Άπαρσις

Άνοιξα την ψυχή μου,

ξεκλειδώνοντας την πύλη του Άδη,

με τα βαρύγδουπα  μάνταλα, και τις θολές δοξασίες.

Περνοδιαβαίνοντας σε τόπους,

που τα τριαντάφυλλα πόναγαν στο χάδι του αγέρα,

και τα κομμένα  κυκλάμινα τον ήλιο ζητούσαν.

Διάβασα την ψυχή μου,

ανασαίνοντας με βράγχια το κύμα,

και τον αχό απ τον κόχυλα, να σπάει τα αυτιά  μου.

Αγκομαχώντας σε χρόνους πετρόχτιστους,

με κάστρα τους, άχρωμες νεκρές εξισώσεις,

με θέσεις που η άρση τους, φαντάζει ουτοπία.

Έμαθα την ψυχή μου αγρυπνώντας,

τις ώρες ανάμεσα σε μένα και κείνη,

με το λυκόφως λυχνάρι μας,

χωρίς νου και μάτια,

με λυκαυγές το τραγούδι μας σε νότες αλέγκρο.

Χαίρομαι την ψυχή μου ταξιδεύοντας,

σε δρόμους καθάριους,

με φάρο και σύντροφο του νότου το αστέρι!
Τον Άγγελό μου!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/7/2014=17=8 

Αρχή πριν την αρχή, τέλος μετά το τέλος.

Κατήφεια, μιζέρια δυστυχία, είναι αδρανείς οι μύες που προκαλούν την σύσπαση για να δημιουργηθεί το χαμόγελο..

Τα μάτια αναζητούν εναγωνίως τον τροφοδότη…

Αφού τον εγκλωβίσουν τον βομβαρδίζουν, με όλα τα αρνητικά που γεμίζουν την ύπαρξη τους, και μετά γυαλίζουν με ένα φώς, ίδιο με εκείνο του δείκτη της φορτισμένης μπαταρίας.

Ο τροφοδότης δεν χρειάζεται να ενεργήσει, όλα είναι αυτοματοποιημένα.

Αρκεί η αόρατη σύνδεση, και ο τροφοδότης αδειάζει, γεμίζοντας τον αποδέκτη.

Φυσικό η μεταφυσικό φαινόμενο, αλλά πραγματικό, η ενεργειακή μετάγγιση.

Περιληπτικά τα χαρακτηριστικά αυτά αποτελούν την  δομή των αρνητικών ανθρώπων, και είναι έμφυτα.
Χρειάζονται τούς θετικούς γιατί από αυτούς αντλούν ενέργεια  για να υπάρχουν αδειάζοντας τους. (ενεργειακά βαμπίρ)!
Άποψη μου, το νήμα που τους τροφοδοτεί με άνωθεν ενέργεια είναι πλέον κομμένο...
Τραγικές ψυχές, που πανικόβλητες, προσπαθούν μάταια να κρατηθούν...είναι όμως εξ ορισμού χαμένες.
Ο μόνος τρόπος να περάσουν στο άλλο στρατόπεδο, είναι με δική τους θέληση, και με έναν θετικό βοηθό...
Το μέσον όμως είναι μεγάλη θυσία, αδύνατη για αυτούς...
οπότε είναι καταδικασμένοι...
Ελάχιστες εξαιρέσεις, οι αιχμάλωτοι του αρνητικού πεδίου, βρίσκουν τον ηρωισμό και την αδελφή ψυχή, και περνούν την πύλη, προς την ελευθερία, θυσιάζουν όμως την κατάσταση που ονομάζουμε ζωή..
Αλλά και η συνεργός αδελφή ψυχή, που βοηθά στην μετάταξη, δέχεται μετά εκδικητικές επιθέσεις, ύπουλες και μεθοδικές, επειδή έκλεψε τον αιχμάλωτο.

Οι επιθέσεις ατονούν, και εξουδετερώνονται απλά, και εύκολα, μόνο και μόνο όταν συνειδητοποιήσει ο συνεργός ότι βάλλεται.

Τελικά άσο δύσκολο είναι για κάποιον να ανοίξει την πύλη του Ψυχονού, του ψυχοπνευματικού κόσμου, τόσο εύκολο είναι να κινηθεί εκεί, να τον διαχειριστεί, να πολεμήσει και να νικήσει.

Για αυτό και χιλιετηρίδες τώρα, κύριο μέλημα, είναι η απαξίωση του νου και της ψυχής, με εργαλείο την υλη και τα χαρακτηριστικά της.

Κι όμως η υλη δεν είναι καταραμένη, σε αρμονία με τον άυλο κόσμο, ο υλικός μετατρέπει και οδηγεί το σύμπαν, η ακόμα εκφράζει και τον θεό.

Ο χτιστός κόσμος, σε αρμονία με τον άχτιστο δημιουργό, ορίζει τον Ψυχονού.

Ο ψυχονούς με την σειρά του, σε αρμονία με το μη ων, ορίζει τον λόγο,

Ο λόγος στην συνέχεια, σε αρμονία με το παν, ορίζει το Χάος.

Οι ευεργετούντες δεν πράττουν σωστά, όσο κι αν ακούγεται σκληρό....
Απλό παράδειγμα: Η Μέθοδος κοινωνική αλληλεγγύη, δεν έχει σκοπό να ανακουφίσει, ο βαθύτερος της στόχος είναι να καταστείλει...

Το κακό δεν είναι εχθρός, είναι αντίπαλος, μηδέν καλόν αμιγές κακού.

Χωρίς την έλλειψη του καλού, θα υπήρχε μόνο αδράνεια..

Χωρίς την έλλειψη του φωτός θα υπήρχε μόνο ουδετερότητα.
Υπάρχει ανάγκη τραγική να κυριαρχήσει σε μεγάλο ποσοστό ο "διάβολος" για να υπερισχύσει η αξία και η δύναμη του "θεού"..
Επιβεβαιώνεται δυστυχώς μετά από κάθε πόλεμο....
Αν οι τροφοδότες κλείσουν τις πόρτες, το φαινόμενο της ενεργειακής μετάγγισης θα εξαλειφθεί σταδιακά.

Το αποτέλεσμα…

Ο υλικός κόσμος, θα αφομοιώνετε από τον πνευματικό,

Θα τελειώσουν όλα…

Όχι κατηγορηματικά, θα υπάρχουν νέοι πεπτωκότες του πνευματικού, που θα μετακυλίονται στον υλικό, σε μια ροή συνεχή..

Αν αυτό δεν συμβαίνει…. Δεν ισορροπεί το άπαν σύμπαν και μη σύμπαν.

Παραμένει άρρητο εκείνο που διέπει την πριν την αρχή του Χάους…. Ανυπαρξία.  

ΥΓ:  Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το διαπίστωσα ακόμα μια φορά όταν τελείωσα.

Το άθροισμα των αριθμών της ημερομηνίας που γράφηκε το παρόν είναι 7,

και το αντίστοιχο γράμμα το Η.

Γιορτή σήμερα του προφήτη Ηλία, του Ήλιου….

Αφιερωμένο λοιπόν στο ΦΩΣ.

Βιωματικές προσωπικές αναζητήσεις
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/7/2014=16=7

Εν τη γενέσει…

Με εργαλείο μου νυστέρι και βελόνα

σε επεμβάσεις αμφιβόλου ηθικής,

μύστες κερνάνε ίαμα τον κυκεώνα

που το τυλίγουν σε ξερόφυλλα συκής.

Η ζωφόρος οργιάζει και πυρώνει

χαμένο τάμα η θυσία για την πόλη

θύτης και θύμα, μαύρο άσπρο πιόνι

μια σκακιέρα ποτισμένη με φορμόλη.

Με μαδημένο της μητρός το εκμαγείο

και με ένα κράμα, απομίμηση κακή

μόσχος ασίτευτος γελάει το σφαγείο

στην εκατόμβη που ορίζει ένα βρακί.

Φτύνουν οι νύχτες άχρονη κουλτούρα

Φεύγουν οι μέρες και αφήνουν αδειανά

να κελαρύζουν, τα ρυάκια με θολούρα

άρδην βρωμίζουν πρωινά και δειλινά.

Σαν τις χαρά, λουλούδι που ωριμάζει,

συσπάσεις γέννας, η μαμή πληθυντικός

Και σαν τις λύπη, σπόρος που λουφάζει,

Κραυγές οδύνης, αποδέκτης ο Ενικός.

Η  ρώμη είναι του ενός αβάντα

Η δύναμη χρειάζεται πολλούς

Η ένωση δεσμεύει δυο πάντα

πηγή Ζωής, με θεϊκούς αυλούς.  

   

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/7/2014=24=6

Ζωή άνευ θανάτου μετανοίας..

Αν γίνει λίμνη ο ουρανός, βότσαλο η σελήνη

ταράζει ήρεμα νερά, και ζωντανεύει η λίμνη.

Αν γίνει τ’ όνειρο παλμός, η θέληση μαχαίρι

κόβει στα δύο την σιωπή, και γίνεται αστέρι.

Ένα κοχύλι που μετά, η θητεία του τελειώνει,

γίνεται μήτρα για ζωή, δεν κλείνει δεν θυμώνει.

Μια γωνιά που απόμεινε έρμη χορταριασμένη,

προβάλει νέους έρωτες, έστω και διχασμένη.

Σαν άνθρωπος η σαν θεός, στου Άδη το στροφάδι

τέλος και αρχή ενώνονται, και σβήνουν το ψεγάδι.

Των προπατόρων αίνιγμα, αμάρτημα στο βρόντο,

παράδεισος πρώτη ματιά  και η κόλαση το φόντο.

Είναι η τέχνη ομορφιά, για της ζωής τον δρόμο

Και ο  έρωτας είναι γραφή, που αψηφά το νόμο

Εκείνοι που ψηλά κοιτούν, ψηλότερα φωλιάζουν

Κ΄οι  χαμηλοί σαν δικαστές άδικα που δικάζουν.

Δίχτυ μετέωρο παντού, δεσμώτης στο ταξίδι

σπάει αδύνατα πλευρά, στάλες νερό με ξύδι.

Ψάρι χαμένο σπαρταρά, χωρίς νέο σε ρυάκι,

Τα όνειρα του ποιητή δεν φτάνουν την Ιθάκη.

  

Όσα ορθώνονται εμπρός, τα πίσω μας θυμούνται

ήμερα φίδια σιωπηλά, στο κόρφο μας κοιμούνται.

Είναι εμπόδια οι εχθροί, μα πρώτα ο εαυτός μας
τι κι αν γκρεμίσουν οι ναοί, θα μείνει ο θεός μας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/7/2014=22=4