Αχερουσία η λίμνη με τα νούφαρα…..

Αρχή του χάους ο έρωτας στη λίμνη, που καθρεφτίζεται ο νους της ψυχής.

Η αυθεντικότητα είναι μία δυνατή ιδιότητα, είναι και πόλος έλξης συναισθημάτων,

θετικών και αρνητικών.

Κερδίζει θεατές και δημιουργεί πρωταγωνιστές.

Είναι οι ρόλοι προκαθορισμένοι, και τόσο βιωμένοι, που ο υποκριτής αποδίδει την πραγματικότητα του και την υποκρίνεται.

Ο καθένας είναι πρωταγωνιστής και θεατής οι συνθήκες ορίζουν τον ρόλο,

μέσα στο μικρό θεατράκι της ζωής.

Είναι το θέατρο το άλλοθι των παρασκηνίων, το ιδεατό μονόπρακτο του καθενός.

Αυτό που θεωρεί πώς έπρεπε να είναι, και το υποκρίνεται.

Αυτό που θα άρεσε στους θεατές να είναι, και αυτό που θα ήθελαν και εκείνοι να είναι,

και το χειροκροτούν.

Μια ερωτική σχέση μεταξύ του ηθοποιού και του θεατή, το είδωλο η σκηνή,

και ο καθρέφτης η πλατεία.

Είναι η αυθεντικότητα η υποκειμενική αλήθεια του καθενός.

Είναι η αυθεντικότητα μια τέλεια απόδοση του ρόλου.

Δεν είναι όμως η αλήθεια, το καλό ψέμα είναι το αυθεντικό ψέμα,

και επειδή είναι αυθεντικό το νομίζει ο θεατής αλήθεια.

Η αλήθεια είναι δύσκολος δρόμος, γεμάτος αγκάθια...
Η δοκιμασία είναι να τον περπατήσεις ξυπόλητος...
Η αθωότητα έγινε δόλωμα για ψάρεμα σε θολά νερά...
Η δύναμη είναι να καταπιείς το αγκίστρι, αλλά να μην πιαστείς...
Η αδικία είναι το κερασάκι, και η τούρτα το  θέατρο....
Η εγκράτεια είναι να μην καταναλώνεις, ότι οι άλλοι σερβίρουν..
Η μοναδικότητα είναι ο μπούσουλας για το καράβι σου...
Η θάλασσα είναι το βάθεμα, και ο ουρανός το ψήλωμα στο ταξίδι..
Η σελήνη χαρίζει ευαισθησία, και ο ήλιος φως...
Το σώμα στην γη ρίζες, ο νους στην θάλασσα δράση, η ψυχή στον ήλιο φως.

Στην ερωτική αυτή σχέση του ηθοποιού και του θεατή συνδετικός κρίκος είναι ο φόβος.

Είναι μια από τις αλήθειες της παράστασης, που στηρίζει την αυθεντικότητα του ηθοποιού, 

και εξουδετερώνει τις ανασφάλειες του θεατή.

Όπως την αγάπη έτσι και ό φόβος χρειάζεται δύο για να γεννηθεί.

Πολλοί θεωρούν πώς ο μεγαλύτερος φόβος είναι ο φόβος του θανάτου.

Αυτό είναι μια επιφανειακή ερμηνεία, ο θάνατος είναι άγνωστος.

Ο φόβος είναι για το άγνωστο, είναι το συναίσθημα που νοιώθουμε απέναντι στην αλήθεια.

Φοίβος είναι το όνομα του Απόλλωνα, το όνομα του φωτός της αλήθειας.

Είναι το συναίσθημα του ηθοποιού μήπως δεν είναι αυθεντικός, και το συναίσθημα του θεατή μήπως ο ηθοποιός δεν αποδώσει την αυθεντικότητα που εκείνος επιζητά.

Δεν θα συμφωνήσω για τον φόβο, όσον αφορά το ασυνείδητο εσωτερικό μας.

Ένας οδηγός δεν φοβάται όταν οδηγεί, φοβάται όμως όταν είναι συνοδηγός.

Όταν κάποιος είναι αυθεντικός δεν φοβάται, δηλώνει στους γύρω του και εκείνοι καταλαβαίνουν, αυτό που είναι,

και φοβούνται μόνο όταν η αυθεντικότητα του είναι διαφορετική από εκείνη που οραματίζονται.

Όταν κάποιος είναι αυθεντικός δεν γυρεύει λάμψη, ξέρει καλά πώς την έχει είναι αυτόφωτος.

Μεταμορφώνεται σε αυθεντία, γεννάει αλήθειες αποδεκτές σε πολλούς.

Τον δρόμο από τον φόβο μέχρι την αλήθεια καλύπτει η ανεπάρκεια.

Μέσα εκεί φτιάχνεται το σύνολο, η κοινωνία, ο θεός του κάθε ενός, με στόχο την αυτάρκεια,

την απόλυτη αυτάρκεια που ορίζει το χάος.

Ανεπαρκείς είναι όλοι, για αυτό δημιουργείται η ανάγκη,

ακόμα και για τον θεό «ανάγκα και θεοί  πείθονται»

Άλλος πολύ, άλλος λίγο, οι περισσότεροι είναι ανεπαρκείς, αρχικά για τους ίδιους.

Πόσο μάλλον για κάποιον άλλο, που και εκείνος δεν έχει επάρκεια.

Δύο ελλείψεις επάρκειας, γεννούν μύρια αρνητικά, και αυτό πολλαπλασιάζεται στην κοινωνία.

Είναι φανερή η κατάσταση που επικρατεί.

Αυτό δεν σημαίνει πώς δεν είναι ολοκληρωμένοι.

Είμαστε όμοιοι δεν είμαστε ίδιοι.

Ο καθένας έχει το μέγεθος που του αναλογεί στον δρόμο για την ολοκλήρωση του.

Είναι ο κάθε ένας μοναδικός, για κάποιον άλλο, μερικοί είναι για περισσότερους.

Έχει και ένα ελάττωμα ο αυθεντικός, είναι εγωιστής, γιατί ξέρει πώς είναι αυθεντικός.

Δεν ανασαίνει η αλήθεια όταν περπατά χέρι-χέρι με το ψέμα.

Η πραγματοποίηση των ονείρων, είναι μια κατάσταση κινούμενη μονίμως,

και όταν γίνει γεννά αυτόματα άλλο όνειρο…

Είναι Λερναία Ύδρα.

Αυτό συμβαίνει στις περιπτώσεις που κάποιος επιχειρεί και πραγματοποιεί το όνειρό του, ισορροπώντας μεταξύ του προσδοκώμενου και του εφικτού.

Μέσα μας τέλος έχουμε την δύναμη να κάνουμε τα πάντα, όταν κάποτε μας επιτρέψουν, η κατορθώσουμε να χρησιμοποιήσουμε και τα υπόλοιπα 8/10 του εγκεφάλου μας που είναι αδρανή.
Σωστά όλα, η λάθος είναι δοσμένα αρμονικά με γλαφυρό τρόπο...
Ζωγραφίζουν την ζωή που μας περιβάλει..
"Βλέπω", και την ζωή που εμπεριέχεται μέσα μας, την απόλυτα δική μας...
"Νοιώθω" και την ζωή, πέρα από την ζωή μας.

«Πιο μακριά απ το πέρα

κι απ το πάνω μακράν.

Με τον κόσμο παντιέρα

στης ζωή μας το πάν.»

Ίσως την δύναμη να την έχουμε μέσα μας, για να αντιμετωπίσουμε το περιβάλλον.
Ίσως αν το αντιμετωπίσουμε σωστά να ενισχύσουμε την ζωή μέσα μας,

και να είναι μια όαση η ζωή μετά την ζωή...
Ίσως....
Το μόνο σίγουρο και αληθινό για τον καθένα μας είναι η ζωή μέσα μας,
Αυτή είναι η βάση που πατάμε, και αυτήν ελέγχουμε, αν αντέξουμε στις δυσκολίες

της ζωής που μας περιβάλλει.

Το μόνο σίγουρο είναι ο φόβος μήπως δεν…

«Ένας καλός φίλος, ο Τυχαίος είχε μια λατρεία στα λουλούδια, ιδιαίτερα στα μπουμπούκια.Ήρθε μια μέρα και στον κήπο του «έσκασε»  ένα μπουμπούκι, που όμοιο του δεν είχε ξαναγίνει.Με απερίγραπτη την χαρά του ο Τυχαίος άρχισε να ονειρεύεται.Πόσο όμορφο είναι, πόσο μαγευτικό.Κάποια στιγμή με την αγάπη μου και την περιποίηση μου….
θα ανθίσει ένα υπέροχο λουλούδι…Θα χαρώ τα όμορφα χρώματα του…Θα μυρίζω το μεθυστικό του άρωμα…Ζούσε μόνο για το μπουμπούκι, παραμέλησε και ξέχασε τον εαυτό του.Ο καιρός περνούσε, το μπουμπούκι καμάρωνε και λικνιζόταν στον αέρα, λες και ήθελε να πλησιάζει όλο και περισσότερο τον αυλόγυρο…Μεγάλωνε το μπουμπούκι, γινόταν λουλούδι, μεγάλωνε και ό μίσχος.Πρώτο πλάνο στον κήπο αυτό, ο Τυχαίος κομπάρσος…Ένα πρωί ήρθε η καταστροφή, το φρέσκο λουλουδάκι, είχε εξαφανιστεί.Στην θέση του ένα κοτσάνι, ότι απόμεινε από το κόψιμο του λουλουδιού…Στην θέση του Τυχαίου, ένας διαβάτης που συνεχώς αναζητά το λουλούδι που έχασε…»

Δεν ξέρει ποτέ κανείς,  πως αν συνεχίζει, φροντίζει, περιποιείται, θα μπορέσει να δει τα χρωματιστά πέταλα και να μυρίσει το άρωμα του λουλουδιού.

Και προχωράμε αιώνες τώρα στον χρόνο μας, που τον φτιάξαμε εμείς για μας, για τις ανάγκες μας, τους φόβους μας την αυθεντικότητα μας.

Προχωράμε μέσα στο υποκατάστατο της αλήθειας, που για κάποιο περίεργο προπατορικό λόγο έσπασε και έγινε, ο καθρέφτης άπειρα κομμάτια όσα και οι άνθρωποι.

Παραμένει όμως ενιαία, ακέραια, η ιδέα του καθρέφτη, άθραυστη,  και την βλέπουμε όταν ένα βότσαλο πέφτει στην λίμνη του, και του αφαιρεί την ιδιότητα να δημιουργεί είδωλα.

Είναι το βότσαλο η αγάπη, που ο άνθρωπος κάποιες στιγμές αγωνίας πετάει στον καθρέφτη.

Είναι ο αέρας, που ο θεός φυσάει στην λίμνη και κάποιες στιγμές ακυρώνει τον καθρέφτη.

Είναι ο ήλιος που την αλήθεια, καθρεφτίζει σαν λάμψη, και κλείνουμε τα μάτια μας, από φόβο.

Είναι τέλος και η ιδέα, όλες οι ιδέες, γνωστές και άγνωστες, κρεμασμένες στον κόσμο τους, στον κόσμο τον ιδεατό, τον κόσμο που περπάτησε ο Πλάτων, με το ευρύτατο ηλιακό στέρνο, και την αρχέγονη ψυχή την αιώνια.

Κάθε ιδέα, ταυτόχρονα με την σύλληψή της γίνεται υποδεέστερη του αρχέτυπου.
Στο  στάδιο της υλοποίησης είναι ήδη στο μισό της.
Και όταν εφαρμοστεί πλήρως, δεν έχει τίποτα από τα αρχικά χαρακτηριστικά της...
Το ίδιο και η αγάπη,
Η μαγική λέξη, το πασπαρτού των ποιητών, το ιδεατό της ένωσης δύο ανθρώπων, η αγγελική κοινωνία.
Γράφονται χιλιάδες κείμενα, γίνονται μυριάδες συζητήσεις για την αγάπη, αιώνες τώρα, χιλιετηρίδες.
Αγάπη γύρω μου, δεν "βλέπω".
Να διευκρινίσω, η μη ύπαρξη αγάπης δεν συνεπάγεται μίσος.
Σταματώ εδώ, κανείς δεν θέλει να τού χαλάνε το όνειρο.
Είναι και αυτό μια μάσκα αγάπης… ένα είδωλο, ένα εδώλιο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/11/2014=12=3