Σφαιρικές αντιλήψεις και γραμμική πραγματικότητα

Σφαιρική πραγματικότητα και γραμμικές αντιλήψεις;

Μια εκδοχή, που έχει μόνο ένα σημείο επαφής, τουτέστιν μια και μόνη αντίληψη για την πραγματικότητα…

Μπορεί να είναι Αλήθεια, μια αλήθεια στατική, ένα θεώρημα, ή ένα δογμα.
Αν όμως αλλάξουν τα δεδομένα, και αντιστραφούν οι όροι, το αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικό, δημιουργεί μια κινητικότητα και δεν έχει καμία απόκλιση.

Η αντίληψη των πραγμάτων παρίσταται γραμμικά με μια σφαίρα, ή οποία κινείται εφαπτόμενη συνεχώς πάνω στην ευθεία της πραγματικότητας, υπάρχουν δυο σημαντικά πλεονεκτήματα και πολλά υποδεέστερα.

Η αντίληψη είναι σφαιρική με ο΄τι αυτό συνεπάγεται…

είναι εναλλασσόμενη και εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία της πραγματικότητας που σαν ευθεία είναι άπειρη.

Σε τρισδιάστατη γραμμική απεικόνιση, με πολλές σφαίρες να κινούνται εφαπτόμενες στην ευθεία, έχουμε μια εικόνα της κίνησής μας, των επαφών μας του εμπλουτισμού των αντιλήψεων μας, την ροή μας.
Θα μπορούσε να ονομασθεί γέννηση η επαφή της σφαίρας με την ευθεία, και θάνατος η απομάκρυνσή της από αυτή.
Θα μπορούσε να είναι η ψυχή ο πυρήνας της σφαίρας, νους το υπόλοιπο, και σώμα η επιφάνεια.
Στην νοητή ευθεία του Ηλίου, κινούνται σε συγκεκριμένες αποστάσεις οι πλανήτες.
Στην νοητή ευθεία του γαλαξία κινούνται τα πλανητικά συστήματα..
Στην νοητή ευθεία του σύμπαντος κινούνται οι γαλαξίες.
Οι επιστήμονες άρχισαν να μιλούν για παράλληλα σύμπαντα...
Επιδιώκοντας να γίνει σαφέστερη η έννοια του Θεού…
Κάποτε θα μιλήσουν και για τεμνόμενα σύμπαντα...
Τότε θα γίνει σαφέστερη και η έννοια τού Χάους.

Πρώτα απ όλα όμως θέλω να γίνει σαφέστερη η έννοια του ανθρώπου…

Ίσως η αντίληψη να είναι το σύμπαν... συμπυκνωμένο μέσα στον καθένα, η μέρος του, αυτό που άλλοι λένε ψυχή, άγγελο, ένστικτο...
Τα πιστεύω, είναι ότι μας έμαθαν η ότι διαμορφώσαμε, από την υλοποίηση μας μέχρι να πεθάνουμε.

Μετά παύουν να υπάρχουν, όπως και το εγώ, η υποκειμενικότητα.
Υπάρχει ένα επιχείρημα, μακάβριο ίσως.
Όλοι όσοι έχουν βιώσει εμπειρία θανάτου ατόμου το οποίο διατηρεί την πνευματική του διαύγεια, ίσως έχουν συνειδητοποιήσει πώς υπάρχει ένα χρονικό διάστημα πριν το θάνατο, που το άτομο έχει ήδη περάσει σε μεγάλο βαθμό στον "άλλο κόσμο".
Σε αυτό το χρονικό διάστημα, κάποιος μπορεί να αντιληφθεί πολλές αλήθειες, αν δεν παρασυρθεί πλήρως από την οδύνη του.
Οι ιδέες οι ανακαλύψεις, οι εφευρέσεις, οι καλλιτεχνικές δημιουργίες που θαυμάζουμε, δεν γεννιούνται από τον δημιουργό τους, εκείνος απλώς, "μπαίνει" στο συμπυκνωμένο σύμπαν μέσα του και τις κάνει φανερές σε εμάς,
Δεν είμαστε είδωλα, είδωλο είναι αυτό που βλέπουμε.    

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/12/2014=18=9

Με ερέθισμα την κοινοποίηση της ανάρτησής από Νημερτής Δωρίδας

«Σφαιρική πραγματικότητα και γραμμικές αντιλήψεις»

Γενετικά όργανα και άλλα συναφή…

Αυτό το ρημάδι που βγάζει το λάδι

αθάνατο μοιάζει, δεν λιώνει ποτέ.

Κοπρόσκυλο μένει, την μοίρα μας δένει

γαβγίζει και φτύνει, βρωμιά και λεκέ

Αυτό το κουσούρι, γκαστρώνει γαϊδούρι,

Διχόνοια γεννάει, μα δεν θα το πω.

Σαν ύδρα της Λέρνης, αιδώς της Ελένης,

σκοπίμως φτιαγμένη, για άλλη ατραπό.

Αυτή η φωνή μας, φωτιά στο μουνί μας

Ακούγεται μόνο, σε δύο αυτιά

Εμείς στην υγειά μας, που είναι δικά μας,

για σας τα δικά σας, νερό στην φωτιά.

Μαζί σου αντρούτσο, ζωή για τον πούτσο

του άλλου τα θέλω, τα πώς, τα γιατί.

Σου μάθανε μόνο, το χέρι με τόνο

καθέτως να τείνεις, του κώλου χαρτί.

Αυτά τα παιχνίδια, ζαλίζουν τ΄αρχίδια

Γυρνάει ο τόπος, γερνάω και εγώ.

Εκείνα του κάκου, στερούνται θανάτου,

ποιος τάχα γεννάει, η κότα η τ αυγό.

Αυτό που ηκούστη, γαμήστε τον πούστη

Παράγγελμα μαύρο, του όχλου φαΐ.

Ξερνά στις πλατείες, σκουριά και νοθείες,

Κοπάδια και αγέλες, σκορπούν οι λαοί.

Αυτός ο παιάνας, της κάθε πουτάνας,

που ζει για το χρήμα, γαμίσι σκληρό.

Να παίρνει εξουσία, με μια συνουσία,

που βρήκες γραμμένο, ζητάω να βρω.

Dum spero, και υπάρχω, αλλά δεν σας γράφω

κι ας είναι η γλώσσα, για κάποιους ντροπή.

Στην κάθε ευθιξία, προσφέρω θυσία,

εκείνα που λέει….. καθώς οδηγεί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/12/2014=17=8

Αλλάζουν οι εποχές…

Δεν φοβήθηκα ποτέ μου να πεθάνω, το εδώλιο της νύχτας να με δένει

Η ψυχή μου, από μένα παραπάνω, ξεψυχάει την στιγμή που περιμένει.

Κρύο κέλυφος σκεπάζει τον ζητιάνο, ούτε σάρκα ούτε αίμα απομένει,

 μια νεράιδα φυλακή σε κρύο πιάνο,  να γυρεύει μελωδία ξεχασμένη.

Δεν γεννήθηκα μονάχα για να παίρνω, αχαμνά υποταγμένος να σωπαίνω

ναυαγός σε ξερονήσι θα χορταίνω, ότι ξέρω, όσα ζω, κι όπου πηγαίνω

Κοκαλάκι νυχτερίδας ξεχασμένο, αργαλειός η κάθε μέρα που υφαίνω,

ο αέρας με κρατάει μεθυσμένο, με κρασί που δεν το πίνω, το ανασαίνω.

Αν με κάθε αμαρτία γονατίζω, κι αν στο θέατρο το αίμα μου παγώνει,

αναβλύζει προσευχή όταν δακρύζω, τραγωδία το εσύ και με πληγώνει.

Αν τη γνώση με κανόνες την ορίζω, αν φωτίζει το εγώ μου και το λιώνει

Δεν ακούω μουσική σε τόνο γκρίζο, που τις νότες μου αγέννητες σκοτώνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/12/2014=14=5

Αχερουσία η λίμνη με τα νούφαρα…..

Αρχή του χάους ο έρωτας στη λίμνη, που καθρεφτίζεται ο νους της ψυχής.

Η αυθεντικότητα είναι μία δυνατή ιδιότητα, είναι και πόλος έλξης συναισθημάτων,

θετικών και αρνητικών.

Κερδίζει θεατές και δημιουργεί πρωταγωνιστές.

Είναι οι ρόλοι προκαθορισμένοι, και τόσο βιωμένοι, που ο υποκριτής αποδίδει την πραγματικότητα του και την υποκρίνεται.

Ο καθένας είναι πρωταγωνιστής και θεατής οι συνθήκες ορίζουν τον ρόλο,

μέσα στο μικρό θεατράκι της ζωής.

Είναι το θέατρο το άλλοθι των παρασκηνίων, το ιδεατό μονόπρακτο του καθενός.

Αυτό που θεωρεί πώς έπρεπε να είναι, και το υποκρίνεται.

Αυτό που θα άρεσε στους θεατές να είναι, και αυτό που θα ήθελαν και εκείνοι να είναι,

και το χειροκροτούν.

Μια ερωτική σχέση μεταξύ του ηθοποιού και του θεατή, το είδωλο η σκηνή,

και ο καθρέφτης η πλατεία.

Είναι η αυθεντικότητα η υποκειμενική αλήθεια του καθενός.

Είναι η αυθεντικότητα μια τέλεια απόδοση του ρόλου.

Δεν είναι όμως η αλήθεια, το καλό ψέμα είναι το αυθεντικό ψέμα,

και επειδή είναι αυθεντικό το νομίζει ο θεατής αλήθεια.

Η αλήθεια είναι δύσκολος δρόμος, γεμάτος αγκάθια...
Η δοκιμασία είναι να τον περπατήσεις ξυπόλητος...
Η αθωότητα έγινε δόλωμα για ψάρεμα σε θολά νερά...
Η δύναμη είναι να καταπιείς το αγκίστρι, αλλά να μην πιαστείς...
Η αδικία είναι το κερασάκι, και η τούρτα το  θέατρο....
Η εγκράτεια είναι να μην καταναλώνεις, ότι οι άλλοι σερβίρουν..
Η μοναδικότητα είναι ο μπούσουλας για το καράβι σου...
Η θάλασσα είναι το βάθεμα, και ο ουρανός το ψήλωμα στο ταξίδι..
Η σελήνη χαρίζει ευαισθησία, και ο ήλιος φως...
Το σώμα στην γη ρίζες, ο νους στην θάλασσα δράση, η ψυχή στον ήλιο φως.

Στην ερωτική αυτή σχέση του ηθοποιού και του θεατή συνδετικός κρίκος είναι ο φόβος.

Είναι μια από τις αλήθειες της παράστασης, που στηρίζει την αυθεντικότητα του ηθοποιού, 

και εξουδετερώνει τις ανασφάλειες του θεατή.

Όπως την αγάπη έτσι και ό φόβος χρειάζεται δύο για να γεννηθεί.

Πολλοί θεωρούν πώς ο μεγαλύτερος φόβος είναι ο φόβος του θανάτου.

Αυτό είναι μια επιφανειακή ερμηνεία, ο θάνατος είναι άγνωστος.

Ο φόβος είναι για το άγνωστο, είναι το συναίσθημα που νοιώθουμε απέναντι στην αλήθεια.

Φοίβος είναι το όνομα του Απόλλωνα, το όνομα του φωτός της αλήθειας.

Είναι το συναίσθημα του ηθοποιού μήπως δεν είναι αυθεντικός, και το συναίσθημα του θεατή μήπως ο ηθοποιός δεν αποδώσει την αυθεντικότητα που εκείνος επιζητά.

Δεν θα συμφωνήσω για τον φόβο, όσον αφορά το ασυνείδητο εσωτερικό μας.

Ένας οδηγός δεν φοβάται όταν οδηγεί, φοβάται όμως όταν είναι συνοδηγός.

Όταν κάποιος είναι αυθεντικός δεν φοβάται, δηλώνει στους γύρω του και εκείνοι καταλαβαίνουν, αυτό που είναι,

και φοβούνται μόνο όταν η αυθεντικότητα του είναι διαφορετική από εκείνη που οραματίζονται.

Όταν κάποιος είναι αυθεντικός δεν γυρεύει λάμψη, ξέρει καλά πώς την έχει είναι αυτόφωτος.

Μεταμορφώνεται σε αυθεντία, γεννάει αλήθειες αποδεκτές σε πολλούς.

Τον δρόμο από τον φόβο μέχρι την αλήθεια καλύπτει η ανεπάρκεια.

Μέσα εκεί φτιάχνεται το σύνολο, η κοινωνία, ο θεός του κάθε ενός, με στόχο την αυτάρκεια,

την απόλυτη αυτάρκεια που ορίζει το χάος.

Ανεπαρκείς είναι όλοι, για αυτό δημιουργείται η ανάγκη,

ακόμα και για τον θεό «ανάγκα και θεοί  πείθονται»

Άλλος πολύ, άλλος λίγο, οι περισσότεροι είναι ανεπαρκείς, αρχικά για τους ίδιους.

Πόσο μάλλον για κάποιον άλλο, που και εκείνος δεν έχει επάρκεια.

Δύο ελλείψεις επάρκειας, γεννούν μύρια αρνητικά, και αυτό πολλαπλασιάζεται στην κοινωνία.

Είναι φανερή η κατάσταση που επικρατεί.

Αυτό δεν σημαίνει πώς δεν είναι ολοκληρωμένοι.

Είμαστε όμοιοι δεν είμαστε ίδιοι.

Ο καθένας έχει το μέγεθος που του αναλογεί στον δρόμο για την ολοκλήρωση του.

Είναι ο κάθε ένας μοναδικός, για κάποιον άλλο, μερικοί είναι για περισσότερους.

Έχει και ένα ελάττωμα ο αυθεντικός, είναι εγωιστής, γιατί ξέρει πώς είναι αυθεντικός.

Δεν ανασαίνει η αλήθεια όταν περπατά χέρι-χέρι με το ψέμα.

Η πραγματοποίηση των ονείρων, είναι μια κατάσταση κινούμενη μονίμως,

και όταν γίνει γεννά αυτόματα άλλο όνειρο…

Είναι Λερναία Ύδρα.

Αυτό συμβαίνει στις περιπτώσεις που κάποιος επιχειρεί και πραγματοποιεί το όνειρό του, ισορροπώντας μεταξύ του προσδοκώμενου και του εφικτού.

Μέσα μας τέλος έχουμε την δύναμη να κάνουμε τα πάντα, όταν κάποτε μας επιτρέψουν, η κατορθώσουμε να χρησιμοποιήσουμε και τα υπόλοιπα 8/10 του εγκεφάλου μας που είναι αδρανή.
Σωστά όλα, η λάθος είναι δοσμένα αρμονικά με γλαφυρό τρόπο...
Ζωγραφίζουν την ζωή που μας περιβάλει..
"Βλέπω", και την ζωή που εμπεριέχεται μέσα μας, την απόλυτα δική μας...
"Νοιώθω" και την ζωή, πέρα από την ζωή μας.

«Πιο μακριά απ το πέρα

κι απ το πάνω μακράν.

Με τον κόσμο παντιέρα

στης ζωή μας το πάν.»

Ίσως την δύναμη να την έχουμε μέσα μας, για να αντιμετωπίσουμε το περιβάλλον.
Ίσως αν το αντιμετωπίσουμε σωστά να ενισχύσουμε την ζωή μέσα μας,

και να είναι μια όαση η ζωή μετά την ζωή...
Ίσως....
Το μόνο σίγουρο και αληθινό για τον καθένα μας είναι η ζωή μέσα μας,
Αυτή είναι η βάση που πατάμε, και αυτήν ελέγχουμε, αν αντέξουμε στις δυσκολίες

της ζωής που μας περιβάλλει.

Το μόνο σίγουρο είναι ο φόβος μήπως δεν…

«Ένας καλός φίλος, ο Τυχαίος είχε μια λατρεία στα λουλούδια, ιδιαίτερα στα μπουμπούκια.Ήρθε μια μέρα και στον κήπο του «έσκασε»  ένα μπουμπούκι, που όμοιο του δεν είχε ξαναγίνει.Με απερίγραπτη την χαρά του ο Τυχαίος άρχισε να ονειρεύεται.Πόσο όμορφο είναι, πόσο μαγευτικό.Κάποια στιγμή με την αγάπη μου και την περιποίηση μου….
θα ανθίσει ένα υπέροχο λουλούδι…Θα χαρώ τα όμορφα χρώματα του…Θα μυρίζω το μεθυστικό του άρωμα…Ζούσε μόνο για το μπουμπούκι, παραμέλησε και ξέχασε τον εαυτό του.Ο καιρός περνούσε, το μπουμπούκι καμάρωνε και λικνιζόταν στον αέρα, λες και ήθελε να πλησιάζει όλο και περισσότερο τον αυλόγυρο…Μεγάλωνε το μπουμπούκι, γινόταν λουλούδι, μεγάλωνε και ό μίσχος.Πρώτο πλάνο στον κήπο αυτό, ο Τυχαίος κομπάρσος…Ένα πρωί ήρθε η καταστροφή, το φρέσκο λουλουδάκι, είχε εξαφανιστεί.Στην θέση του ένα κοτσάνι, ότι απόμεινε από το κόψιμο του λουλουδιού…Στην θέση του Τυχαίου, ένας διαβάτης που συνεχώς αναζητά το λουλούδι που έχασε…»

Δεν ξέρει ποτέ κανείς,  πως αν συνεχίζει, φροντίζει, περιποιείται, θα μπορέσει να δει τα χρωματιστά πέταλα και να μυρίσει το άρωμα του λουλουδιού.

Και προχωράμε αιώνες τώρα στον χρόνο μας, που τον φτιάξαμε εμείς για μας, για τις ανάγκες μας, τους φόβους μας την αυθεντικότητα μας.

Προχωράμε μέσα στο υποκατάστατο της αλήθειας, που για κάποιο περίεργο προπατορικό λόγο έσπασε και έγινε, ο καθρέφτης άπειρα κομμάτια όσα και οι άνθρωποι.

Παραμένει όμως ενιαία, ακέραια, η ιδέα του καθρέφτη, άθραυστη,  και την βλέπουμε όταν ένα βότσαλο πέφτει στην λίμνη του, και του αφαιρεί την ιδιότητα να δημιουργεί είδωλα.

Είναι το βότσαλο η αγάπη, που ο άνθρωπος κάποιες στιγμές αγωνίας πετάει στον καθρέφτη.

Είναι ο αέρας, που ο θεός φυσάει στην λίμνη και κάποιες στιγμές ακυρώνει τον καθρέφτη.

Είναι ο ήλιος που την αλήθεια, καθρεφτίζει σαν λάμψη, και κλείνουμε τα μάτια μας, από φόβο.

Είναι τέλος και η ιδέα, όλες οι ιδέες, γνωστές και άγνωστες, κρεμασμένες στον κόσμο τους, στον κόσμο τον ιδεατό, τον κόσμο που περπάτησε ο Πλάτων, με το ευρύτατο ηλιακό στέρνο, και την αρχέγονη ψυχή την αιώνια.

Κάθε ιδέα, ταυτόχρονα με την σύλληψή της γίνεται υποδεέστερη του αρχέτυπου.
Στο  στάδιο της υλοποίησης είναι ήδη στο μισό της.
Και όταν εφαρμοστεί πλήρως, δεν έχει τίποτα από τα αρχικά χαρακτηριστικά της...
Το ίδιο και η αγάπη,
Η μαγική λέξη, το πασπαρτού των ποιητών, το ιδεατό της ένωσης δύο ανθρώπων, η αγγελική κοινωνία.
Γράφονται χιλιάδες κείμενα, γίνονται μυριάδες συζητήσεις για την αγάπη, αιώνες τώρα, χιλιετηρίδες.
Αγάπη γύρω μου, δεν "βλέπω".
Να διευκρινίσω, η μη ύπαρξη αγάπης δεν συνεπάγεται μίσος.
Σταματώ εδώ, κανείς δεν θέλει να τού χαλάνε το όνειρο.
Είναι και αυτό μια μάσκα αγάπης… ένα είδωλο, ένα εδώλιο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/11/2014=12=3