Άπαρσις

Άνοιξα την ψυχή μου,

ξεκλειδώνοντας την πύλη του Άδη,

με τα βαρύγδουπα  μάνταλα, και τις θολές δοξασίες.

Περνοδιαβαίνοντας σε τόπους,

που τα τριαντάφυλλα πόναγαν στο χάδι του αγέρα,

και τα κομμένα  κυκλάμινα τον ήλιο ζητούσαν.

Διάβασα την ψυχή μου,

ανασαίνοντας με βράγχια το κύμα,

και τον αχό απ τον κόχυλα, να σπάει τα αυτιά  μου.

Αγκομαχώντας σε χρόνους πετρόχτιστους,

με κάστρα τους, άχρωμες νεκρές εξισώσεις,

με θέσεις που η άρση τους, φαντάζει ουτοπία.

Έμαθα την ψυχή μου αγρυπνώντας,

τις ώρες ανάμεσα σε μένα και κείνη,

με το λυκόφως λυχνάρι μας,

χωρίς νου και μάτια,

με λυκαυγές το τραγούδι μας σε νότες αλέγκρο.

Χαίρομαι την ψυχή μου ταξιδεύοντας,

σε δρόμους καθάριους,

με φάρο και σύντροφο του νότου το αστέρι!
Τον Άγγελό μου!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/7/2014=17=8