Αλλάζουν οι εποχές…

Δεν φοβήθηκα ποτέ μου να πεθάνω, το εδώλιο της νύχτας να με δένει

Η ψυχή μου, από μένα παραπάνω, ξεψυχάει την στιγμή που περιμένει.

Κρύο κέλυφος σκεπάζει τον ζητιάνο, ούτε σάρκα ούτε αίμα απομένει,

 μια νεράιδα φυλακή σε κρύο πιάνο,  να γυρεύει μελωδία ξεχασμένη.

Δεν γεννήθηκα μονάχα για να παίρνω, αχαμνά υποταγμένος να σωπαίνω

ναυαγός σε ξερονήσι θα χορταίνω, ότι ξέρω, όσα ζω, κι όπου πηγαίνω

Κοκαλάκι νυχτερίδας ξεχασμένο, αργαλειός η κάθε μέρα που υφαίνω,

ο αέρας με κρατάει μεθυσμένο, με κρασί που δεν το πίνω, το ανασαίνω.

Αν με κάθε αμαρτία γονατίζω, κι αν στο θέατρο το αίμα μου παγώνει,

αναβλύζει προσευχή όταν δακρύζω, τραγωδία το εσύ και με πληγώνει.

Αν τη γνώση με κανόνες την ορίζω, αν φωτίζει το εγώ μου και το λιώνει

Δεν ακούω μουσική σε τόνο γκρίζο, που τις νότες μου αγέννητες σκοτώνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/12/2014=14=5