Τα σήματα σου ανάσα μου...

Στο χείλος της αβύσσου κρεμάστηκα, ατενίζοντας το άναρθρο κενό.
Παγωμένος αέρας αναβλύζει από τα καταγώγια,

που απέλπιδα ψάχνει ο μετέωρος την ίαση…
Ορκίζομαι είναι αδύνατο να βρεθεί,

μάταιος κόπος, μάταιος πόνος, μάταιος καιρός..
Το βάρος παρασύρει, το χέρι τολμηρά οριοθετεί, και ακολουθούν….
Η μούχλα και η σήψη κυριεύουν τα μέλη,

την αγωνία τυλίγει η Νεφέλη, σκεπάζει το κενό, ακροβατεί στην Άβυσσο….
Με χόρεψε, με ταξίδεψε, με γέννησε μια πεταλούδα….  
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
 (αφιέρωση)

2/7/2014=16=7