Ελεύθερη πτώση

Δεν είναι ο στόχος μου να ανοίξω συζήτηση μεταξύ δύο, τριών, ή περισσοτέρων.

Στόχος μου είναι να ανοίξει ο κάθε ένας συζήτηση με τον εαυτό του.

Τοποθετήσεις υποκειμενικές κάνω, δεν υπάρχει λόγος να συμφωνήσει κάποιος, ίσως μάλιστα και να είναι αρνητική η συμφωνία.

Αιώνες ο άνθρωπος προσπαθεί να συμφωνήσει με τούς άλλους και δεν τα κατάφερε.

Ποτέ δεν προσπάθησε να συμβιώσει με τούς άλλους διαφωνώντας.

Μήπως πρέπει να γίνει μια αρχή.

Η ερώτησις είναι η ερωτική τάσις του ατόμου.

Η απάντησις είναι η τάσις του άπαντος, του συνόλου.

Η συνάντηση των ατόμων.

"Απάντεσα-απάντησα (συνάντησα) τον τάδε χθες" συνηθιζόταν να λέγετε παλιότερα, και ίσως ακόμα συνηθίζεται  στα χωριά.

Ξεχάσαμε όμως την γλώσσα μας.

Για την ψυχή τι να πω, τα είπαν άλλοι καταξιωμένοι σοφοί. (και αυτούς όμως οφείλουμε να τούς αμφισβητούμε και να τούς συμπληρώνουμε, αυτό θα ήθελαν, αν ήταν πραγματικά σοφοί).

Ψ,Χ, μιλάνε τα σύμβολα γράμματα.

ΠΣ υλοποιημένη ενεργεία, Χ του χάους.

Η τομή του Χ χάους, με την Ψ ενεργεία δίνει δημιουργία.

Η ιδέα και η υλοποίηση της επίσης, δίνει δημιουργία.

Από την άφθαρτη ιδέα μέχρι την εφαρμογή, μεσολαβεί η φθορά που οδηγεί στην απώλεια, γιατί ενεργοποιείται η αντίστροφη μέτρηση για τον θάνατο.

Για την απώλεια, μιλούν όλες οι θρησκείες, και είναι φυσικό να υπάρχει απώλεια και σε άλλες υποστάσεις εκτός από την υλική.

Η ψυχή αποδεσμεύεται με τον θάνατο είναι γεγονός.

Επανέρχεται εμπλουτισμένη ή υποβαθμισμένη στην αρχική της χαώδη κατάσταση.

Αν αποδεσμεύεται, υποβαθμισμένη χάνεται.

Αν επανέρχεται εμπλουτισμένη, εμπλουτίζει το χάος, αυτή είναι και ή προσφορά μας στον θεό.

Μας έχει «ανάγκη» ο θεός, είμαστε η έκφραση του στο υλικό κόσμο.

Αρμονική διαίρεση της μονάδας, της μονάδας με την έννοια του παντός, θα μπορούσε να είναι (0,333+0,666+0,001=1) 0,333 φώς, 0,666 μη φως, 0,001 αόριστος παράγων, θεϊκή επέμβαση.  

Τα ποσοστά είναι μια εικασία, δεν έχω την δυνατότητα να τα αποδείξω.

Τα πιστεύω όμως, και ότι πιστεύει κάποιος είναι η πραγματικότητα και η αλήθεια του.

Ίσως κάποιος άλλος το αποδείξει...

Η εξέλιξη εκτός από νομοτέλεια είναι και μια σκυταλοδρομία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/11/2016=18=9

«Είπατε τώ βασιλεί….

...χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην,

ουδέ παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και το λάλον ύδωρ»,

  

Τα φύλλα που γράφουν, με κίτρινο βάφουν, τελάρο η φύση, πινέλο ο καιρός.

Τα δάκρυα που τρέχουν, με ρίμες αντέχουν, η αίσθηση νότες, χαρτί  ο χορός.

Σαπίζουν στο χώμα, η αγάπη ακόμα, στολίζει φιγούρες, δεν ντύνει καρδιές.

Ποθούν ένα σώμα, μα πέφτουν σε κώμα, η γύμνια πονάει, τις κρύες  βραδιές.

Μαζεύουν κομμάτια, στενά μονοπάτια, απρόσωπες σχέσεις βαφτίζουν δεσμούς.

Τυφλή πανδαισία, στον βρόντο θυσία, σαν κάλπικος μάντης, με λάθος χρησμούς.

Οι δύνες που τρίζουν, ψυχές δεν αγγίζουν, χαλάσματα αφήνουν, ερείπια σκορπούν

Προφάσεις με λόγους, σ΄αστείους συλλόγους, ρουφάνε αξίες, και φτύνουν καρτούν.

Για βρες την καρδιά τους, για πες τ΄ όνομά τους, θροΐζει ο αέρας, αγνή προσευχή.

Για άκου τον πόνο, για κλείσε το χρόνο, μια ανάσα κοντά τους, πλανιέται η ψυχή.

Στον ωκεανό μας, και στον ουρανό μας, γυμνές Αφροδίτες , αστέρια γεννούν,

Ζεστά δάκρυά μας, κυλούν στα βουνά μας, μικρές βρυσομάνες τον Ήλιο υμνούν.

Αυτό που στοχεύω, με πείσμα πιστεύω, υπάρχει στο σύμπαν, ανέσπερο φώς.

Οι άλλοι νομίζουν, το άγνωστο βρίζουν, για τρύπιες δεκάρες, ο πόνος κρυφός.

Σκαλίζω στην πέτρα, γνωρίζω τα μέτρα, αγάλλεται η σμίλη, φωτίζει ο σκοπός.

Ή σκάβω το χώμα, και βρίσκω το σώμα, τα μάτια μου φύλλα, ρυθμός ο παλμός.

Αγάπη ωραία, κατέχω παρέα, που σκίζει ο κόσμος, σε κάθε φιλί.

Μ’ εκείνη στο πλάι, ψυχή που μιλάει, γαλάζια εικόνα, μοιραία φυλή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/11/2016=18=9

Γυναικεία υπόθεση, ανδρική κατάσταση

Είναι αγαθό μεγάλο η ελευθερία, αλλά πέφτει βαριά στα θηρία, δεν μπορεί να ζήσει μόνος ο άνθρωπος έγραψε ο σοφός γέρος.

Κι όμως θριαμβεύει η μοναξιά. Μήπως γίναμε  θεοί ;

Όχι σίγουρα όχι, οι θεοί δεν φαίνονται είναι αόρατοι.

Αφού λοιπόν δεν γίναμε θεοί, μάλλον είμαστε θηρία.

Είναι αγαθό μέγιστο η φιλοσοφία, αλλά δεν υπάρχει ούτε φιλία ούτε σοφία.

Ο κάθε ένας είναι γνώστης του εαυτού του εν μέρει (αν είναι κιόλας), ουδόλως όμως και ουδέποτε μπορεί να ξέρει τον άλλο.

Παραδείγματος χάριν, η άποψη του ενός για άλλον είναι αυτό που νομίζει ότι είναι, και όχι αυτό που πραγματικά είναι.

Το ίδιο και η άποψη για τον έναν του άλλου, και του άλλου... κ.ο.κ

Συνεπώς ορθολογικά, οι απόψεις του και οι κρίσεις κάποιου ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα του άλλου, αλλά πηγάζουν και ταυτίζονται με την δική του, είναι υποκειμενικές, και λανθασμένες, σε ότι αφορά τον άλλο.

Το βαθύτερο και σημαντικότερο είναι πώς ο κάθε ένας μπορεί να ελέγχει τον άλλο, παρουσιάζοντας τον εαυτό του εύπεπτα στην αντίληψη του άλλου, πώς;

Παρουσιάζοντάς του την εικόνα που θέλει, με σκοπό να ερεθίσει ότι γυρεύει να ερεθίσει.... (μπορεί να τον κάνει να γελάσει, να θυμώσει, να κλάψει, κλπ.)

Για αυτό είναι μεγάλο αγαθό η ελευθερία, ελεύθερος ερεθισμάτων ειδώλων, σημαίνει ελεύθερος προσωπικών αντιδράσεων, αντικειμενικά ελεύθερος,  υποκειμενικά για τους πολλούς αναίσθητος.

Αυτόν το απλό τρόπο χρησιμοποιεί το σύστημα, και κάνει όλα αυτά που κάνει.

Και δεν νικιέται, ούτε θα νικηθεί, γιατί χρησιμοποιεί εκτός των άλλων, τον πλησίον μας, τον γνωστό μας, τον φίλο μας σαν εκτελεστικό όργανο για τις εφαρμογές του.

Και το τραγικότερο εν αγνοία του γνωστού του φίλου, απλά δεν ξέρει τι κάνει, και γιατί το κάνει, απλά το κάνει από μιμητισμό, εγωισμό, και προσωπικό συμφέρον.

Νομίζει  ότι είναι δικές, απόψεις, καθήκοντα και ενέργειες.

Όταν όμως κάποιος δεν ξέρει τι κάνει, αλλά νομίζει ότι ξέρει, δεν είναι σοφός αλλά ανόητος.

Αντίθετα σοφός είναι αυτός που ελεύθερα ξέρει ότι δεν ξέρει τι κάνει, και αποφεύγει να κάνει πράξη την άγνοια του.

Για αυτό είναι μέγιστο αγαθό η φιλοσοφία, και η απουσία της από τους πολλούς, απόλυτα φυσιολογική.

Ζούμε σε έναν κόσμο υλικό (τον άλλο τον έχουμε σβήσει, μοιάζει ανύπαρκτος, θυμίζει και τον θάνατο, που όλοι φοβούνται).

Είναι διαφορετικός ο υλικός άνθρωπος, από τον άυλο χιτώνα του, με τον οποίο δεν θέλει καμιά σχέση συνειδητά, έστω και αν σε κορυφαίες στιγμές της ζωής του συμβαίνει, συνήθως συμβαίνει ερήμην του ιδίου ασυνείδητα.

Συμβαίνει, να υπάρχει λεπτή διαφορετικότητα και στα φύλλα, που μοιάζει με πόλεμο, σε μια διαρκεί εκεχειρία.

Ακήρυχτος πόλεμος ανάμεικτος με στιγμές ειρήνης, με στιγμές ευτυχίας μοναδικές.

Η αρμονία της ισορροπίας των αντιθέτων, δεν μπορεί παρά είναι  θεϊκή έκφραση.

Διαφορετική και η αρχή της δημιουργίας των φύλων, χρειάζονται πολλά χρόνια εξέλιξης να ταυτιστούν.

Αν ποτέ γίνει, μάλλον θα  είναι καταστροφικό, για τον υλικό κόσμο.

Η γυναίκα, γυνή σαν λέξη έχει κοινή ρίζα με την ομηρική λέξη γυία = γη.

Ο άνδρας, ανήρ α+ναρ έχει ουράνια προέλευση, βλέπε Αδάμ αρχικά άυλη οντότητα.

Και η Εύα επίσης για τις κυρίες, Ευ είναι το καλό, η καλή άυλη γήινη οντότητα που επιλέχθηκε για την δημιουργία.

Πλευρό του Αδάμ. Δηλαδή μπόλιασμα με ουράνια σπόρο, (το μήλον-μάλλον=το ισχυρότερο) για να επιτευχθεί η αναπαραγωγή του είδους= προσώπου, εκπροσώπου της υλικής οντότητας.

Ο όφις προγενέστερη γήινη δημιουργία, και ίσως ανεπιτυχής, φανέρωσε το σχέδιο.

Έτσι  η εξέλιξη έγινε άκαιρα και βεβιασμένα με αποτέλεσμα να χαθεί μέρος της γνώσεως, πράγμα που ισχύει και σήμερα.

Προπατορικό αμάρτημα, είναι η απώλεια της γνώσης του καλού, και η προσφυγή στην γνώση του κακού.

Αυτή την γνώση του καλού έχουν στο υποσυνείδητό τους οι απόγονοι των πρωτόπλαστων, και γυρεύουν αιωνίως μάταια την θέωση τους.

Δύσκολος δρόμο, τροχοπέδη η ασύμμετρη σχέση γνώσεως.

Γέννησε ο ανήρ, και έτεκεν η γυνή=γυία γυιούς (αρσενικούς νέο είδος) και θυγατέρες (θηλυκά ίδια με εκείνη).

Η διαδικασία ισχύει ακόμη, για αυτό είμαστε εδώ και τα λέμε.

Αυξήθηκε και πληθύνθηκε το είδος, ανάλογα όμως, και η σχέση της γνώσεως του καλού και του κακού.

Το προπατορικό αμάρτημα, είναι φυσικό να αυξάνεται, όσο αυξάνονται και οι φορείς του.

Είναι όμως φυσικό, και τα φυσικά είναι ένα απειροελάχιστο κομμάτι του σύμπαντος.

Η ουσία είναι πώς και εμείς είμαστε φυσικά όντα, και ξεχνάμε συνηθως την άλλη μας υπόσταση.

ΥΓ

Τελειώνοντας, η επιστήμη της βιολογίας έχει διαπιστώσει, πώς το αρσενικό χρωμόσωμα Υ είναι πολύ "φτωχό" σε σχέση με τα δύο θηλυκά χρωμοσώματα Χ, τόσο που το ένα από αυτά είναι πλήρως αδρανοποιημένο.

Μην ξεχνάμε όμως πώς Χ δηλώνει και το χάος (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου),

κατά την προσωπική μου αντίληψη όμως σημαίνει και τον θεό.

Εξαιρούνται οι «Θεοί» και κυρίως οι «θεές» όχι στο είδος(πρόσωπο), αλλά στο είδωλο του προσώπου (face book).

Καλή ανατολή

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/11/2016=14=5

Μενεξεδένιος Πήγασος

Τον ήμερο ήχο, σε άγριο τοίχο,

που σπάει μαζί του, το κάθε γιατί,

πολύτιμο είδος, πηγαίας ελπίδος,

σκορπάει η αύρα, σε φως βιολετί.

Το άγονο σώμα, σε εύφορο χώμα,

που μόνο φυτρώνει, με ίδιο σκοπό,                  

ζεσταίνει το δέρμα, με άυλο ρεύμα,

μαβί χρωματίζει, την γκρι  ατραπό.

Το άδειο κέρας, που παίρνει αέρας,

ασίγαστος βόμβος, μετράει παλμούς

τρεμάμενο φύλλο, Αδάμ δίχως μήλο

πορφύρα λουσμένη, χαμένους χυμούς.

Το αίμα κρατήρας, ποτάμι πορφύρας

σαν λαβα με νέκταρ, ροή τραγουδιού.

Στο σύμπαν θυσία, ζεστή αμβροσία

σταγόνα βιολέτας, πνοή λουλουδιού.

Τη νέα σελήνη, του κόσμου η οδύνη,

αδειάζει στη νύχτα, για μια αγκαλιά.

Η χάβρα της  μέρας αχόρταγο τέρας,

χτυπά την αλήθεια, ρουφά την μιλιά.

Τον Πήγασο Εύα, η μπλε Ανδρομέδα,

γυρνά στην Κασσιόπη για φλόγα τροφή.

Αδάμ στους αιώνες, φιδίσιες εικόνες,

θα ζουν στου Περσέα, το λάγνο σπαθί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/11/2016=19=10=1