Λουλούδι της πέτρας

Αρρυθμία της πέτρας, σπέρμα ίδιας φαρέτρας,

ανοιγμένη διαθήκη, βέλος δίχως αιχμή.

Αμφιβάλλω ακόμη, για την πρώτη σου ρώμη,

η ταυτότητα  γράφει άλφα ταυ «παρακμή».

Ποιος γυρεύει το τώρα, σε ανύπαρκτη ώρα.

Πριν αρχίσει ξεχνιέται, δεν αφήνει καιρό.

Λησμονιά σ ότι γράφω, ξερά χόρτα σε τάφο.

Λογική που γλυστράει, σε ονείρου χορό.

Σαν λουλούδι κρυμμένο, σε γκρεμό φυτρωμένο,

ξεχασμένη  αγάπη, ραβασάκι του χτές.

Τρέχει ο Ήλιος την μέρα, παίζει ο λίβας φλογέρα,

σαγηνεύει το μέλλον, με πνοές τεχνητές

Ιχνηλάτης σε μέρη, που κανένας δεν ξέρει,

με καρδιά δίχως σώμα, μοναχά ο παλμός.

Σκαρφαλώνει στην πέτρα, αψηφάει τα μέτρα,

το λουλούδι αγγίζει, ξεχειλίζει ο λυγμός.

Στην αρχή έχει πάθος, επιφάνεια και βάθος,

κρύβει ο έρωτας μάγια, και ο πόθος ζωή.

Ποιητές του διαβόλου, κλέβουν μέρος του όλου,

τον γκρεμό μας ψηλώνουν, και ξανά στην αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/6/2014=18=9