Συμφωνία Αγγέλλων

Αναρωτιέμαι πως ο φόβος μου μικραίνει από θαύμα,  

Είναι η δύναμη που βγαίνει από την γη;

Αναρωτιέμαι στης βροχής, και της βροντής το κλάμα,

Μήπως ο πόνος διαφεντεύει τη σφαγή;

Αναρωτιέμαι πώς δεν έσπασε το νήμα που με δένει,

Είναι φτιαγμένο από μεταξένιο φώς;

Αναρωτιέμαι στου βοριά, σε κάθε ανάσα παγωμένη  

Μήπως για πείσμα, στάθηκα ορθός;

Αναρωτιέμαι αν ο ήλιος σαν ιππότης βασιλεύει

Μήπως το χώρο δίνει στην νυχτιά;

Αναρωτιέμαι τι η κόλαση με πόλεμο κουρσεύει

Μήπως ο πειρατής τον διάβολο γελά;

Κι αναρωτιούνται για την δύναμη αόριστα μαζί σας

Μήπως υπάρχει κάτι έξω από μας;

Νικά τον πόνο δίνει θάρρος, και ορίζει το κορμί σας

Μήπως γλυκά πεθαίνει ο σουλιμάς;*

Άνθρωποι γίνονται θεοί, και δαίμονες ανθρώποι

Μα δεν αναρωτιέμαι τώρα πια!

Υπάρχει μια δύναμη που δένει φωτεινά με πόρπη

το σύμπαν του καθένα χωριστά.

Αγγελικό ταξίδι ορισμένο, ο τόπος φανερά ερημικός,

παρέα η Έσω δύναμη κυρά,

Ερμαί του δρόμου φύλακας μου, συνοδευτής μοναδικός,

Άγγελος με λευκά φτερά.

Μιλώ μαζί του περπατώντας, βουτάω στ άδυτα πανάρχαιας ψυχής

Αγγίζω στάλαγμα δροσιάς,

Είναι αλήθεια, πλέον δεν αναρωτιέμαι, βρήκα το τέλος της αρχής

και βλέπω μέσα μου, εσάς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/8/2016=19=10=1

*σουλιμάς= πολύ πικρό

Λυκάων δεσμώτης

Άγαν που σημαίνει υπερβολικά + ρίζα -πα- , που σημαίνει λαμβάνω, φυλάσσω, εκ του πάομαι, που σημαίνει αποκτώ.

Εννοιολογικά η εσωτερική ανάγκη τινός, να αποκτήσει κάτι, και στην συνεχεία εννοείται να προστατεύσει το “κτήμα” του.

'Έρως εκ του έραμαι (ερώ, ποθώ), γενεσιουργός αιτία της αγάπης.

Λέξεις, που έχασαν στο χρόνο την κυριολεκτική τους έννοια.
Φιλέω-ω, η καθαρότερη μορφή για να εκφραστεί, το συναίσθημα που διέπει δυο ανθρώπους, χωρίς ιδιοτέλεια.

Το λατινικό Amo αποδίδει κυριολεκτικά το σημαινόμενον, -am- (πελασγική ρίζα), που σημαίνει μητέρα η αγνότερη απόδοση για το συναίσθημα της αγάπης.

ΥΓ Δεν αγαπάμε, καλύπτουμε ανάγκες μας.

"ο αγαπά ων πρώτος τον λίθο βαλέ τω".

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10/8/2016=18=9

Έρχονται πάντοτ’ οι Θεοί. (Καβάφης)

Κουρασμένη μορφή του Σισύφου, σε τανάλια εικόνα του γρίφου.

Με το μαύρο του θάνατου χρώμα, και τροφή μας αιώνια βρώμα.

Σαν βροτοί  στης αβύσσου το χάσμα, σαν θεοί σε αόρατο φάσμα.

Με τριαντάφυλλα μαύρα προτάσεις, μαδημένα σε δύο διαστάσεις.

Κάθε έννοια εκφράζει συνήθεια, εκδικείται ο Ζεύς την αλήθεια.

Στο μοιραίο πρανές της Εφύρας, αναλύει το φώς της πορφύρας.

Εκφραστής του μοιραίου ο χάρος, φυλακίζεται μόνο με θάρρος.

Πονηρά ο δαιμόνιος τον δένει, κάθε Άδης ψυχές να μην παίρνει.

Στο ναδίρ του βροτό κάθε σώμα, την ψυχή φυλακίζει σε κώμα.  

Μα θεοί, την πορεία χαράζουν, και  την φάση με νόμο αλλάζουν.

Λευτερώνουν τον θάνατο πάλι, και ποτίζουν τον Σίσυφο ζάλη.   

Οι κριτές των νεκρών σε μια δίκη, του φορτώνουν βαριά καταδίκη.

Αιωνίως ογκόλιθους σπρώχνει, σε βουνά να ανεβάσει και λιώνει.

Κι΄ όταν φτάσει κορφή αν μπορέσει, πάλι κάτω ο βράχος θα πέσει.

«Νικητής» του θανάτου αιώνια, Διγενής σε μαρμάρων αλώνια.

Με τον Άδη τον θάνατο δένει, κι ο Υιός του ανάσταση στέλνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/8/2016=21=3          

Τα οξύμωρα σχήματα των ποιητών

Μόνος στον έρωτα, τον ανεκπλήρωτο, τον μονό. 

Πού δεν κυκλώνει, δεν περιμένει, στέκει φωτίζει και χαρίζει.
Μόνος στην δόξα, την άπιαστη, την μονή.

Πού δεν δημιουργούν οι άλλοι, δεν κραυγάζει, στηρίζει, αναζητά και περιμένει.
Μόνος στον θάνατο, τον αναπόφευκτο, τον μονό.

Πού δεν φοβάται, δεν οικτίρει, τυλίγει, αντιστέκεται, και συνεχίζει.

Μόνος  στην δυστοπία εντός μου, να δίνουν το ρυθμό οι παλμοί της καρδιάς.
Μονός στην ουτοπία του κόσμου, να δίνει την μελωδία η αρμονία της ψυχής.
Μόνος και ο Θεός, μονός, κι ας είναι ποιητής του όλου.
Μονάς  το συν και το όλο του παντός.

Μονάς το πλην, και το ουδέν του μηδενός.
Μοναχός , μπορεί να είναι ο κάθε ένας από επιλογή.
Τίνος επιλογή είναι η αναπνοή;
Τίνος επιλογή είναι ο χτύπος της καρδιάς;
Τι είναι το ένστικτο, η ελικοειδής σπείρα η άνωθεν προοπτική;
Ποιος ορίζει, την ιδέα, την γνώση;

Πώς γνωρίζουμε, και σοφά νομίζουμε ότι δεν γνωρίζουμε;

Πώς δεν γνωρίζουμε και σοφιστικά, νομίζουμε ότι γνωρίσουμε;
Την υλική μας υπόσταση διέπει και κατευθύνει, η άλλη, ίσως οι άλλες υποστάσεις οι άυλες.
Το ότι δεν τις βλέπουμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Αρχίζουν κάτω απ την αρχή, άρχουν και κυριεύουν.

Εκεί που η νύχτα γονατίζει, τάχα να κάνει προσευχή στ' αστέρια.

Τότε που την ανάσα της κρατά, μην την ακούσει ο Άδης που παραμονεύει, στην καμάρα της να τρυπώσει.

Μετά κοπάζει ο άνεμος να την προδώσει,
Άπιστη θάλασσα της αμμουδιάς τα χείλη γλύφει,
Μικρός ο ουρανός στενεύει τόσο,  να χωρέσει στις φλεγόμενες της γης λαγόνες.
Κρυφά η ψυχή μου σπαρταρά, και από το τρέμουλο της στάζουν μνήμες, χρόνια χαμένες.
Μονό της γης μου το φεγγάρι, πιστό και αγνό, σβήνει κι αυτό το ταπεινό του φώς για να κρατήσει τον ρυθμό, μέσα στου Κρόνου, τα μεγάλα δαχτυλίδια.
Μόνο αυτό, ένα φεγγάρι ερωτικό, τους χτύπους της καρδιάς μου συντροφεύει!

Μονή και η ψυχή, στην μόνη μουσική μου να χορεύει!

Μόνη, μονή, μοναχική στο τίποτα.

  
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/7/2016=24=6