

η ταυτότητα  γράφει άλφα ταυ «παρακμή».

Ποιος γυρεύει το τώρα, σε ανύπαρκτη ώρα.

Πριν αρχίσει ξεχνιέται, δεν αφήνει καιρό.

Λησμονιά σ ότι γράφω, ξερά χόρτα σε τάφο.

Λογική που γλυστράει, σε ονείρου χορό.

Σαν λουλούδι κρυμμένο, σε γκρεμό φυτρωμένο,

ξεχασμένη  αγάπη, ραβασάκι του χτές.

Τρέχει ο Ήλιος την μέρα, παίζει ο λίβας φλογέρα,

σαγηνεύει το μέλλον, με πνοές τεχνητές

Ιχνηλάτης σε μέρη, που κανένας δεν ξέρει,

με καρδιά δίχως σώμα, μοναχά ο παλμός.

Σκαρφαλώνει στην πέτρα, αψηφάει τα μέτρα,

το λουλούδι αγγίζει, ξεχειλίζει ο λυγμός.

Στην αρχή έχει πάθος, επιφάνεια και βάθος,

κρύβει ο έρωτας μάγια, και ο πόθος ζωή.

Ποιητές του διαβόλου, κλέβουν μέρος του όλου,

τον γκρεμό μας ψηλώνουν, και ξανά στην αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/6/2014=18=9