Μοναξιά

Όσοι έχουν σφυρηλατήσει ουρανούς

Έχουν τον ήλιο, βασιλιά.

Κι απ τα μικρά τα ψίχουλα ταΐζουν τις ψυχές..

Κι από το γάλα, τρέφουν το δικό τους γαλαξία..

Κι από τους σπόρους, μνήμη σπέρνουν..

Φτερό του κύκνου, άντεξε την ομορφιά την τόση, και μην πεθάνεις!

Όσοι προβιά δοκίμασαν αλλήθωρα στενεύουν στο δρομάκι

Δεν έχουν μάτια, ούτε διαδρομή

Κι από τις σάρκες τους, ταΐζουν το θηρίο

Και από το θέλω τους, ποτάμι το αίμα για το τίποτα

Και απ’ την σπορά τους, μούχλα και σαπρόφυτα

Ουρά φιδιού μαλάκωσε με το μαστίγιο , και μην προ δώσεις!

Όλοι γνωρίζουν το όνομα,

Όλοι την δύναμη την ξέρουν,

Την θεία μηχανή όλοι γυρεύουν,

Οι πύλες άνοιξαν, για όσους, για πολλούς για όλους…

Μα μόνο τότε….

Τότε που η μοναξιά θα βρει αξία, χωρίς να νοιάζεται, χωρίς να προσπερνά

Τότε….

Μόνος δεν  θα είναι ο μοναχός, το ξέρει δεν το ξέρει..
Τώρα ζευγάρι γίνεται για να χαρεί η φύση…

Για να πληρώσει το ρηθέν, θεός μήτε θηρίο…

Όμως ούτε και άνθρωπος, δεν είναι και το ξέρει…
Όλοι με νήματα λογιών, στο αφύσικο δεμένοι...

Με συναντήσεις πιθανές κάθε φορά στο μέσον...

Αιώνια αναζήτηση, στείρα φιλοσοφία…

Σ΄ ένα ταξίδι θάλασσες!

Σ΄ ένα σταθμό, ανάσες!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/6/2014=20=2